Адзін штуршок — і ўжо трывога
Сціскае сэрца ў камяк.
I ўжо бягу я на дарогу
З таемнай думкай: што там, як?
Пад той страхой, дзе засынала,
Закалыханая табой?
На тых сцяжынках, дзе блукала
Начамі з крыўдай не адной...
Іду, баюся, што не стрэну,
Ты можаш затрымацца там...
Дзе я тады свой сум падзену,
Якім пажалюся сябрам?
Ізноў штуршок, ізноў трывога,
I — хтосьці крочыць, паглядзі...
Дарога, любая дарога,
He падвядзі!
Прыгожы верш)
Прыгожы верш)