|
|
Апошнія вершы
Папрокі сьціхнуць… звон хвалебный… -
Сьвет супакоіцца ўсім -
І зганьбаваным, і ганебцам,
І ганьбой зьнявечным, і ў ёй сьляпым:
Сьвет захлынецца сваймі крыўдмі,
Сваёй крывёй і помстаю -
І зрухне птахаю бяскрылаю -
Яго часы ўжо недалёкія.
-22.02.20.
О, чалавек! Табе як мулка на Зямлі!
Не наракай падман падманам
Сярод жыцьцёвай мітусьні,
Бо праўда, й гэтак жа адвага,
Зыходзіць да людзей не ўсіх,
Бо чалавек, істота вадка:
Вільготна жоўць, вантроб мяшок,
Сабе падобных есьці здатна
І дзеля іх ійсьці на бой,
Бо чалавек, лісток дрыжачы,
На дрэве восеньскім трымціць,
Тым мроіць часам немаўлячым,
Што абяцаў бясконца жыць…
Моцны арэшак
Адбыўшыяся выбары выразна паказалі:
Тут вынікі гавораць самі за сябе,
Што мяне людзі безумоўна падтрымалі,
А гэта сілы дадае у жыцці і барацьбе.
Рэакцыя маіх праціўнікаў была чаканай:
Рэальнасць захад, відавочна, не прызнае.
Узброены хлуснёй і тэхналогіяй падмана,
Нам санкцыямі традыцыйна пагражае.
Палякі і літоўцы правакацыі рыхтуюць
Пакуль “быкуе”
Да выбараў у пасланні штогадовым
Лука зноў стос хлусні нагарадзіў.
Агідным сіплым голасам знаёмым
Зласліва абражаў, палохаў і хаміў.
Здавалася, што у яго хвароба спее,
Бо надта цяжка дыхаў ён, пацеў.
Няўжо і сапраўды Акела саслабее?
Было бы лепш, каб ён апруцянеў.
Трымаецца за уладу пасінелымі рукамі
І кажа, што у мёртвага яе не адбяруць,
Таму учапіўся нібы ваўкалак зубамі,
О, сьвет таямнічы!
Лес пярсьцёнкам зялёным наўкольле абвяжа,
Наўкольле сівымі туманамі ляжа,
А ў ім пасярэдку - выганы, хаты -
Аздобнае вёскі няхітрае ўбраньне.
О, сьвет таямнічы! Вялікі і малы!
Жыцьцё чалавечае! У ім ці, ты, удалась?
На гэтай зямлі колькі нас не трымаеш,
Цябе нестае, тваіх год не хапае.
О, сьвет таямнічы! Далёкі і блізкі!
У тваіх скрыжаваньнях туга па Радзіме,
Свабодныя людзі, свабодныя духам
у вопратцы белай з усіх краін свету
да праўды і волі ідзем адным рухам.
І слава, і веліч у позірках светлых!
Мы нацыя ўпартых,
узнёслых і смелых!
Наш сцяг з паласою
чырвонай на белым!
Мы мір захавалі,
і гонар, і годнасць.
Так, мы салідарныя,
неверагодныя!
Магутная сіла адзінства – мы разам!
Нам продкамі дадзены сімвал «Пагоня»!
Ніколі ў нас такога не было,
І вось наноў
Пытанне задаюць: “А ты не разумееш?
Глянь, выцекла лайно
Пад бляскам ліхтароў.
А табе нельга думаць, ты шчэ не ўмееш”.
Ну вы жа разумееце?
Ёсць планы,
Якія будуць зверху пільна правярацца.
Там чэсна ўсё, паверце,
Напісана,
І на газету ТРЭБА падпісацца.
Каб сорамна не стала вам
Перад людзьмі,
То трэба выканаць свяшчэнны абавязак.
Сітуацыйная “латынь”
Не актуальны сёння тост “бібамус”,
Мо лепей падыходзіць – пачакамус,
А для кагосці нават і схавамус
З варыянтам - у замежжа выязжамус.
А тут па вуліцам хадзіць і азірамус.
Смелым жа - ад АМАПА адбівамус,
На запалохванні і страхі – наплявамус,
Шматтысячныя мітынгі збірамус,
І рух пратэстны не сканчамус,
А пратэстоўцы не здавамус,
Каб Лукаша прымусіць уцякамус.
Сваю любоў, сваю любоў
Мы захаваць навек з табой хацелі.
А па палях, а па палях
Мятуць завеі ўжо, мятуць завеі. 2 р.
І не знайсці, і не знайсці
Дарог да шчасця таму незямному.
Святла няма, шчасця няма -
Аддадзена была і ты іншаму. 2р.
Мяце завея, мяце завіруха.
І будуць зноў з табой ў нас сустрэчы .
Растае боль былая страта.
Яшчэ ня вечар у нас. Яшчэ ня вечар! 2 р.
Туга па радзіме.
Што можа быць лепей
Роднага кутка,
Дзе весела сьпявае ў гаю салавей,
Што можа быць цяплей
сяброўскага гуртка,
Вакол бярозавых цяней!
Сьмеяцца ў ланцугу дружбакоу
Ў яркага вогнішча
Дзе з ўсіх бакоў, прыемны пах
Да болі роднага цябе ўрочышча!
Прайсцісь павольна па знаёмым краявідам, дзе ты рос ўспёку і ў мароз
На хвіліну забыцца ў сваём мінулам
Што даў мне мой лёс
Залатая Сотня
Цішыня перад бурай
За мурамі НКУС.
Рыхтуе зброю чырвоны центурый
Бо днесь на Галгофе Паэт Беларус!
Жоўтыя лямпачка
Як месяц ў начы
Апошняе ночанька ў жыцці
Вось вось забрэнчаць ключы
І зойдзе смерць ў фуражцы
І скажыць нам трэба ісці. . .
Па сутарэннях каземата
Шоў жывы ланцуг
На кожным чалавеку прыкмета
На ілбе зялёны круг.
І куляй ілжывай Феміды
Свет розуму Нацыі
"Забыта ўсе"
Забыта ўсе.Як кроў лілася
На нашай змучанай зямлі
Цяпер смяемся ,з тых,хто кажа:
"Каб толькі не было вайны.."
Нас вучаць продкі былых катаў
Жывых людзей паліўшых у хатах
А мы смяемся ў нашы дні
Пачуўшы-не было б вайны!
І сутыкнуўшы нас ілбамі
Глядзіш,заявяцца і самі
І скажуць,што прыйшлі яны
Каб толькі не было вайны..
п. О.
Жаданьне.
Не мае слоў, не мае цяму,
Ды й без’языкае яно,
Гэта кіпучае жаданьне
Рукі крануцеся тваёй
І прытуліцца моцна-моцна
Да стану гнуткага твайго,
І захлынуцца хваляй стогна,
Як вепр паранены - крывёй.
Яно без слоў, яно няўцямна,
Без’абаронна, нібы воск:
Жаданьне гэтага каханьня
З душы няўрымсьлівай маёй.
-03.09.20.
Я прыйшла за шчасцем, вось мае далонькі ...
Божачка, злітуйся, падзяліся трошкі ...
Людзям вельмі важна з думкай прачынацца,
Што жыва надзея, што нельга здавацца ...
Ў чарзе за шчасцем люд у цябе таўпіцца,
Але нашмат большы тых, хто пабаіцца
Да чаргі да гэтай можна далучыцца ...
Ім таксама шчасце тожа спатрабіцца ...
Я раздам мінакам шчасце па крупінках ...
Маёй краіне шмат гадоў баліць,
Аб чым прамовы красамоўцаў сведчаць.
Тут слова «бруд» у слоўніках стаіць
Як тоесны сінонім слову «вечнасць».
Мы хутка ўсе забыліся наўздзіў:
Амерыканка, Рудня, Курапаты!..
Па крузе нас сляпы прарок вадзіў
Ды зноў прывёў да зруйнаванай хаты.
Але ў сяродку музыка жыве
I пакрысе мінулае цярушыць.
Як туркаўка ў факіра ў рукаве
Вярнуцца гукі, што загаюць душы.
– Ах, толькі б не было вайны! –
Пад рып патрэсканай калыскі
Штодня мы чулі з даўніны
Бацькоўскі енк балотнай пліскі.
Таму, праз высілкі радні
Да ежы апусціўшы вочы,
Мы і сядзелі ў цішыні,
Лычом парохкваючы ў ночвах.
Мо вы адкажаце наўздзіў
Усім сузор’ям і планетам,
Хто нас у багну пасадзіў,
Каб заставацца пустацветам,
Што разняволеннем п’янкім
Нас спакушала год ад года
Незразуметая нікім
Як родную мову забудзеш -
Лічы - напалову памёр,
Аплыў пад сьпякотай як сьцюдзень,
Атлеў - напалову трухой,
Лічы - то не мова зьнікае,
А часьцінкі Радзімы тваёй,
Пад якою дзяцінства ты бавіў,
Гадаваўся на ўлоньнях бацькоў,
Лічы - калі мова зьнікае -
Зьнікае за ёю народ -
Пылам, бы быльнік курганный,
Бы крохкій балотный чарот.
-28.08.20.
Вып’ю кавы з туманам і хмарнай імглой,
Са спакуслівым водарам цёплага мора.
Цішыню, нерухомасць, зямны супакой
Прарывае цягнік у замкнёнай прасторы.
Дырыжорам трапеча жыццё за акном.
Не маё і не мне. Манатоннае скерца
Граюць колы на рэйках і ноччу, і днём
На два такты біцця запалёнага сэрца.
Вабіць хуткасць, як гук, як імя, як мяжа.
У вагонах – заснулыя, млявыя целы.
Прытулілася на крэсле,
І нарэшце сон прыйшоў…
Ты прабач, матуля, неслух
Твой заўчасна адышоў.
Я прашу, ня трэба помсты.
Ката я свайго пазнаў.
Ён спужаўся, мусіць, проста,
І сюды мяне загнаў.
Не хвалюйся, тут на небе
Ўсё, што трэба для душы,
Закажы хіба малебен
І імя маё ўпішы.
Я ж за вас маліцца буду,
І таксама за яго,
Бо душа яго ў пакутах
Тут нацерпіцца ўсяго.
І за ўсё яна адкажа,
Мы ўсе “згвалтаваныя” гэтай уладай:
у школе, на працы, а хтосьці парадам.
А гэтая ўлада смяецца і рада:
і тыкае пальцам, дручком, аўтаматам…
Каму дзеля хлеба ў вачых – толькі глеба,
Хто гне свае спіны за абрАзы ды кпіны –
Ад гэтай улады Тым больш і ня трэба:
Ім соладка жыць пад скрыжованным небам.
І сонца яны не адрозняць ад хмараў,
Бо позірк у падлозе ў бязкрылых Ікараў.
Патрэбы.
І ім патрэбна не смала-жывіца,
А нашы раны з алаю вадзіцай,
Якой бы задаволена ўпіўся,
Нязванай хеўры жэрца-крывяпійца,
Патрэбна ім грамадскасьць усмактаць,
Розум да кроплі, крошкі, да часціны,
Каб не народ, а гурт бязрогі гнаць
На дыбу, на парушаньне Радзімы.
Патрэбны нам - не бацькавы заковы,
Яго вусы і ўладарны лоб,
А калектыўные, уладные абновы,
Якія б уцешылі ўзрушаны народ.
Дзе дудару дуду дзеть?
Даць дупе дуду дудзець.
Штось не сьпіцца, не сьпіцца, не сьпіцца…
Вочы плюшчу, але бачу зноў
Не пашугі вячэрней зарніцы,
А гаруча смальлё і агонь,
Чую пошчык і клікі начныя
Ад паўзучых, лятучых тварын,
Яны з нор, са шчылін згаманілісь
І ля дома на ганак узыйшлі.
Штось не сьпіцца, не сьпіцца, не сьпіцца,
Але лепей не бачыць той сон
У якім запануе ваўчына
Каля нашых хлявоў і дамоў.
-23.08.20.
Як жыцьцё сваё пражыў
Ты нікому не скажы,
Што адкрыла, што знайшло
Тваё кволае жыцьцё?
Сьвет уразіў ты, ці ўсьмяшыў,
Ці забудзешся чужым,
Ці гады табе ўжо выйшлі,
Быццам бурбалкі з гладышкі?
Ці вядзе час да мяжы,
Дзе не зьвернеш, не зьбяжыш,
Ці ў куросаньні ўсясьветным
Тваё месца - рай ды пекла.
-22.08.20.
Жыцьцё - не ,,шапіто,,
Са скокамі на дроце,
Не з дзіркай паліто,
У хваробах і нудоце.
Насі яго, насі,
Дакулькі маеш моцы,
Сабе ў тым не хлусі,
Другім не рай, што ,,хопіць,,.
Жыццьцё - не то кіно,
Уваскрэсьці дзе магчыма:
Паўзе склізкай зьмяёй
І тоіць яд зьмяіны,
Яно й не куфль зь віном,
Што поўніцца бясконца
Зноў прагнасьцю тваёй,
Ці міласьцю вяльможнай.
Зьявіўшысь на вясельле
Сумленьне.
Няма забароны быць добрым ці злым,
Грамадскіх законаў аб цудзе такім,
Яны суіснуюць ля нас раўнаважна,
Як сьвет існуе: незалежна, шматзначна,
Няма забароны на грэх ці сьвятое
Таму ў каго гэтаму вока сьляпое,
Няма забароны… ды шмат забабонаў –
Выйсьцё пакажы мне, сумленьне жывое!
-20.08.20.
Невялічкаю, малаю справай
Непрыкметна сьцякае жыцьцё,
Між капустаю і гарбузамі
Коціць у восень ціхенька яно
І адносяцца сьмецьцем жаданьні,
Скуркай дыннаю ды кавуноў,
У трапяткое, бягучае раньне,
Найменьне якому жыцьцё.
-20.08.20.
Дзяржаўны воз цяжкі
Дайшоў да раздарожжа,
Ужо конік ледзь бяжыць
І возьніца ледзь гожы,
Зьвініць цуглём аброць,
Сьвішча бізун вялікі,
Здаецца, што вось-вось
Каняка скокне ўбрыкі,
Здаецца, што вось-вось
Патрэбна дапамога;
Спачын, цукар, авёс
І ўцерці лоб намоклы,
А абапал сьцяжын
Чужое пагалосьсе,
Ідуць, як йшлі заўжды
Ў спажыву воўкі-госьці.
-19.08.20.
Не бядуй чалавек,
Што нядоўгі твай век,
Што заўсёды чагось нестае,
Што дарэмны задумы твае:
Бо ты храм збудаваў - боскі храм на гарэ,
Дрэвы, дзеткі ў якім узрасьлі
І азначыць ураз гэта, што чаі твае
Да Ўсявышша, бясспрэчна, дайшлі.
-18.08.20.
Мы ўздымам сцяг Пагоні,
"Перамен" гучыць у сэрцах.
Не зламаеш нас ніколі,
Самаабвешчаны герцаг.
Ужо не будзе, як раней:
Глуп ты ды вар'ят.
Дух народу стаў мацней.
Не верыш? Гэта факт.
Народ цяпер не спыніш,
Бо вогнішча ўспыхнула.
Чаго жа ты маўчыш?
Мужнасць цябе пакінула?
Ты не можаш інакш,
Хлуслівы дыктатар,
Бо глупства кірмаш –
Твой любімы тэатр.
Ты зварушыў наш спакой –
Валадарства.
Валадарства - правілея
Валадарцаў не слабых,
Каб праз пугу, хамут, лейцы
Воз дзяржаўны правязьці,
Валадарства - благім матам,
Народ крые ў бок і дых,
І бацькоўскіх памагатых
Па абодвае бакі.
Валадарства - з брантазаўраў,
Мезазойскіх мастадонтаў,
Падрабнела да шакала,
Да сабачкі хатняй, добрай,
Але ж справа не ў тым
Пад чыімсьці жыць прымусам:
Толькі б звага, толькі б мір
Час.
Сьлімаком час паўзе,
Зайцам у поле бяжыць,
На чаканьня мяжэ
Нерухомы ляжыць,
Зіхаціць медалём
На юначых гадах,
Льець каханьня віно
Ім у гліняны жбан…
Гадоў сьціхла капэла,
Назалота зьлізалась
І пад скокі, пад сьпевы,
Трэснуў гляк мой гліняны.
-16.08.20.
Недапалілі бюлетэні,
Недапалілі
Але, што ў поўдзень знікнуць цені,
Не улічылі
Недалічылі вы наступствы
Сваіх мярзотных
Ўчынкаў. А трываць разпусты
Няма ахвотных
Прыйшла пара, і захісталісь
Пад вамі крэслы
І вы усе так замяталісь
Так вас затрэсла
Бо адказаць усім прыйдзецца
За вашы дзеі
Няма кудя цяпер падзецца
Няма надзеі
На тое, што схаваўшы кроў,
Вы тут панамі
Бізун паднімеце ізноў
Дудка.
Зрабі дудку - заіграеш,
Не вучыўшы альфабэта,
Аб вялікім і аб малым,
Аб жыцьця жывых адметах,
Зрабі дудку і пазнаеш
Чаго сьвету не хапала,
Што яе зачараваньня
І твая душа чакала…
Зрабі дудку, зрабі дудку,
Не дарэмную патрэбу,
На гарэзы свайму ўнуку,
На ўспамін Пятра Банэда.
-15.08.20.
У адным каралеўстве ў цэнтры зямель
Пад назвай “Краіна любові”
Стаяў на чале стары чарадзей,
Сядзеў на троне дубовым.
Вакол назбіраў маладзенькіх дурніц
І аграменную світу,
Набудаваў для сябе камяніц
На касцях няверных забітых.
Выхаваў цэлае войска сыноў -
Верных, але бяздумных.
Казаў ім: “Вораг-сусед прыйшоў,
З народам задумаў смуту”
Світа шыпела: “Не любяць цябе,
А ты далей носу ня бачыш”.
Праўда мая - ува мне
Іншая мне не патрэбна
Я не прыймаю, не
Ўдзел ў шоў ганебных
Я супраць гвалту слоў
Супраць лаянкі й матаў
Нават АМАПу байцоў
Клянуць калі, як праклятых
Калі псэўдаінтэлігент
З кубачкам ранішняй кавы
Трошчыць матамі ўшчэнт
Ўсіх, хто яму нецікавы
Калі цэнзуру на верш
Што кліча народ да волі
Уводзяць тыя, з кім лепш
Не сустракацца ніколі
Што у фэйсбуках сядзяць
Човен.
Жыцьцё - драўляны човен,
Ці плыць табе балотам,
Ці як з вадой начоўкам
Стаяць курам ля плота?
Ты цясьляром упартым
Старанна згабляван,
Каб пляскаў у бок пукаты
Бясконцы акіян.
Наканаваны цуды,
Сусьвету неабсяг
І сьпевы райскіх птушак,
Што людзям не чуваць,
Але човен дравляны
І час вясло зламіў,
Чароўных вандраваньняў,
Нязбыўшыхся маіх.
-14.08.20.
Восень.
Госьця стукне ў браміцу,
Ботам тупне па ганку,
Гэта восень-удавіца,
Маладзіца-цыганка,
Замкі-клямкі рашчыне,
Прывядзе свой палон,
Бо яна ўжо жанчына,
Не падлетак-дзяўчо,
Занясіліць абдымам,
Скокам нуд задаволіць,
На развітах пакіне
Ў садах голае гольле,
На развітах шпурне
Жменяй жоўтае лісьце,
Штось няўцямна шапне
На цыганскім санскрыце…
-12.08.20.
Уладарцу.
Нельга чароўна жыцьцё збараніць,
Жыцьцё страціць лёгка і лёгка стлуміць…
Да высокай пасады і ў дабрабыт
Агіднаю здрадаю лёгка дайсьці…
Жыцьцё пражыць лёгка танюткай былінкай,
Хістаясь сугучна з блакітам палынным…
Някепска ў падстрэшшы пажыць вераб’іным,
Харчуясь насеньнем ці хлебам мякінным…
У пагардзе зьняважнай сяброў не знайсьці
Табе, уладарцу і пупу зямлі…
Беларусь ты мая!
Брыганціна пад ветразем воблачным…
Будзіць спеў салаўя
Тваіх ніў і палеткаў красу.
Беларусь ты мая!
Песня сэрца ў промені сонечным.
Твой знаёмы матыў я праз лёс свой
З гадамі нясу.
Беларусь ты мая!
Шыр прастораў, азеры і рэчачкі…
Пах мядовых садоў
І святлістага неба блакіт.
Беларусь ты мая!
У цемры веры нязгасныя свечачкі,
Сум сівых туманоў
Да шэ і на цэлый народ
Ітак, мы началі за здравіе:
Да здра беларускі народ!
А чым пак коньчяЕма.
Да, го, вбей хахлов!
І не панімаЕма,
Где Яма, а где Енох.
Ну, до свіданьіца.
Бо все в Беларусі ж за Конь.
Руска ідэ пырыдачынька.
Рускый клянэ чы козлов,
Шо дэся одбылы й Васічцы
І чэрып, і мозг.
Іш, как ву Батенькі зь!
Увсё карашо в н…
Ну, ва уборнай
І даж пад срачанькай.
Даj но Бізьянкам гратыся!
Остальнэ вшые матка
I прочнулось сознаніе.
I трэбуе ласкы:
А нывvэ ты товарышу
Да j ны даш хоть бык Дашкы?
Ну, то вот: відіш, какося
Мы j во вуv багаты ш?
І, гы, зарыкы шэ нахапаім
Хоть ломачча ув старшых.
А ведь гэто характер вvо:
Зародывся балванчык!
І нахоплюе, бы j іj батычко,
І золотка, і снарадаф.
Нашы главныjі супостатыsа
Зямля мая.
Куды ні глянь тут поле аржаное
Перада мной Радзімы акіян
Зямля мая ты найвышэйшай пробы. 2р.
Ты Бела Русь каштоўнасць ў славян.
Шануем мы цябе наша Радзіма
Прасторных ніў тут непачаты край.
Зямля мая з валошкамі карзіна 2р.
Духоўны цуд ты вечны зямны рай.
Шмат хараства з блакітнымі вачыма
Куды ні кінь звон родных купалоў.
Беларусь моя – дачушка,
Нет прекрасней и милей,
Пред тобой я как послушник
С верой в храм свой - колыбель.
Край березовый, опушка,
Рой ромашек, дикий шмель,
Люди, речка, лес, избушка:
Дар от Бога - привилей!
Сердце прочно тебе служит,
Как и прежде - много лет,
Точно также, может, пуще
Преклонялся предок, дед.
Далека от райской кущи,
Чем богата, тем сильна,
Жизнь любя, пожары тушишь,
Маё дзіцятка
Я так баюся.
Чырвоны бусел
Над Беларуссю.
Крылы раскінуў,
Галоўку ўскінуў.
Я памалюся
Мая Гануся.
Чырвоны бусел
Над Беларуссю...
Думкі на бягу.
Няхай катоў водзяць каты,
Шчанят водзяць сабакі,
А люді ж, хай, ільнуць заўжды
Да малага дзіцяці,
Яно прадоўжыць на вякі
Звычкі радоў, адметы…
Вось радавод, толькі такі
Патрэбен чалавеку.
-08.08.20.
Не цікава быць цікавай.
Не цікава снедаць славай.
А цікава неўпрыкмет
Пазабыцца на ўвесь свет,
І тупаць з замкавай гары
Ў траецкія двары.
Там на стуле ля кавярні
Верш бубніць чужы бездарны,
Прыстасовываць матыў.
Заказаць аперытыў.
І сачыць,сачыць з пяшчотай,
Як па Свіслачы з ахвотай
Водны ровар б'е вадзіцу
Пад нагою маладзіцы.
"А нас ніхто не абароніць,
Калі мы выйдзем за сцяну.
І хто нам гэту сцяну зломіць?
"Адну?...?
"А нас ніхто не абароніць.
Сцяну вялізную не зломіць.
Яна,як у жырафы выя
Расце.Ўсё вышэй расце."
"А як жа выбраліся тыя?"
"А што ты ведаеш пра іх?"
"Маўчы.Ідуць.Дадуць пад дых."
Сплятае вечар габелен,
На спінах дрэваў віснуць цені,
Згасае маладушны дзень
Загнаным, плямістым аленем.
Гардзіны мяккае крыло
Сцішае над дрыготкім змрокам
Нямоглы шэпт за крохкім шклом
Знаёма незнаёмых крокаў.
Дыхне пяшчота забыццём
І, вызываючы здзіўленне,
Пухнатым, рудым кацянём
Гулліва ўскочыць на калені.
Кахай…
Ізноў…
Ізноў…
Ізноў…
Твае цёплыя, мілыя губы…
Майго сэрца трывожны ўзлёт…
А ў акне адзінокі да згубы
Матылёчка адчайны палёт.
Мы з табою амаль незнаёмы.
Матылёчак як быццам у сне…
Што ж знаёмы ты мой незнаёмец,
Так пяшчотна цалуеш мяне?
Што пагляд твой гарачы гаворыць?
І чаму ўсё глядзіш на мяне?
І пяшчотна, адчайна цалуеш…
Матылёчак усё б’ецца ў акне.
|