|
|
Апошнія вершы
х х х
Мама сядзіць на прыпынку,
З Мінска чакае мяне.
Вецер старою пласцінкай
Вечную песню пяе
Пра адзіноту, якая
Кожнага з нас тут чакае,
Быццам бы маці старая,
Быццам жана маладая,
Быццам бы доня малая…
Сёння прыехаў дахаты,
Толькі ніхто мне не рады
Гэтак, як мама была.
Стрэўшы мяне на прыпынку,
Доўга дахаты вяла
Ціхай бязлюднай дарогай
Той, што нядаўна да Бога
Наша суседка пайшла…
Даўно пасаджаныя мамай кветкі
І сёння ў агародчыку цвітуць.
Яны цяпер маёй самоты сведкі,
Яны цяпер з маёй душы растуць.
Ніхто не рве, ніхто не даглядае
І ўжо ніхто не будзе даглядаць.
Адна пчала над імі залатая
Лятае й заўтра будзе шчыраваць,
Нібыта мама, што пчалою стала.
Кім стала мама— знаю толькі я,
Бо мне пчала пра гэта расказала,
Як мама расказала б мне мая…
29.09.2013
Ад мамы засталіся акуляры
На століку каля старых газет.
Гляджу праз іх і бачу толькі хмары,
А мама бачыла ўвесь белы свет
І вуліцу, якой я ў горад ехаў
На пару год, а выйшла— назаўжды.
Газеты, нібы з леташняга снегу,
Дзе літары, як з мёртвае вады,
Што супынілася і пачарнела,
Як і для мамы тут спыніўся час.
Праз акуляры мама не ўглядзела,
Калі яе жыццё прайшло праз нас,
Пакінуўшы ад мамы акуляры
Мне цяжка жыць далёка ад Радзімы,
Быць адарваным ад айчынных каранёў.
Але я веру, што надыйдзе час шчаслівы,
Калі я вернусь да Бацькоўшчыны маёй.
Ах які ты задавака!
Нават шэранькі сабака
Гаўкнуць на цябе баіцца
Ды схапіць за нагавіцы.
Задавака важна ходзіць...
Смешна так сябе паводзіць.
Усім здаецца -- ён начальнік,
А на самой справе -- "чайнік".
Задавака глядзіць зверху
І на ўсіх наводзіць вэрхал,
Важны, быццам бы варона,
Хоць надзень яму карону.
А дзе ж сціпласць, задавака?
Ды няма зусім ніякай.
Гонар ёсць, мазгоў няма,
Па-над лугам павольна вальсіруе бусел,
Вечаровай расою пакосы блішчаць,
Ці даўно проці ночы ў стваральнай спакусе
Па тым лузе блукала паэта душа?
Ёй хацелася стаць на крыло і ў блакіце
Прыцягнення зямнога закон парушаць.
Узнялася яна. Толькі, як ні маліце,
Луг ніяк не пакіне паэта душа.
Нам за лёсам спяшацца ад лета да лета,
Рана – позна зямное жыццё завяршаць…
Жыццё пражыць не поле перайсці
І кожнаму даецца свая доля.
Ты гэту долю крэпка не кляні
Ў кулак сабраць старайся сваю волю.
Каб кожны крок ўвысь цябе падымаў
І спатыкаючы каб зноў ты падымаўся.
А калі лёс крыху табе пашанцаваў
На іншых ты зусім не спадзявайся.
Ў перад кроч і з белай паласой
Ў мінулым чорную пакінь ты назаўсёды .
Насустрач кроч з адкрытаю душой
Што ён прывёз дамоў з вайны
Цягнік вялікай Перамогі!
Каму сустрэчу праз гады,
Каму шмат гора, боль і слёзы.
Хто дачакаўся родных, блізкіх
У іх слёзы радасці цяклі.
А хто прыйшоў на папялішча
Душу хоць з сэрцам разарві.
Радзіму на руках з вайны
Няслі бацькі з руін фашысцкіх.
Стальныя зняўшы кайданы
Нам перадалі і нашым блізкім.
Нам перадалі на ахвяру
Каб мы шчаслівымі жылі.
Мне здаецца, што нашы буслы
Таксама былі на Айчынай вайне .
На белых крылах вывадзілі краўцы
Плямы чорныя, што атрымалі ў агне.
Іх крылы агнём тым вайна апаліла
Пасяліла ў іх душы смяротных салдат.
Калі кружаць над хатай бабуля казала :
То ў дом той прыносяць, маленькіх дзіцят.
А ногі ў чырвоныя боты адзеты
Таму, што на вуглях шукалі яны
Дзяцей нашых вёсак,сялян абгарэўшых
Пайду па вуліцы па вузкай,
А па шырокай не пайду.
На мове роднай,беларускай
Я словы для цябе знайду.
Галінка ў валасы трапляе
І расплятае мне касу.
Гавораць:"Ўсё адна гуляе".
А я цябе ў сабе нясу.
З той гары
Мне б пабачыць бары.
Ну а там,-хутары,хутары..
Дзікі мёд мне збяры
На зары.
Ўдыхну яго пах.
І скажы:"Падары
Мне вянок чабаровы.
Я яшчэ не стары.
Падары.."
Памяці С.К.
У мяне няма спакою
Ад журбы.
Пойдзем ў лес хіба з табою
Па грыбы.
Будзем ў лесе
Дзіва-дзіўнае глядзець.
Хвалявацца,
Мо прытупае мядзведзь.
Ды галінкі
І травіначкі згінаць,
Каб грыбныя
Капялюшыкі шукаць.
Вось чырвоны,
Вось ружовы сыраеж.
Ды глядзі ты,іх
Сырымі не паеш!
Ну,не злуйся,
Я жартую над табой.
Сам жа ведаеш,
Ты самы любы мой.
Пойдзе дожджык.
Сумна дубу аднаму...
Я зноў вяртаюся з дарогі
Ў вёску родную сваю.
Тут пражыла сваё дзяцінства
Я тут на лаўцы пасяджу.
Гляджу, адшукваю вачыма
Сцяжынкі тыя ля дарог.
Дзе ножкі босыя тапталі
Травінкі, цёпленькі пясок.
Дзе хата старая стаяла
Дзе бэз цвіцеў каля вакон.
І дзе вясёлкай любавалісь.
Вясновы ўдыхвая азон.
Схіліўся плот на бок ад ветру
Няма каму яго паправіць.
Жудасны Марс узышоў над Зямлёю,
Жахі вайны за сабою прывёў.
Плямай крывавай праз бінт супакою
Жудасны Марс узышоў.
Пыльны пейзаж на Чырвонай Планеце
Ў госці, напэўна, сабраўся да нас.
Гінуць дарослыя, гінуць і дзеці –
Менш перамог, чым параз.
Жудасны Марс узышоў над Зямлёю,
Толькі Надзея б ізноў ажыла,
Сведкай Кахання калі б над журбою
Зорка Венера ўзышла.
У глухамані непрыкметнай
Сядзеў і плакаў чалавек…
Паблізу йшоў Тварэц Сусветны
I ціха мовіў: – Iмярэк,
Я брат убогіх і галечных,
Я ўсіх няшчасных берагу,
Бо я дарыльшчык ласак вечных,
Бо я твой Бог! Я ўсё магу!
Нашто ты енчыш у прымусе?..
I чалавек прызнаўся: – Друг,
Я нарадзіўся ў Беларусі, –
I Бог заплакаў з ім удвух…
Асенні сад ганяе пруткім веццем
Iрваныя парывы скавыша.
Пахмельны дворнік дужыцца са смеццем,
А пад лаўчонкай курчыцца душа.
Так, так, душа. Звычайная. Вось толькі
Прамокла і ад холоду дрыжыць,
Гаспадаром разнятая на долькі,
Які сказаў: – Ты замінаеш жыць.
Усіх шкадуеш тых, хто быў распятым,
Расціснутага ботам мураша,
Маё сняданне аддаеш шчанятам…
Я болей не магу з табой, душа!
Зранку заўжды крумкачы
Глум прадракаюць сусвету.
Першы намер – уцячы!
Першая думка – карэту!
З ветрам, вільготным ад слёз,
Добрыя згадкі навейма!
Лёс адшпурнуўшы з калёс,
Гётэ з’язджае на Веймар.
Што яму поспех і чын!
Што неблагая кар’ера!
Бо наўздагон крумкачы
Ганьбяць разбойным манерам.
Мошчаны шлях чацвярык
Б’е капытамі, як беды.
Колькі ж патрэбна квадрыг
Збегчы ад Элізабеты?
Я гойсаў маладым аленем,
Паўсюль шукаючы прыгод.
Цяпер на стомленых каленях
Прашу рахмана прабачэння
У дзён маіх пад старасць год.
Хачу не шчасця, не лагод,
А бачыць палевую свечку
Ў тым неспазнаным мной мястэчку,
Дзе дарагія сэрцу цені.
Там капаў воск, святлелі твары,
I бачнымі былі ў нагары
Маіх шляхоў хітраспляценні.
Не так сабе цішэе голас:
Адкрасаваў на ніве колас,
I я, нібы стары старызнік,
Парваныя радаводы
Памяці беліцкіх яўрэяў-ахвяр фашызму
Да Вялікай Айчыннай вайны трэцюю частку насельніцтва мястэчка Беліца Лідскага павета – каля 700 чалавек – складалі яўрэі. У ліпені 1944 года, пасля вызвалення Лідчыны, з зямлянак у Беліцу вярнулася каля 60 яўрэяў – менш чым 10 % ад даваеннага яўрэйскага насельніцтва. Большасць з іх пазней з’ехала за мяжу.
I
Трэць белічан складалі
Званы трыўмфа Свята-ордэна!
Звінелі вы,калі ішлі салдаты.
А ў салдат ад болю сівізна.
А Ў салдат ў сэрцы страты,страты..
Званы трыўмфа Свята-ордэна!
Звінелі вы ў маршах ветэранаў.
І мы стаялі стройна,як струна
Пад гукі ўрачыстых барабанаў.
Званы трыўмфа Свята-ордэна!
Хай гэты звон заўсёды чутны будзе
Ў Беларусі.Ў нас яна адна.
І Подзвіг Ваш ніколі не забудзе!
Чаму суровы позірк Ваш
На фота так хвалюе?
Мо мы жывем не так,інакш,
Душа Ваша сумуе?
Вы бачыце ганебнасць дум,
Не вартых намаганняў,
Надзей,што цераз боль і сум
Пранеслі Вы ў змаганнях
З тым злом нямераным,пякучым,
Што ў край прыйшло наш родны.
І стала Вам за нас балюча,
Як за сыноў бязродных
Забылі мову і вайну,
І пот і кроў дзядоў,
Не ставіўшы сабе ў віну
Незначных дробных слоў.
Вы ляціце гады,
Дагарайце вуглінай,
Ад народзін маіх
Да мае дамавіны.
Адрывайцесь гады
Часу плыньню вірлівай,
З ручаін веснавых,
Ад лясоў шапатлівых.
Разьлятайцесь гады,
Як лісточкі з галіны,
Быццам верша радкі
Да старонкі радзімай.
05.03.19.
Вы ляціце гады,
Дагарайце вуглінай,
Ад народзін маіх
Да мае дамавіны.
Адрывайцесь гады
Часу плыньню вірлівай,
З ручаін веснавых,
Ад лясоў шапатлівых.
Разьлятайцесь гады,
Як лісточкі з галіны,
Быццам верша радкі
Да старонкі радзімай.
05.03.19.
Жылося шчасліва на вольнай зямлі сінявокай.
Штодня працавалі ва ўсю гарады і вёскі.
Раптам многім прыйшлося забыцца на старасць глыбокую-
Без папераджэння прыйшлі варожыя войскі...
Дзяцінства, юнацтва і сталасць вайной апалілі .
Давольны вы гэтым, няшчасныя каты, давольны?
Дзве трэці пайшлі на вайну... Пайшлі і загінулі
За маці, за сына, за жонку, Радзіму, за волю.
І шэ чырвяків
А зарас ув зараслях вспыхне доs.
Бо шо там, ох-ох, ваш поvер!
От мы v тут гуляем з біолог хтось –
І нічаво мне не vель.
Всюду ш vызнь, во, подывысь!
Хоть всэ кругом чорно вш.
І так далеj пырыдач продовvеj
Про, гоj, Альманскы болотц.
Мы вот, Сіроткіна, хіпі тоv.
І на канале культурк
Чы дэ бачылы хоть Мір Любві,
Шо выпускав Васіль.
Дэ шлі баі бо якія за іх,
Чалавеку патрэбна не слава,
Не багацьця паўнюсенькі воз,
А жыцьцё без гарэтнае справы,
Без вайны, без крыві і без сьлёз.
Чалавеку сонца патрэбна,
Глыт паветра на вольныя грудзі
І кавалак працоўнага хлеба,
Каб жабрацтвам жыцьцё не занудзіць.
Чалавеку ня быць чалавекам
Без мужчынскай й жаночай красы,
Без сьцяжын, дзе на шляху адвечным,
Гучаць продкаў яго галасы.
Чалавеку не слава патрэбна,
Бо та Козка ковзка ль вошк
Атчево менять рубашку,
Коль не спамш ты ш даvэ j в нёj.
Да зачем vе мне досталось
Ат Наташечкі радноj…
Ад каво vа я во прачусь.
Ха! Ат прачкі лі во тоj,
Шо міня-то потірала.
Ну, потірывала оч.
Да, харошэва v тут мала-т,
Дэ ны був бы ты ву Сёмк.
Бо, ого, повоз…раvаеш
Ля j таблеточок стар Козк!
От Рачком-с была та самка,
Шо я вбыв vэ гаv колком.
Мабыць, той паэт хто знайшоў
Назовы пачуцьцяў сваіх,
Хто да родных гукаў і слоў,
Дадаў сваё слова ўслых...
Мабыць, той паэт хто шукаў
Чым дыхае народ, жыве сьвет,
Нараджаўся хто зь ім, паміраў -
Мабыць, той сапраўдны паэт.
- 01.03.19.
Дак мы v ёго о зарыкы таво!..
Калі у свеце ёсьць адна малітва,
Чаго робыты мні вуv з Вуvаком С?
Наверное, долvно sэ sося вvыты,
Окром того, sо робыця вакол?
Я во поjду і в vыты sося зніsу v.
А то чого, хы, згынь, кала забор
Взросла якася рыvынькая квітка.
Вона v ля мні, сусідэ, збрые бров!
Vывуть vэ екся шэ такые гыцлі.
Чы ты ны бачыв сёні ні j в Яновь,
Моj колер белы. Як мая радзіма.
Ну, белачка v. Бо шо ты гонды хоч –
Шоб у мынэ шэ дэсь була Вкраіна?
Да брось ты! Мы v говорымо, бы рось!
І вонь бырозкы но v быvеть за дідком.
А дід тоj jідэ дэ, куды ізнов?
Ну, вроде v, отпочыты од хоть Кізкы,
Шо доняла давно улад роvком.
А колы хочыш ты понеты рідных,
Тых, шо укралы дэся аvны в Довськ?
То трэга ш інтэрнэта маты j в Лідкы.
Любіце Радзіму,
Каханку-дзяўчыну:
Яна нарадзіла цябе,
Балацянак і рэчышч яе азярыны,
Цякучых праз думкі твае…
І час той любіце,
У далёкім і блізкім,
Што жыцьцё несупынна нясе…
Любіце Радзіму, любіце Айчыну -
І яна не пакіне цябе.
-17.02.19г.
Я спытала ў бабулі,
Якая ў вайну жыла,
Як свісталі тады кулі,
Партызанка дзе ішла.
-Вельмі страшна, дзеткі, жыць
Змрочнаю вайною,
Боль цярпець, дзяцей карміць,
Ахвяраваць сабою.
Вёска наша ў сем двароў
Ля лесу гаравала,
Бо ўсіх хлопцаў, мужыкоў
Вайна пазабірала.
Цяжка там, дзе ішлі баі...
А ў нас катаў не відаць,
Бо партызаны ў гаі.
Можна жыць, агарод саджаць.
Як чужынцы ля двара
Я ўстану да самай зары
Ды прайдуся па юр’еўскіх росах.
Будзе свет, як заўжды, малады,
Будзе радасць на сонечных плёсах.
На зялёнай траве маладой,
Нібы пацеркі, першыя росы.
Я крану іх пяшчотна рукой,
А ў адказ – перазвон шматгалосы.
Так спявае зямля па вясне.
Б’е па травах, па росах конь белы…
Дзесьці побач –здалося ці не? –
Залатыя ключы празвінелі.
Адмыкае зямлю Юр’еў конь,
Сасьніцца зноўку ойчый дом
І шэраг вулачак драўляных,
За іх рагом, пабліз дамоў,
Бляшаны дах вясковай крамы,
Завечарэе на двары,
Закурыць лямпы цьмянай дым,
Сястра, над ложакам маім,
Чытае казкі братоў Грым...
-29.01-04.02.19.
"Месяц май"
Месяц май.Вясны разгар
У небе купкі рэдкіх хмар
На зямлі бела-зяленай
Цеплы ветрык лашчыць твар
Бэз цвіце і гоніць хвалі
Як нябачную раку
Пах плыве ў сіняй далі
Водар кружыць галаву
На галінках белы цвет
Як ад снега зімні след
Промні сонейка ў акне
Над зямлею пар плыве
Адагрэлася зямелька
Зерне просіць,толькі дай..
Сумнавокі дзень, травеньскі, самотны,
нібы сонца цень, светлы, ды далёкі,
нібы росны дол, прахоладна лёгкі, –
гэта нечы спеў, ціхі, сумны, крохкі.
Крокі да яго, голасу здалёку,
да сівых вякоў, песняй новай поўных.
Тых, што за гарой, за мяжой, за светам.
Тых, дзе мы былі траўня першацветам
Сонца за горачку ціха сядае.
Цені ад дрэў усё даўжэй і даўжэй.
Вяцер за лес паляцеў. Ля рэчкі чакае
Хлопец, якому спяваў салавей.
Выйшаў на бераг ён, стаў на масточку:
"Дзе ж чараўніца? Чакаю даўно".
Шэпчушь яму маладыя лісточкі:
"Лепш за яе няма ні адной".
Ціха ўздыхае юнак над ракою.
Сумна яму. Яна зноў не прыйшла.
Каму ты, дзяўчына, махаеш рукою?
Хіба што лепшага дзесьці знайшла...
Быць можа, ва ўсім вінаваты прагрэс?
А можа, то выхадкі д’яблавы спрэс?
Да войнаў у лёсе зямлі дадалася,
бы гром сярод яснага неба, – АЭС.
АЭС, радыяцыя, ноч і вясна…
Вясна тая чорная, а не красна.
У сэрца прыроды і ў душы людзей
ўвайшла радыяцыя – злыдзень яна.
І вецер-забойца нясецца туды
атручваць каб вёскі, лясы, гарады,
і ўсіх без разбору – дарослых, дзяцей
Стамілась, ўпала, хачу паляжаць,
Няма такой сілы, што можа ўзняць.
Адцяг і вокам лянотным сачу я вакол,
Але ж праз хвілінку сынок падышоў,
Ціха «трэба» на вушка сказаў
і ўмомант спачынак увесь паламаў.
Памяці маіх аднасельчан з невялічкай вескі,з якой у 1944г на вайну прызвалі 43 чалавек,
а дамоў вярнуліся толькі трое...
"Помнік"
Даўно мінуў той час жахлівы
Калі грымела тут вайна
І адпраўляла ў магілы
Людзей загубленых штодня
Нам толькі памяць застаецца
І помнік сціплы ля дарогі
Тут душы тых,хто не вярнецца
Свае аставіўшы парогі
Не нарадзіўся,не загінуў
У людзей прыборка перад святам.
У баку ад вэрхалу яе,
я цiшком з вядзерца мірам свЯтым
абмываю ножанькі Твае.
Не знаходжу знятыя сандалi —
белы свет не бачу ў лiўнi слёз,
што вачам заслонаю паўсталi,
як i пэйсы зблытаныя кос.
Стопы я ў падол Твае схавала,
заліла слязьмі сваймі, Ісус.
Абвіла каралямi з апалаў,
спавiла ў валоссе бы ў бурмус.
Мне прадстала будучыня ясна —
Душа баліць, скуголіць, плача...
Чаму няшчасце ды няўдача
Ідуць, на пяты наступаюць,
Сяброў цкуюць, варон склікаюць?
Куды ні ткнешся -- усюды закрыта,
Дарога роўная размыта,
Калдобіны і там, і тут.
Не грэе нават родны кут.
Жыццё ідзе па каляіне,
Што тоне ў брудзе, вязне ў гліне...
У чыстай бы вадзе яе адмыць,
Дадому роўненька пусціць.
Мураш знайшоў бруснічку на балоце,
Ледзь-ледзь яе падняў і узваліў на спіну.
З апошніх сіл цягнуў яе ў поце,
“Няўжо не данясу, няўжо яе пакіну…”
Ён ведаў, халады ўжо прыйдуць хутка,
І зробіцца бялюткім бор сасновы,
Як толькі мог, так працаваў малютка,
Каб да зімы мурашнік быў гатовы.
Ён кожную крупінку і зярнятка,
Калі знайшоў, не еў, а пакідаў,
Братам сваім малодшым, немаўляткам,
На мяжы між каханнем і шчасцем
пелясткуе акветнены ўчастак -
тут пяшчоткі, ласкоткі, казыткі,
абдымонкі і неразлучыткі,
нестамляльныя мілавастры
дыванком пунсавеюць прыўкрасным,
даўкім водарам ноч напоена
смачнавуснай буйной цалавоніі…
Ты з іроніяй, прыкрай воку,
як заўжды, пазіраеш звысоку
на маё нараджонае раніцай
слова новае у батаніцы.
Паеду заўтра ў горад,
Але ў дом твой я не зазірну.
Набралася шмат спраў, мо цэлы кораб--
Патрачу там гадзіну не адну.
. . .
Шкада, сяброўка, што жывём далёка,
Дзесяткі кіламетраў раздзяляюць.
Дабрацца да цябе не так і лёгка--
Адлегласці сяброў не разлучаюць.
Няхай зіма, снягі ці завіруха
Пазамятаюць усе дарогі--
Дождж, вецер, непагадзь і скруха
Аднойчы з дуру курыца рашыла,
Што ёй спяваць на сцэне ужо патрэбна.
Талант спяваць яна ў сябе адкрыла
Кудахча пад павеццем акапэльна.
Яна ў капэлу харавую падалася
Якая моцнымі талантамі слывець.
Адгаварыць мясцовы певень браўся:
“Больш не вяртайся к курам пад павець!”
Курыца ганарова саграбла свае пажыткі
Пакрасіла ўсе пёры ў красный колер.
Адкінуўшы мінулага ўсе перажыткі
Нікнуць росы пад промнямі сонца.
Подых ветрыку гойдае хвалі.
Водар кветак узбуджае бясконца,
Нясе памяць у мілыя далі.
Проблеск Нёмна між сосен узнікае,
Звонкі спеў салаўёў, Пажарова,
Дзе чаромха пялёсткі губляе
І званцы зацвітаюць нанова.
Птушкі кружаць над Нёманам, кружаць --
Берагі для дзяцей абжываюць.
Ну а людзі з мясцінамі дружаць,
Дзе дзяцінства ў нябыт адпраўляюць.
Інжынер Іяхім
Рэжым фашысцкі пакрываў
карычневай смугою Ліду.
Піўным заводам кіраваў
Іяхім, інжынер з Берліна.
Яўрэі многія пры ім
знайшлі работу на заводзе.
Ды ў ботах колеру крыві
тэрор-фашыст па Лідзе ходзіць.
Ля завадскіх варот тэрор
і ботам грукае ў вароты.
Ды не пусціў Іяхім морд
і гутарка была кароткай.
З завода кінулі на фронт
яго, заступніка яўрэяў.
У Ханвега* ва ўхмылцы рот:
“Донарскі матэрыял”
Памяці малалетніх ахвяр фашызму прысвячаецца
Пыл узнялі санмашыны колы.
Гул матора цішыню ўзрываў.
А ў будынку Споркаўшчынскай школы
дзеці – “донарскі матэрыял”.
Афіцэры-медыкі з машыны
выйшлі – і выстройваюць дзяцей.
Позірк іх драпежніцка-птушыны
ўважліва “матэрыял” глядзеў.
Адабралі некалькіх. Павезлі.
Фрыцам раненым патрэбна кроў.
Хто застаўся – мокры нос павесіў,
Хмары ліхалецця
Памяці расстраляных фашыстамі 23 ліпеня 1941 года 42 яўрэяў з вёскі Сялец Лідскага раёна
Раніцой прыехалі ў Сялец
дзве машыны, крытыя брызентам, –
і сягоння ў хатах не сядзець –
у зямлі ляжаць яўрэйскім сем’ям.
Вылезлі эсэсаўцы з машын,
чэрапы ў эсэсаўцаў на форме –
і таму дзяцей, жанчын, мужчын
добрае не ўсцешыла надвор’е.
З перапуду стала пазяхаць
дзіцяня, на боязь не скупое.
|