чытаючы верш, добра адгукваюцца словы у сэрдцы кожнага беларуса, вельмi праткненна апавядае паэт усi деянне у сваiх вершах, вельмi тепла i лагодна абрысоувае нашу радзiму прыемна чытать яго вершы, дзякуй за такiе красивые i каханые словы!
Цудоўна! Хацелась бы пабачыць тыя часы калі у нашых школах будуць аддаваць перавагу такім творам замест "Барадино"ці якая - небудь "Сказка о рыбаке и рыбке".
У тебя все нормально с восприятием стихов? Этот стих прекрасен и предоставлен нам как творчество Беларуси. Если ты считаешь это стихотворение отброском,предоставь нам что-нибудь "лучше" этой прекрасной творчести
Бацькаўшчына... Радзіма... Як мілагучна і прыгожа гучаць гэтыя словы! Якой любоўю адгукаюцца яны ў сэрцы кожнага беларуса! Табе, родны куток, дзе ўзгадавала мяне маці, дзе я зрабіў першыя крокі, табе прызнаюцца ў любові паэты, захапляючыся табой, тваімі краявідамі, тваімі шчырымі працавітымі людзьмі... Гэтак жа і я, твой сын, хачу сказаць, што ў якім бы куточку зямлі я ні быў, ты вечна будзеш для мяне адзінай і непаўторнай зямлёй.
Я спадзяюся, што вы разумееце мае пачуцці, выкліканыя цудоўным вершам С.Законнікава. Вачыма прабягаю па яго радках — і ў душы маёй прачынаеццца не толькі павага да аўтара, які так хораша піша пра свой край, але і нейкае пачуццё замілавання і пяшчоты да сваёй Бацькаўшчыны. Многія называюць гэта пачуццё патрыятызмам, а я кажу, што гэта любоў, сапраўдная любоў, і не толькі да тых мясцін, якія мяне ўзрасцілі, але і да ўсяго краю, дзе спрадвеку жылі мае продкі — беларусы, дзе нарадзіліся славутыя Ф.Скарына, Я.Купала, Я.Колас, Ф.Багушэвіч і многія іншыя, чые імёны назаўсёды ўвайшлі ў гісторыю іх Радзімы, дзе перад гасцямі ўстаюць у поўнай прыгажосці нашы сціплыя пейзажы: блакітныя доўгія стужкі рэк, бяздонныя люстэркі азёр, велічныя лясы і бясконцыя, шырокія палі. Я лічу, што С.Законнікаву знаёма гэта пачуццё, інакш ён бы не мог напісаць:Калі і ёсць на свеце рай,
Дык ён — на Беларусі!Гэтымі радкамі і іншымі ў вершы аўтар даводзіць да чытачоў, што няма на свеце лепшага кутка, чым Беларусь, і няма для яго, паэта, большай радасці, як пасля доўгіх вандровак вярнуцца дамоў і «абняць наўсцяж сваю зямлю, як крыламі-рукамі». Аўтар ганарыцца сваёй зямлёй, якая праз стагоддзі пранесла на сабе ўвесь цяжар болю і пакут, якія выпалі на яе лёс: частыя набегі з боку зайздроснікаў-суседзяў у сярэднія вякі, засілле з боку Расійскай імперыі, дзве Айчынныя і грамадзянская войны... Усё гэта было, але не скарыла нашу Айчыну і яе людзей. Усё адбудавалі нанава, кажа паэт:Тут загучаў на новы лад
Паэта заклік вешчы —
Гушкае космас арлянят,
Купалы чуе вершы...Так, мабыць, вечна будзе жыць той край, які мае такіх сыноў, як С.Законнікаў, якія вершамі ўслаўляюць яго, якія ў сэрцы сваім знаходзяць тыя словы, якія найлепш падыходзяць, каб выказаць сваю любоў да Радзімы. I верш «Бацькаўшчына» — таму прыклад. Яго эпітэты («душой адкрытай», «чорныя вайны сляды», «матчын кут»), метафары («голас вечнасці», «космас гушкае»), параўнанні («абняць, як крыламі», «засну непераможным птахам») дапамагаюць аўтару ярка, вобразна і дакладна перадаць тэму сваёй любові да роднай зямлі.
Паэту бязмежна хочацца, каб мы, беларусы, паважалі, любілі свой край, каб за межамі Бацькаўшчыны сумавалі і не ведалі болынага шчасця, чым вярнуцца да родных мясцін, дзе так люба ўсё і знаёма.
Вельмі прыгожы твор! Ніл Гілевіч перадае духоўны стан беларускага народа. Аднак чамусьці прапушчаны радкі:
Як неўпрыкмет ты выветрыўся, дух,
І з нашых хат, і з нашых песень-дум.
Верш Максима Богдановича ствараецца з трох частак и у кожнай з их он описывает прыроду. У іх паказваецца хараство да прыроды. Калі беларускія дзяўчыны ткалі на лад персідскі тканіны, то яны не забывалі сваю Радзіму, успаміналі сваю прыгожую буларускую прыроду, яе хараство! Верш "Слуцкія ткачыхі” — адзін з лепшых твораў гэтага цыклу. У ім уваскрашаецца далекае феадальнае мінулае Беларусі, паказваецца паднявольная праца слуцкіх ткачых у час прыгону. Вобраз Васілька набывае ў вершы абагульняючае значэнне. Ён зліваецца з вобразамі Радзімы, становіцца сімвалам народнага мастацтва.
Я Беларус, сейчас живу в Украине. Начальное и среднее образование получал в Р.Беларусь. Из всех стихотворений, почему-то, запомнилось только это. Всегда, когда меня просят: "скажи что-нибуть по-беларусски", я рассказываю это стихотворение. И всегда люди заслушиваются.
Слова наша роднае,
хапала
На стагоддзі доўгія цябе.
Багдановіч, Колас і Купала
Прыпадалі да цябе ў журбе.
Адкідалі кпіны і абразу,
З дзён былых цягнулі ў заўтра ніць
І , хаця не ўсіх і не адразу, —
Навучылі ўсё ж цябе цаніць,
Вымытае ў гулкіх навальніцах,
Нам як запавет перадалі,
Каб пілі і не маглі напіцца
І ўзнялі наўздзіў усёй зямлі.
Матчына нявыцвілае слова,
Даўжнікі мы вечныя твае…
Так нам не хапае Куляшова,
Мележа так горка не стае.
Нам цяпер цябе на раздарожжах
Берагчы за іх і за сябе,
Даражыць пявучым гукам кожным,
Як зярняткам чыстым на сяўбе,
Каб не адляцела, як салоўка,
Не аглухла ў гуле бальшакоў…
Строга з нас вачэй не зводзіць Броўка,
Стоена ўзіраецца Лынькоў.
Мова продкаў нашых і нашчадкаў —
Шэпт дубровы і пчаліны звон, —
Нам цябе ласкава і ашчадна
Спазнаваць ажно да скону дзён,
Па чужых краях не пабірацца,
Не аддаць цябе на забыццё,
Наша невычэрпнае багацце,
Наша несмяротнае жыццё.
Асноýная думка вершу выражана у 3 страфе,агнi Купалля(а гэта метафара)трэба запальваць не дзеля мiнулага, а дзеля будучынi. Многiя сёння не разумеюць гэта , таму i зневажаюць культуру i гicторыю(не выпадкова далей з'яýляецца вобраз пicьменнiка)
Дуже гарний вірш!!!! Неймовірно енергійний та оптимістичний. Випадково прочитав його ще у 1989 році - і досі пам'ятаю, хоч і не вчив у школі білоруської мови.
Я па русску, бо литар няма у тэлефоне.
Да стих хорош. Передаёт атмосферу зимы, мороза, детской неусидчивости и пр. Только зачем ему санки, если он пошёл на речку прорубь рубить? И как это мамаша отпустила? А что если он под лёд провалится?
Может тут имеется в виду, что он к мужикам на рыбалку рванул? Лунки им рубить. Лунка - рубль. А может он и удочку взял. На санках рыбу домой привезёт.
А то что это за игра? Вырубил лунку. И в неё с горки на санках - бух.
Усе мовы добрые, Але беларуская самая зразумелая i лагодная, напрыклад:у русской мове ёсць фраза:" я тебя люблю!" Адсюль пытанне-што хоча сказаць чалавек: каго ен любiць- дзяучынку цi мацi -незразумела. А калi сказать " я цябе кахаю",то сразу зразумелая, што аутар адносiць свае слову к савей дзяучыне , а не адругому камусцi.
Колькi болю...паглядзI вакол, тут таксама можна атрымліваць асалоду ад жыцця. Нажаль, ты сам гэтага не жадаеш... А можа жадаеш... Ёсць людзi якiя зробяць цябе шчаслівым!!!
Шёл 1943 год. Самый разгар войны. Максим Танк решает написать стихотворение на тему родной мовы. Удивительно, ведь никакой горечи в стихотворении нет. Как это вышло - загадка для меня.
Алексей, не надо всех школьников подстраивать под один шаблон. Есть разные люди: одни выбирают один путь, другие выбирают другой. И даже если Вы думаете, что абсолютное большинство школьников это деградирующие животные, то могу вас заверить, что они такими стали не без помощи своих родителей, которые "положили" на свое чадо большой железобетонный блок. Так что не надо многих винить или смешивать с помоями только потому, что их жизнь изначально не сложилась(однако я не одобряю подобное проявление типа алкоголизма и курения среди молодежи). А вот насчет стиха полностью с Вами согласен.
)...углядзелі, скляроз - першы склад перад націскам..(школьныя правілы трэба вучыць. І яшчэ "штоб")).. і наогул гэты радок не вытрымлівае ніякай крытыкі: ні рытму, ні складу, ні густу.."Хай" з вялікай літары...І што гэта за невук тут на літаратурным сайце ? Мабыць заблукаў з кантакту. Пра сябе-невука трэба напісаць!)