|
|
Апошнія вершы
Нашле травень бліскавіцы,
Неба шэрае ад хмар,
Нашле сум душой нудзіцца
Ды й Айчыну ўспамінаць.
Прадчуваньням няма веры,
Сон прароцкій адхіну,
У сьвітальный ранак белы
На бацькоўскі мур з'яўлюсь.
Там калісь жыцьцё буяла,
Там бацькі мае жылі,
Гуртом мы расьлі па-малу:
Упяцёх дзеўкі, тры браты.
Час разьвеяў нас, разгойдаў,
Жаўцець лісьцем раськідаў,
Засталася ў тых падворках
Нашле травень бліскавіцы,
Неба шэрае ад хмар,
Нашле сум душой нудзіцца
Ды й Айчыну ўспамінаць.
Прадчуваньням няма веры,
Сон прароцкій адхіну,
У сьвітальный ранак белы
На бацькоўскі мур з'яўлюсь.
Там калісь жыцьцё буяла,
Там бацькі мае жылі,
Гуртом мы расьлі па-малу:
Упяцёх дзеўкі, тры браты.
Час разьвеяў нас, разгойдаў,
Жаўцець лісьцем раськідаў,
Засталася ў тых падворках
Выпадковыя словы.
А дзень як цень, дажджлівы і змарочны,
Паўзе-паўзе, няма яму канца,
Душа птушыная ўзьлёту кудысь просіць,
Баслаўленьня нейкага ад сьвентага айца.
Мабыць была яна ў нявер'і доўгім,
Блукала цемрадзьдзю без кропелькі сьвятла,
Змаглась у мроях аб шчасьці зямным, поўным,
Якога ань сабе, ань людзям не знайшла
І тло жыцьця, і вечныя пачаткі
Прымаюць спадкаемцы і нясуць,
Сядзіць жабрак,
Ні хто ні кіне...
Палушку, а мо пятак,
Жыццё не згіне...
І вось той,
Каму далі...
Дзьве лепты, сложыць,
Да адзінай...
Каб зноў жыццё,
Было...
Без хмар...
У раі няслі гадзіны...
Паэта - бедны небарака!
Тяжарны думкамі, радкамі іх кладзе,
У сьвет нараждаючы вяліку каку,
У людзей такой памерам не знайдзеш
І проста гэтак рытмуецца радкоў'е,
І лёгка гэтак ладзіцца да вершаў,
Без мазалёў, без шышак гузяковых
У творчасьці такой бязьмежнай.
І мае хто калі такое ,,хобі'',
Не злуйцеся дарэмна на мяне -
Месца яму: быць пудлам агародным,
Варон спалохам і жахам на людзей.
А каханьню сьвет іншы ведам,
Ды нявымоўны словы яго,
Чалавек загрувашчвны целам,
Дзе ж яму разумець салаў'ёў.
Каляінай ідзе ён праторанай
З глыбінь цемрадзі векавечнай,
На якой удавалісь лепш бойкі
За скуру маманта й смак чалавечыны...
Чалавек, бліжняга бойся!
Замахнулась рука з камянём -
Авель падае, Каін-забойца
Наталіў крывасьць братняй крывёй...
А каханьню сьвет іншы ведам,
Утаймуецца дзень, улагодзіцца
І за шарык зямны каўзане,
Зашкрабе дождж па даху, аконіцам,
Да самнамбула ноч прыпаўзе
І з душою яго палагодзіцца,
Штось пашэпча, а штось запяе
І мяне, мо шаноўнага госцейку,
Звабіць зноўку на сьпевы свае
І душа, ім слухмяна, запоўніцца,
Нотны стан зноў нанова саў'е
На дзень новы, на новае сонейка,
На сьвітанак у аконічным шкле.
-19.05.22.
Не ацалець брыгадзе
пры брыгадзіры-гадзе.
Ападаюць пялёсткі
І зьнікаюць як сон,
Быццам квіценя сьлёзы
Ападаюць на дол...
Ды й гэта жыцьцё
Што імгненьне - нядоўга;
Мрой нязваных палон,
Надзей доўгіх хвароба,
Ды й гэты палон -
Не палон, не хвароба,
А нябыту заслон,
Парасон на шлях добры.
Ападаюць пялёсткі
І зьнікаюць як сон,
Быццам квіценя сьлёзы
Ад Айчыны маёй.
-27.04.22.
Ападаюць пялёсткі
І зьнікаюць як сон,
Быццам квіценя сьлёзы
Ападаюць на дол...
Ды й гэта жыцьцё
Што імгненьне - нядоўга;
Мрой нязваных палон,
Надзей доўгіх хвароба,
Ды й гэты палон -
Не палон, не хвароба,
А нябыту заслон,
Парасон на шлях добры.
Ападаюць пялёсткі
І зьнікаюць як сон,
Быццам квіценя сьлёзы
Ад Айчыны маёй.
-27.04.22.
Прыйшла Вясна,
І дыхаць лепей.
Ўсё жыве,
І лес у цвеце.
Пажухлы луг,
Зноў зелянее.
Да сенажаці,
Браць ні хто не смее.
Ў рацэ вада бяжыць,
І рыба там гудзіць.
Каб аднавіць жыццё,
Каб годнае было быццё.
Такое пення птушак у лесе,
Звярыны гоны на ўзлессі.
Ды токі ў глушцоў...
Ня мець вяселлю гэтаму канцоў...
Быў сайт.
Цяпер няма...
Адзнакі гінуць,
Гэта нездарма...
Але хто гэта робіць...
Адкажа ў свой час...
Прыйдзе к нам Воля,
Можа і пры Нас...
Пройдзе рэгата
ўжо й без фрэгата.
Ляжыць між лясамі,
Радзіма мая.
Кленчыць Варажбея,
Ў маім Краі здаўна.
Ля камянёў ходзіць.
У лесе пяе.
Калісь на Купалле,
Папараць - кветку знайдзе.
Там і будуе,
Знянацку, свой стан,
Каб зайграў ёй,
Нябесны Арган.
Каб Веды ад Неба,
На глебу сыйшлі.
Той, хто абярэ іх,
Жыццё ў Раі...
Спыніце гнеў, скажыце злосці :"Годзе!",
Не парушайце мірны рух зямны.
Імкніцеся, каб хоць адно стагоддзе
Еўропа не стагнала ад вайны.
Не трэба ў спрэчках браць у рукі зброю,
Без зброі можна ісціну знайсці.
Я не адзін з маленства песціў мрою
Аб мірным у гармоніі жыцці.
Вядома, што такіх, як мы - мільёны:
Сапраўдных, хто кахаў і дараваў.
Ой, як было бы добра, каб законы
Спыніце гнеў, скажыце злосці :"Годзе!",
Не парушайце мірны рух зямны.
Імкніцеся, каб хоць адно стагоддзе
Еўропа не стагнала ад вайны.
Не трэба ў спрэчках браць у рукі зброю,
Без зброі можна ісціну знайсці.
Я не адзін з маленства песціў мрою
Аб мірным у гармоніі жыцці.
Вядома, што такіх, як мы - мільёны:
Сапраўдных, хто кахаў і дараваў.
Ой, як было бы добра, каб законы
Ляжыць без дыху,
Ахова зіхаціць.
Люстэрка к роту,
Два пальцы, каб дадушыць...
Адвязлі ў празэкторый,
Там яшчэ смяшней,
Знялі даспехі...
Ляжыць і пукае зладзей...
А мо яшчэ жывы ён?
Санітар у анатома моргу паспытаў...
Не, калі газы з роту, гэта добра,
А з заду, гэта крымінал...
Рыхтуй ты чупік,
У зад яго ўвядзём...
А рот маментам - казеінам зклеім.
Бо згоды, рэзаць пуза, не знайдзём.
Залатымі лістамі
Клёны адшумелі
І стаяць з кустамі,
Быццам анямелі.
Ветрык не гайдае
Чыстыя галінкі.
І павук сплятае
Сеткі-павуцінкі.
Быў карабель і няма карабля...
Ці гэта карма? Не, ўсё ж кара, бля!
Монстру Нэптун дэманструе,
як мора ён дэмонструе.
На поўнач ад Менску,
Трыху на ўсход...
Сядзіць варажбея...
Ад Капішч іх Род...
Сядзіць і трывае.
І позіркам б'е
Ўсіх хто ласкае,
Жыццё ў дзірване...
Прыходзе да кругу
Які з камянёў...
Там Руны кідае...
Каб мець Мары сноў...
Што Руны адкажуць,
Каб Веды жылі.
Каб шчасце лілося
Ў родным Краі.
Сядзіць і варожыць,
Трыху прыўстае.
Ёй поўня спаможа
Гуляць па вясне...
Дзе Зоркі так блішчуць.
Няўжо народ такі сляпы,
Што свет, ад цемня не адрозніць.
А мо тыран такі глупы...
Народа зладу ён ня зносіць...
Што ў гора-камандзіра ні падлеглы,
тое абавязкова ўжо палеглы.
Да начальства - чык-чырык,
да падлеглых - роў чы рык.
На то, што нас - раць,
НАТО што? Насраць!
Гэта добра, што нашым (на сёння) мачам
пахваліцца на поўдні ў вайне няма чым.
Дzярму, адзначанаму літарай "зэт",
адзін толькі шлях застаецца - ў клазэт!
Дzярму, адзначанаму літарай "зэт",
адзін толькі шлях застаецца - ў клазэт!
Заходняй Дзвіной уладалі...
І з Нёманам разам жылі...
Над Прыпяццю вольна ляталі...
Ў Дняпры пралі мы рушнікі...
Стаяць наші хаты па прывольна.
На роднай, любімай зямлі.
Трымаем свой Шлях мы дастойна,
Каб дзеці і ўнукі жылі.
І рэкі цякуць паміж намі.
Вялікія рэкі ў Краі!
Злучаюць жыццё берагамі,
Каб мы Волю ў сэрцы няслі.
Вялікія наші рачулкі,
Падзяка Вам усім ад душы.
Светлы вобраз роднага да болю тырана
грэе душу не толькі раба-ветэрана.
Часам бачыш і дурачыну,
што не Бог весць якога чыну.
Што яны зрабілі з мірнай Бучай,
зробіць Бог і з іх Масквой ябучай.
Як хто не даспадобы украм,
дык тут жа ў тых - праблемы з цукрам.
Дзе знайсці тую адзіну...
Якая б ў сэрцы залягла...
Якая погляд твой прымае,
З якою крочыць да канца...
КОД
Покрыва сьнега
схавала
кроплю крыві
ад чужынцаў.
Колеры забароненага сьцяга.
Веліч і боль зямлі.
Сонца праменьнямі абудзіла
кроплю крыві
да жыцьця.
Рана зямлі не загоіцца.
Памяць адновіць шляхі.
ВЫБАР
Пайсьці да канца
ці збочыць.
Памерці
ці жыць далей.
Змагацца –
прыстасавацца,
пакінуць ідэю другім.
Адзіны застаўся сродак.
Пратэст у турме – забастоўка.
Забойства бяз кулі-вяроўкі,
У цемры і цішыні.
Каб быў народ адзін да аднаго,
Каб мелі мы адзін з адным жаданні...
Каб ня глуміўся над скаромным ані хто,
Калі б пылалі б мы адным каханнем...
Сонца на ўзывышшы,
Вецер карак рве...
Каб паўстаць за веды...
На сталым кані...
Дзе дзяды лічылі,
Быў у іх закон...
Ўсё што засталося,
Хавалася ў схрон...
Думка там гуляла...
Хай няма бяды...
Але калі здрада,
Суп без лебяды...
Скачуць па Краіне,
Мужныя сыны...
Воля ў вяселлі,
Сум у дні вайны...
Дзейсці там пад лесам...
Спалучыўся спор...
Адказалі разам...
І далі адпор...
Ў сакавіку...
Дзе дзень, то цемень...
Дзе шлях, то кут...
Пайшлі за волю...
Пад знаменне,
Каб жыў народзе,
Без пакут...
Перагарэла я табой –
І толькі попел у маім сэрцы.
Як след пакуты,след зарніцы,
Перагарэла я табой.
На папялішчы ты не стой –
Не звіць гнязда тут больш сініцы.
Перагарэла я табой –
І толькі попел у маім сэрцы.
У лесе з дедам мы гулялі.
Ў кошыкі грыбы збіралі.
Вось пад ёлкай незнарок
Паказаўся кругляшок.
Кажа дзед:"Расце грыбок."
Я кажу:"Расце дамок.
Вырасце вялікі дом
З перламутравым акном.
А калі надыдзе час
Ён пакліча ў госці нас.
Скажа:"Сябра мой Антось
Будеш ты мой першы госць."
"Ну і справы,-кажа дзед.
Гэткага не бачыў свет.
Дом як рыжык вырастае,
А потым у госці запрашае."
Мы ў хованкі гулялі.
Я хавала ляльку Алю.
Ян хаваў свой паравоз,
Што прыносіў Дзед Мароз.
А матуля-сіні шалік.
Тата-ад пінг-понга шарык.
Баба Стэфа-акуляры.
Дзед сказаў:"Хаваю мары."
Гэта доўгі быў працэс.
Сонца ўжо зайшло за лес.
Мы стаміліся калі
Мары дзедавы знайшлі.
Ён сядзеў на беражку.
Рыбка пляскала ў мяшку.
"Марыў я пайсці вудзіць,
Каб вам рыбкі налавіць."
Я прыдумаў,што дыван
Пад нагамі-акіян.
А падушка,-гэта востраў.
Да яго даплыць не проста.
Стул-мой лайнер на якім
Мы з катом плывём маім.
Я,вядома, капітан,
Што штурмуе акіян.
Кот-мой сябра і матрос.
Ён ужо зусім падрос.
Кот не доўга пратрымаўся.
Капітан адзін застаўся.
Я доўга хварэў і глядзеў ў акно.
Ў акне толькі неба мне бачна адно.
Вялізная хмара павісла як кіт.
Тут вецер падзьмуў і праглянуў блакіт.
А потым пачуў я як хвалі гулі.
Па пеністых хвалях плылі караблі.
І конік крылаты ляцеў над зямлёю,
І белы анёл з залатою трубою.
А вецер усё дзьмуў чараўнік-летуцень.
Я бачыў,як сонца шпурляе прамень.
Вось птушка ляціць.Ён абдыме малую
***
Хто вы, стварэнні,
што п’юць напой, настаяны на крыві сваіх дзяцей?
Вы, зневалёныя драбязгой-медзякамі,
замураваныя ўласнымі рукамі,
закратаныя сваімі ж думкамі…
Хто піша вашыя каноны?
Якія прынцыпы стаяць на чале?
Якая вартасць вашай ісціне?
Здыміце заслоны з вачэй, пачвары прадажныя, –
рэчаіснасць змяніла фарбы.
Дзень адгарыць ужо заўтра.
Сёння – далёка не ўчора.
Калі ўсе злягнем у глебу...
Жыццё сыйдзе, душа жыве...
Але чаму мы кормім Неба?
Жыццём малым, як тым былым...
Дзе гінем, ад спакусаў...
Каму павага? Вышейша за жыццё...
Каму ня піць, ужо з абрусаў...
Але ляжаць на ім у труне,
Сыйшоўшы ў нябыццё...
Калі мяне не стане –
шэры змрок
не стане мнейшым.
Будзе ўсё як кольвек…
Час распачне чарговы свой віток,
не спыніць руху векапомных колаў.
Калі мяне не стане –
штучны свет
не перастане існаваць – дакладна.
Паэт напіша новы свой санет,
а земляроб – пасее зернейка і ладна
зямлю вільготную прыгорне даланёй,
прамовіць ціха:
«Памажы нам, Божа…».
І забруіцца золак над зямлёй,
ЛІСТ ДА ПАТУХЛЫХ ЗНІЧАК…
Маме маёй Матулі
Я трымаю ў руках твой льняны сувой
І пішу да цябе ліст, Мама маёй Матулі…
Вечар раскрыліўся над маёй хатай,
Дробны дождж засцілае шыбы,
Я трымаю ў руках тваю спадчыну…
Ты сеяла… і вучыла сеяць мяне,
Ты ткала і вышывала крыжыкам…
Крыжык на сарочцы, крыжык на целе,
Крыж на вясковым цвінтары…
Я сею жыта і збажыну,
***
Калі скончацца ўсе крошкі хлеба,
вазьмі далонь маю ў сваю, Мама,
ціха шапні:
– Хадзем са мной, дачушка...
Золак толькі займаецца, глянь на ўсход!
Бач, марыва туману спадае...
Хадзем!
Якраз той час!
Бяры свой посах і руш!
Адсёння – толькі голымі!
Адсёння і раны загояцца.
Кінь торбу сваю грувасткую,
далей з ёй – немагчыміца!
Пакінь сынам сваім адзінае – Слова Святое!
Хадзем жа, хадзем…
У шуканні Зерня Ісціны
спускаюся ў цёмныя сутарэнні падСвядомасці.
Крок па кроку…
Крок па кроку…
Змарнелая,
згаладнелая,
абяздоленая,
абяззброеная, ды…
Паходняй Благасці прасветленая.
Крок па кроку…
Крок па кроку…
У зрыўках падСвядомасці шукаю тое,
чаго датуль не знайшлі мільёны.
Крок па кроку…
Крок па кроку… —
|