|
|
Апошнія вершы
Ну што, ізноў яго абралі
Iзноў — на цэлых пяць гадоу
На лепшае надзею скралі
А хто да гэтага гатоў...
У галаве мільгаюць цені
Няўжо цяпер мы прападзём
Мы гэтым шэрым днём асеннім
Нібы палонныя, ідзём
Стаяць навокал канваіры
Сабакі брэшуць, вецер дзьме
А на нагах нібыта гіры
Ніхто ў цябе іх не вазьме
I вось яны, што падтрымалі
Тырана нашага, ідуць
Няўжо свядомых нас так мала
Народ мой, даверлівы, ціхі
Як лёгка цябе ашукаць
Дазволіў ты чорныя цвікі
У рукі сабе забіваць
Дазволіў ты зграе ваўчынай
Ў краіне сваёй панаваць
Дазволіў усе яе ўчынкі
Дазволіў сябе рабаваць
Я ведаю – ты памяркоўны
І сам я, напэўна, такі
Пакуль не адчуеш усёй кроўю
Што йдзеш наўсягды ў жабракі
Што іншае долі не будзе
Адну толькі Бог табе даў
Што нельга баяцца тых пудзіл
Народ мой, даверлівы, ціхі
Як лёгка цябе ашукаць
Дазволіў ты чорныя цвікі
У рукі сабе забіваць
Дазволіў ты зграе ваўчынай
Ў краіне сваёй панаваць
Дазволіў усе яе ўчынкі
Дазволіў сябе рабаваць
Я ведаю – ты памяркоўны
І сам я, напэўна, такі
Пакуль не адчуеш усёй кроўю
Што йдзеш наўсягды ў жабракі
Што іншае долі не будзе
Адну толькі Бог табе даў
Што нельга баяцца тых пудзіл
Партызанская пасяўная
Самай незвычайнай партызанскай аперацыяй на тэрыторыі Лідчыны была вясенняя пасяўная кампанія 1944 года.
Да краёў акупаваных
нашы танкі коцяцца –
радуюцца партызаны,
ворагі маркоцяцца.
Пачынаем пасяўную:
вызваленне блізіцца.
У палях шчыруем, днюем –
і палям не лысіцца.
Пуставаць зямлі нядоўга.
Коней людзям выдзелім.
Добра ўзброеным натоўпам
зерне ў фрыцаў выдзерам.
Магіслаў. Такое імя далі магілёўцы свайму новаму сімвалу горада.
Трубач у сінім сурдуце усталяваны ў гарадской ратушы...
Там, дзе ратуша цягнецца ў неба
І прызыўны гадзінніка звон,
Выйдзе хлопчык з фанфараю меднай
На высокі ажурны балкон.
Не шукайце ні міфаў, ні казак,
Не давесці нам, не даказаць,
Чый загад для яго абавязак:
Гараджанам фанфару зайграць?
***
На вайне я ніколі не быў,
не насіў за плячмі аўтамат,
пад бранёй
не гарэў
і пад кулямі ў бой не хадзіў,
не страляў з мінамётаў
і зенітных гармат.
Я не быў партызанам,
не закладваў пад рэйкі траціл,
як мой бацька, малым
ад разрываў снарадаў не глух,
у шпіталях ад гною мне раны
без наркозу
не чысціў хірург.
У дзяцінстве, як маці,
тыфам я не хварэў,
ад варожых салдат
Подруга дней моих суровых,
Голубка дряхлая моя!
Одна в глуши лесов сосновых
Давно, давно ты ждешь меня.
Ты под окном своей светлицы
Горюешь, будто на часах,
И медлят поминутно спицы
В твоих наморщенных руках.
Глядишь в забытые вороты
На черный отдаленный путь;
Тоска, предчувствия, заботы
Теснят твою всечасно грудь.
То чудится тебе. . . . . . .
А.С. Пушкин
Шаноўны цыган Вайдаловіч
Памяці цыганоў-ахвяр фашызму
Стары цыган-гарманіст Вайдаловіч быў расстраляны фашыстамі ў 1942 годзе ў ліку многіх іншых вязняў Лідскага гета за тое, што адмовіўся іграць для нямецкіх салдат.
Жыў у Малэйкаўшчызне табар.
Там весяліліся няслаба.
Распальвалі агонь увечар,
цыганкі гатавалі ежу,
і галаву цыган не вешаў,
і весялосць не мела межаў.
Спявалі, танчылі, гулялі.
Франтавыя ластаўкі
З этыкетак тоненькіх,
для пісання годненькіх,
для бацькоў, для Насценькі –
пісьмы-трохвугольнікі,
франтавыя ластаўкі.
Цяжкасці з папераю,
цяжкасці з канвертамі,
ды салдаты ўмелыя,
як абгортку белую
прыстасоўваць, ведалі.
Пішуць на газетачках,
на мяшках з паперачкі
для любімых дзетачак,
для каханай Светачкі,
для каханай Верачкі.
“Прывітанне, родныя!..
Мы тут не галодныя –
Я ніколі не была на пякучай вайне
Не хачу я ніколі там быць !
Каб і дзецям маім шанцавала як мне,
Не спатрэбілась ворагу мсціць.
Няхай ведаюць праўду пра тую вайну
Хай расскажуць і дзецям і ўнукам.
Як дзяржалі адпор, не далі слабіну
Іх дзяды не паддаліся мукам.
І нябудзе няхай такіх войн на зямле
Каласіца хай ў полі пшаніца.
Хлеб на ранах вайны, не забытай расце
Смак роднае мовы,
Які ты жаданы!
І гукі, і словы -
І радасць, і рана…
Часцей і часцей
Я вас чую па свеце.
Мацней і гучней
З вамі сэрцанька б’ецца.
Смак роднае мовы,
Які ты салодкі!
На вуснах дзяцей
І прыгожай малодкі,
У казках народных,
У песнях і ў вершах...
Заўжды будзеш родны,
У душы будзеш першы.
Смак роднае мовы,
Які ты гаючы!
Як голас сумлення,
Што лечыць і мучыць,
Тый дзень у сорак першым
Запомніўся навек.
З храстом нямецкім у хаце
З'явіўся чалавек.
Ён трабавў ў маткі
Пакінуць з дзецьмі хату.
Сабраць свае пажыткі
І ў хлеў прагнаў пракляты.
Ў хаце штаб зрабілі
Патрабавалі сала.
Каб дзеці ім служылі,
І ежы каб хапала.
Дачку рашылі адправіць
Ў нямечыну чужую.
Бяду ж рашыў паправіць
Старэйшы сын матулін.
Пагналі пешым строем
Я парэvу сябе на кускі!
Я вам дам іздзявацца
Над імшэлым, запуsаным Дзік,
Шо а во туткы з вамы!
Ах, Язэпка яны панялі зь!
Ах, дывы но на зграі!
Дык хаj Пуsа гамоніць завvды!
Хоць у цёмным падвале.
Вот vа быв Каралінскі якісь.
Дык чаму не акраец?!
І усі з ім Міsанчукі
Чы тут прамо з Опадыs.
Не! Ты надта якіся сівы вv!
Да ув Бога ударывсь!
А дзе наш, камністыч сізялізьм?
Сягоння свята Перамогі
Вялікі дзень і дарагі!
Дзяды нам здабылі свабоду
Шчасліва ўнукі каб жылі.
Каб жылі мірна ва ўсім свеце,
Каб бераглі свае карні.
І каб запомнілі ўсе дзеці
Як цяжка мір ім здабылі.
І ў час калі насцігне гора
Ўсе з'ядналіся ў аблок.
І ў кожнага была апора
Да Перамогі новы крок.
Каб памяць у душах захавалі
І праз гады і праз вякі.
Чумы карычневай не зналі
Сягоння свята Перамогі
Вялікі дзень і дарагі!
Дзяды нам здабылі свабоду
Шчасліва ўнукі каб жылі.
Каб жылі мірна ва ўсім свеце,
Каб бераглі свае карні.
І каб запомнілі ўсе дзеці
Як цяжка мір ім здабылі.
І ў час калі насцігне гора
Ўсе з'ядналіся ў аблок.
І ў кожнага была апора
Да Перамогі новы крок.
Каб памяць у душах захавалі
І праз гады і праз вякі.
Чумы карычневай не зналі
Я выйшаў прыкурыць ад светляка,
Які злятаў з распаленага цела
Той зоркі, што зярняткам спадцішка
Самотна побліз месяца мігцела.
Цыкадамі быў поўны гай стары,
Сярод травы гучала ў тэмпе presto
Вар’яцтва супярэчлівай ігры
Iх дадэкафанічнага аркестра.
Святляк пагас. I шчыльна, як пляцень,
Рагоз гайдаў ля рэчкі пры рагозе.
Сыходзячы ў элізіум, мой цень
Збянтэжыўся і знік на паўдарозе.
У лістападзе, як на дзіва,
Заўжды змывае ўсю імжу
Пахмельнай пропіссю курсіва
Дыяганальнага дажджу.
Прастора горада пусцела
Да зазімку напагатоў,
I той хаваў худое цела
Ў валасяніцы халадоў,
Варочаўся ў працяглым свісце
Праз ноч і вецер напралом,
Падзёртае няслося лісце
Калматым рыжым табуном.
Замеры мне даруй благія,
Бязлюднасць вулак і двароў –
Я ўспамінаю настальгію
Асенніх цёмных вечароў.
За віртуозамі былога –
Метафар, стыляў, слоўнай вязі –
Крадзіся ў празе дыялога
Па прахадных дварах фантазій.
Нырай таемна ў падваротню,
Нібыта ў сэнс рамана цёмны,
Хадзі і ўчытвайся ў Гародню –
Гаючы том з закладкай Нёмна.
Наўдачу крочучы па бруку
Непараўнальнага выдання,
Ты вобмацкам памылкі друку
Лаві на твары скрыжавання
I пазбягай цямнот, дзе тонкі
Падтэкст хаваецца, як Каін,
Iголкай стальной пацалунак
Прасоўвае подыху ніць.
Хто змог з прамянёў і карунак
Цябе далікатна стварыць?
Трымціць матылёк каля сківіц,
Азябла кранаецца губ...
Зіма – гэта мёртвы раўнівец,
Прысыпаны вапнаю труп.
Няпэўнай зіме і туману
Раскаянне рады не дасць,
Але мы ўваскрэсіць рахмана
Спрабуем пяшчоту і страсць.
Праз хіжасць калішніх застолляў,
Натугу карчомнай струны
Узвядзём перашкоду вірусу!
Узвядзём усёй сям’ёю
перашкоду вірусам!
Вірус, стоячы за ёю,
адыходзіць вымусім!
За руку з суседам Ванем
тата не вітаецца –
абышоўшыся ківаннем,
аб жыцці пытаецца.
Гутарыць па тэлефоне
мама з цёцяй Любаю
(вечарам суседцы звоніць –
да яе не тупае).
Не бярэ сыночка стома –
пандэмію лаючы,
бегае сыночак дома,
у футбол гуляючы.
Для дачушкі ўся кватэра
стала дысказалаю.
Пустэльня сталага жыцця
Прымусіць кожнага стаміцца
І да вытокаў вараціцца,
Дзе маладосць твая прайшла
Пачуць мелодыі тых крокаў,
Што былі як анёлаў спеў…
О, як бы ты не вар’яцеў,
Нажаль, усё то – ужо далёка…
Матыльком трапеча сэрца,
Пульс змарудзіў і прыстыў,
Восем яблынькаў малечай
З таткам тут я пасадзіў.
Ствол таўчэзны і магутны…
Яблык мноства—не сабраць,
Толькі яблычкі з атрутай
Вельмі страшна каштаваць.
Трэпле вецер чуб лагодна,
Сенам дыхае зямля,
Мне самотна і маркотна,
Не смяецца тут дзіця.
Адзінота, запусценне,
Стогнуць з ветрам кавылі,
І не сеецца насенне
На Чарнобыльскай зямлі.
На бясконцых Міёрскіх балотах
Што заказнікам Ельня завуць.
Сто азёраў існуе ў шыротах
Тры ракі з тых балотаў бягуць.
Там гняздуюцца розныя птушкі
Астравоў мінеральных шмат там.
Фаўна з флорай з чырвонае кніжкі
Сатварае дзівосны там гамм.
На балотных прасторах курлычуць
Жураўлі прылятая вясной.
Яе возгласам радасна клічуць
Нарушая балотны пакой.
Дурмановы паветра пах свежы
"У царкве"
Цишыня.Святыя лікі
Пахне ладанам у царкве
Праз акенцы сонца блікі
Крыж з Ісусам на сцяне
Людзі-божыя авечкі
Думкі,як пчаліны рой
Моляць бога,ставяць свечкі
За здароўе,за ўпакой
Перахрысцяцца з паклонам
Просяць збавіць ад спакус
Стары бацюшка з амвона
Словам грукае ў сто душ
Жоўтым воскам аплывае
Свечка тонкая гарыць
Смутак полымя гайдае
Праз жорсткую скалістую зямлю
Пяшчотна прабіваецца жыццё.
Адчуць каб сонца цяплыню
Убачыць свет вяліка пачуццё.
Прабіўся праз расколінуў скале
Ён самы моцны, дзіўны ў прыродзе.
І расцвіце ніхто дзе не жыве
І неспрыяльнае вакол дзе асяроддзе.
Цвіце на радасць кожнаму із нас
Здіўлячы магутнай сваёй сілай.
Вялікі маючы унутраны запас
У бясконечнай дарозе і імклівай.
Бярозы лунаюць нібыта сцягі
У блакітна валошкавым небе,
Па сцежках лясных – да наступнай вясны
Збягаць ужо сонейку трэба
Халодны кастрычнік плыве ў лістапад,
Апошні яго паглынае –
Адвечны бясконцы вар’яцкі парад
Ніколі свой бег не сканчае
Глыбокая ноч… І цемра паўсюль…
Вялікае княства марозаў
І цёплая Нарач ужо Ісык-Куль,
І снегам укрыты бярозы
Так восень імкнецца збяжаць ад зімы,
Партызанскія прыпеўкі
Навядуць на фрыцаў жаху:
з ворагам не мірацца –
робяць з бомбаў узрыўчатку
коннаўскія іскраўцы.
Партызан падполлю сябар,
вораг акупацыі –
на яго адкрыта зяпа
“найвышэйшай нацыі”.
У кулак-атрад зліваюць
партызанаў-волатаў.
Партызаны падрываюць
эшалоны ворагаў.
Партызан падполлю сябар,
вораг акупацыі –
па руках дае няслаба
“найвышэйшай нацыі”.
Мсцівец, прагі помсты поўны,
Шо і ты ны дурныj
Нада мною ліш неба –
Зоры, повны тоскы,
Шо не нада вvэ j хлеба
Гондэ Васьцы до сыр.
Да j вобsэ – шо такэе
Тоj крахмаль із дроsів.
Я солю, што лі, тэльбам
Хоть якыjі булкы.
От мы j гонды наевся:
А ны еблык тобі!
Макароны нарэшты
Я с смытано влупімш.
Очухрав sося екся,
Ну, протравлянэ вдрызг
Да бы неку sэ егодку
С тоj лапшоj одварыв.
Калі з вайны вярнуўся бацька
Навек запамятавалі дзеці.
Ён раненай рукой знянацку
Ім лустку хлеба даставаў з кішэні.
Галоднымі вачыма моўча
Яны на хлеб глядзелі прагна.
Схапіў старэйшы лустку лоўка
Пабег туды дзе была матка.
Ляжала ціха на пасцелі
Галодная, худая маці.
Няпомняць дзеці калі елі
Ім нечага матулі даці.
Яе зваліла вось хвароба
Тут холад з голадам стаяў.
Праз многія мае гады
Я зноў вяртаюся туды,
Ў вёску родную маю
Я мару споўніла сваю.
Дарогі нет, я еду полем
Качаюць дрэвы сваім голлем.
І быццам кажуць мне яны
Памерла вёска, без вайны.
Стаяць знаёмыя мне хаты
Нібы старэнькія салдаты.
Ў паношаных сваіх шынэлях
Як шапкі, крышы на бікрэнях.
Стаяць і плачуць без спадарства
Было дзяцінства тут як царства.
Было прыбрана, ўсё цвіло
Яшчэ даймаў уранку часта холад,
Ды зацвіла вярбінка ля ракі.
І дуб стары, нібыта шчыт ці волат,
Закрыць хацеў сабою скразнякі.
Хацела к святу вербачка прыбрацца,
Зялёнай стаць насуперак вятрам.
На радасць людзям трэба пастарацца,
Хоць тая радасць з сумам папалам.
Мы ўсе ідзём крыжоваю дарогай,
Хоць вербачка для радасці цвіце.
Асанна, здрада, вернасць і Галгофа…
Збавіцель зноў да кожнага ідзе.
У маёй краіне вірус і бальшы хаос
Які нягоднік нам яго занёс?
Хварэюць людзі, хварэе наша планета
Асталася надзея, ды ні каплі прасвета.
Калі ж гэта скончыцца гора, пакуты?
Калі ж мой народ скіне цяжкія путы?
Калі ж абыйдзе яго злая бяда!
Не будзе з каронай над ім спадара.
Напэўна народу патрэбна змяніца
З маланкай павісла ўжо навальніца.
Калі не паймем грамыхне карай Божай
Ня ведаю хто першы ўспахаў раллю,
Ня ведаю хто першы семя кінуў.
Я ведаю, што хлебам я дзяцей кармлю
З калоссеў тых, што бацька калісь вынуў.
Хвала таму, хто здабывае хлеб!
І ў цяжкім поце прагінае спіну.
А мазалі, што на руках спрадвек
Патрэбна цалаваць дачцэ яго і сыну.
Таму ўсяму хлеб у хаці галава
І з хлебам атрымоўваем мы сілу.
Няма цанней багацця і дабра,
Клаўдзія Пракула –
жонка Понція Пілата.
З грудоў халоднай вільгаццю падзьмула.
У каліце – падаткаў небагата.
Лютуе зранку Клаўдзія Пракула –
Не лепшы дзень у вершніка Пілата.
Чым Рым далей, тым меншае кар’ера.
Яшчэ ледзь-ледзь – і знікнеш за дзвярыма...
I небасхіл павіс камлыгай шэрай
Над катавальняй Ерушалаіма.
Ён проста сімвал, безыменны нехта,
Арэчаўлены відарыс ідэі,
Невысокія чорныя вокны
Дазваляюць глядзець з цемнаты,
Як гараць залатыя валокны –
Ліхтароў электрычных кнаты.
Уключаецца неба праектар,
Зорны сноп адкідаючы ў бок,
I вязальная спіца прашпекта
Прасвідроўвае поўні клубок.
Шоргат шын, як набухлая вата,
Гоніць з ветрам навыперадкі.
Беспрытульныя лужы-шчаняты
Ліжуць мокрыя чаравікі.
На бязлюдным прашпекце так ярка,
Што, адбітыя ў чорным акне,
У лістападзе, як на дзіва,
Заўжды змывае ўсю імжу
Пахмельнай пропіссю курсіва
Дыяганальнага дажджу.
Прастора горада пусцела
Да зазімку напагатоў,
I той хаваў худое цела
Ў валасяніцы халадоў,
Варочаўся ў працяглым свісце
Праз ноч і вецер напралом,
Падзёртае няслося лісце
Калматым рыжым табуном.
Замеры мне даруй благія,
Бязлюднасць вулак і двароў –
Я ўспамінаю настальгію
Асенніх цёмных вечароў.
Ты з жахам, Марыя,
праз слёзы кусаеш кулак.
Датлеў каганец.
Немаўля – у саломе, і холад.
I п’яненькі муж –
крывабокі, замораны волат –
Шпурляецца словамі,
быццам раз’юшаны грак:
– Мо думаеш, веру
юрлівай тваёй балбатні?
Навошта Егове
такая дурная нявеста?
Я з гэтага часу
не знойду спакойнага месца!
Ты с кім загуляла?
Хоць літаркай мне намякні!
Нашто вешчуны?
Мы раставалі пакрысе,
Нібы знікаюць рэчы ў доме.
I выцякалі думкі ўсе
Скрозь асцярожнае бяссонне.
Праз млявую знямогу цел,
Распластаваных пустатою,
За вокнамі цвыркун рыпеў,
Што ўсё дарэмнае, пустое...
Мы задыхаліся ад крыўд,
Гадзіннік стрэлкамі варочаў,
I разганяў брынклівы ліфт
Ліхтарны прыцемак паўночны.
А ў заваконні зноў і зноў
Цвыркун пад маскай невідзімкі
Iграў нам нешта пра любоў
Нікому не магу
я падарыць натхненне.
Так, з мараю маёй
не згаварыўся лёс.
Хацелася б, каб быў
са мною побач геній,
хоць некалькі хвілін
за ўсё маё жыццё.
Падзелены, на жаль,
мы рознымі вякамі.
І час яго прайшоў,
як не было мяне.
На сто гадоў назад
я адашлю каханне,
як мёртвай зоркі след —
нязгаслы шле прамень.
І вякамі нас б'юць...
не забілі.
Ні за што, проста так
ад вякоў.
Што мы мову сваю
не забылі,
што лілі за яе
сваю кроў.
І штогод цягнуць у
Азіі багну,
і штогод вязнем там
мы глыбей.
І губляем мы
ўласную вагу,
а жыццё карацей,
карацей...
Прыйдзе час, хтосьці
Адпаўзай, пракляты вірус!
Страшны вірус у кароне
на Зямлі запанаваў.
Чалавецтва ўсё гамоніць
пра цяжар яго навал.
Вымусіла пандэмія
межы ўсе пазачыняць.
Рукі мылам кожны мые,
каб хварэць не пачынаць.
Каб зараза не мацнела,
ізалююцца хаця б.
Дзверы ў сховішчах-кватэрах
не адчынены гасцям.
Каб спыніць заразы рухі,
каб прагнаць заразу вон,
не вітаюцца за рукі,
зносіны – праз тэлефон.
Злятаю з катушак у свет
пераспелы.
Злятаю.
Да раю іду, ці да пекла
зямнога?
Да раю...
Я чую і нейкае шчасце, і
гора...
Я чую...
Рабую ў сабе і чарцей і
анелаў,
рабую...
Спыняе мяне толькі вецер
шалёны...
Лунаю...
І вякамі нас б'юць...
не забілі.
Ні за што, проста так
ад вякоў.
Што мы мову сваю
не забылі,
што лілі за яе
сваю кроў.
І штогод цягнуць у
Азіі багну,
і штогод вязнем там
мы глыбей.
І губляем мы
ўласную вагу,
а жыццё карацей,
карацей...
Прыйдзе час, хтосьці
Беражы нас Божа, дужа беражы!
Каб у маёй краіне не было бяды.
Беражы ад віхраў, ад лютой вайны
Стараной хваробы люд мой абыйшлі.
Беражы краіну, беражы мой люд
Перапоўнен горам у яго сасуд.
Не зламілі войны ўстойлівы народ
У яго адзін ты верны громаатвод.
За народ малюся я перад табой
Вірусу з хваробай дай для іх адбой .
Не пакінь народ мой сціплы, гаратны
Пазавчарашній осьлік!
Когда 2 высшіх Я
Беседуют а чом-та,
Ля вам ж не пазванять
Хотя бы-к із Янова.
Двулікій Янус влад
У7 даёт марковкі зь.
І патаму-та над
І Тігру, мо, дэ шоськы.
Весёлый празьнік разь
У нека3х свавольніц.
І во: с Опадыщ аж
ПрыпэрЛыся сябровкі сь.
А в Кісі віноград!..
Заріс увэсь в свекольНік!
Ах, как нам ласкі дар
Пазавчарашні шкодніц!
"Вярнуўся.."
Я зноў вярнуўся да той хаты
Дзе жыў даўно не мала год..
Сагнуўся,быццам дзед шчарбаты
Але стаіць старэнькі плот
Няма натоптанай сцяжынкі
Парослы мохам плач дах
На вішні мертвыя галінкі
Гняздо на коміне звіў птах
Тут не гуляюць больш на святы
І не трывожаць цішыню
Ніхто не кідае зярняты
У адпачыўшую зямлю
А ўспаміны нібы хвалі
Тры каштаны палажу
Табе сын я на вайну.
Ты сынок вазьмі з сабой
Абярэг вось гэты мой.
Горка плакала, адпраўляла
Свой наказ яму давала.
Захавай радненькі сына
Помні дзе твая Айчына.
Як вярнешся ты ў даміну
Пераможцам над вражынай.
Іх пасадзіш у садочку
Для адпачынку ў цянёчку.
А калі насцігне куля
Дзе ляжаў ты ў кашулі.
Там каштаны прарастуць
І вясною разцвітуць.
Гуканне вясны
Зіму перачакалі мы,
пражылі, перазімавалі,
намучыліся ад зімы –
і па вясне засумавалі.
На ўсё мы згодныя! Прыходзь
з блінамі, шашлыкамі, юшкай!
Цябе мы будзем сустракаць
усёю чарадою дружнай!
З палону вызвалена ты.
Прыедзь з латкамі і са слупам
на сонечным кані гнядым
прыгожаю дзяўчынай любай!
Бы дзідай, слупам снег гані,
што сыпле, камякамі валіць!
Прымчы дзяўчынай на кані!
І. На сваім шляху
Мне сонца з неба ўпала на далоні,
У ім адчуў я водар летніх траў,
І я ажыў, нібыта нешта ўспомніў,
Нібы дагэтуль я глыбока спаў.
На раздарожжы я стаяў дарэмна,
Прыходу свайго часу ўсё чакаў.
Усе шляхі вядуць людзей з Эдэма,
І я свой шлях нарэшце распазнаў.
Бо кожнаму сваёй дарогай крочыць
Наканавана Богам для людзей.
Свяцілу, што за ўсімі зверху сочыць,
|