Апранутыя ў вецер,
па пяску насустрач сонцу,
з чыстым сэрцам,
шчырым сэрцам.
Любім, верым і смяёмся.
Міліярд агнёў над намі
залатым вісіць узорам.
Маняць шчодрымі дарамі
гронкі невядомых зорак.
Тут сабе знайшлі прытулак
Ён, Яна – зямныя краскі.
Ночы хмельны пацалунак
суцяшае сваёй ласкай.
Ззяе новы ранак казкай,
цёплым шчасцем, перамогай
светлага над злым пачаткам.
Дзе ты, зорная дарога –
чарадзейная пальчатка?..
Мы, аблытаныя ветрам,
па пяску насустрач цуду.
– Адшукаю карту свету.
– Крылы лёгкія здабуду…
Толькі ўюцца па пустыні
карабельных суднаў здані.
Вочы шэрыя, пустыя
скарб схавалі старадаўні.
У шалёным карагодзе
скачуць здані: “Мерці годзе!
Скрозь сачыся, таямніца,
дай жывой святой вадзіцы
двум звярам, загнаным ў пастку
ад людской няшчырай ласкі.
Узмацні слабую веру.
Піце, людзі! Піце ў меру!..”
Для дзяцей сваіх абдымкі
ў неўміручасці, у прасторы,
і на сушы, і на моры
акіян раскінуў зорны…