Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Апошнія вершы

Яшчэ не ацэнена

Бацькоўская хата, бацькоўская хата!
Гляджу я на вокны твае вінавата.
Шапчу: «Прывітанне!» драўляненькай браме
І - боль, нібы, сэрца праткнулі нажамі.

Усё тут жывое, а сум з цішынёю
Агортвае постаць маю з галавою,
Ляцяць успаміны, як з выраю птушкі,
Дзе - тата, матуля, сынок і дачушкі.

Бацькоўская хата, бацькоўская хата!
Калісьці жылі тут матуля і тата,



Яшчэ не ацэнена

Як пахне рапс! Такога паху
Вы не адчуеце нідзе!
Нябачны госць, падобны птаху…
Так Беларусь мая цвіце!

Мядовы водар пьюць нябёсы
Лясы, пагоркі, і абшар…
Як у часы, дзе бацька босы
Лятаў за думкамі да мар.

Як пахне рапс! Жаўцяць прасторы!
Бзыкочуць пчолкі - свята ў іх!
І я плыву па жоўтым моры,
Няктару выпіўшы келіх.

Смяецца сонейка, аблокі
Таксама водар гэты пьюць,



Яшчэ не ацэнена

Васількі - ля пшаніцы,
Васількі - ля ячменю.
Іх насенне раскідаў
Хтосьці зверху са жмені.

Яны колер свой сіні
Пазбіралі з Сусвету,
З рэк, азёрнае плыні,
Сметанковага лета.

Іх жытнёвае поле
На арэлях гайдала.
Сонца летнім прыволлем
З вышыні іх вітала.

Васількі называюць
Беларусы валошкай.
З іх вяночкі пускаюць
Плыць купалаўскай ночкай.

Яны з лёсам зрасліся



Яшчэ не ацэнена

Зэльвеншчыне

Край мой сінявокі! Родныя мясціны!
Елачкі на ўзлеску, сырамятны пах.
Вецярок лагодны гойдае прасціны
Жыта і пшаніцы…Як прыгожа! Ах!

Не акінуць вокам велічы прастораў!
Сцежачка да лесу ўецца ланцужком,
Сонейка гуляе ў хованкі з чаборам,
Хутка з чорнай хмары грымне басам гром.

Бор да боку туліць малады сасоннік,
Дождж вось-вось пачнецца, змые лета пыл,



Яшчэ не ацэнена

Зэльвеншчыне

Край мой сінявокі! Родныя мясціны!
Елачкі на ўзлеску, сырамятны пах.
Вецярок лагодны гойдае прасціны
Жыта і пшаніцы…Як прыгожа! Ах!

Не акінуць вокам велічы прастораў!
Сцежачка да лесу ўецца ланцужком,
Сонейка гуляе ў хованкі з чаборам,
Хутка з чорнай хмары грымне басам гром.

Бор да боку туліць малады сасоннік,
Дождж вось-вось пачнецца, змые лета пыл,



Яшчэ не ацэнена

Хата родненькая, кветкі,
А на лавачцы - бацькі.
І ласкавы голас: «Дзеткі!»
Позір мамы трапяткі…

І, хвалюючыся, тата
Са шчакі змахнуў слязу
(зрок падводзіць, не багата
бачыць летнюю красу)

А калісьці быў, як сокал,
Прыгажэйшы, чым Дэлон.
У сацспаборніцтвах высока
Ён лятаў працаўніком.

Час ідзе, бацькі старэюць,
Ліпа - стрэхаю ў двары,
Ля калодзежа - балея



Яшчэ не ацэнена

- А ці ведаеш ты, што такое вайна?
- Я таксама не ведаю, дружа!
Только помню бабульку, якая адна
Пяць дзяцей падымала без мужа.

Тая бабка была маці мамы маёй.
Мужа-бацьку на фронце забілі,
І жыццё ёй цягнуць давялося адной
За дваіх - Васіля і Марылю.

А ці ведаеш ты, як дачушкі праз плач
Бацьку клікалі, верачы ў цуды,
Як трывожна крычаў сярод ночы крумкач,
Наганяючы страху пакуты?



Яшчэ не ацэнена

Дзеткам

Мы жывем у Беларусі!
Побач з намі сябрукі -
Мішы, Пеці і Марусі -
Землякі і сваякі…
Ёсць прыгожая ў нас мова -
Беларуская, свая!
Беражы абавязкова!
З ёй народ мы і сям’я.



Яшчэ не ацэнена

Дзеткам

Што такое час жніва?
Хлеб у вёсцы - галава!
А каб ён на стол папаў
Трэба, каб хтось жыта зжаў,
Каласы абмалаціў,
Звёз на ток ды пасушыў,
Каб муку змалоў з зярняткаў,
Замясіў і спёк нам гладкі
Ды пахучы каравай...
Хлеб яго ты называй!
З ім, браток, заўжды ямчэй!
Падрасцеш і ты хутчэй,
Калі хлеба ёсць кавалак,
Да яго цыбуля, сала...
Нашы продкі з ім дужэлі,



Яшчэ не ацэнена

Дзеткам

Што такое час жніва?
Хлеб у вёсцы - галава!
А каб ён на стол папаў
Трэба, каб хтось жыта зжаў,
Каласы абмалаціў,
Звёз на ток ды пасушыў,
Каб муку змалоў з зярняткаў,
Замясіў і спёк нам гладкі
Ды пахучы каравай...
Хлеб яго ты называй!
З ім, браток, заўжды ямчэй!
Падрасцеш і ты хутчэй,
Калі хлеба ёсць кавалак,
Да яго цыбуля, сала...
Нашы продкі з ім дужэлі,



Яшчэ не ацэнена

(байка)
Дзед на сайт знаёмств папаў-
Вось дык і палітра!
І не думаў, не чакаў,
(Усміхнуўся хітра)
Што такое цуда ёсць -
Прапановы «кавы»…
І, што ён жаданы госць
У прыгожай Павы.
У люстэрка паглядзеў,
Згладзіў валасіны,
Зыркнуў позіркам, як леў:
- Вось дык і часіны!
Піша Паве смс,
Добра, што не бачна,
Яго выдуманы фэйс
Так махлюе смачна.
Ён на картачцы чужой -
Хлопец зухаваты



Яшчэ не ацэнена

Я зноў прыйшла да той вясны,
Дзе так даўно рунелі ўсходы,
Дзе вільгаць свежай баразны
Прымала ў жмені жыта роды,

Дзе беразняк аплакваў век
Лязом падкошанай бярозкі,
Дзе з кожнай хаткі чалавек
Журчэў крынічкай рэчкі-вёскі.

Я зноў прыйшла, куды здаўна
Мяне вяла сцяжынка лёсу,
Да скірдаў тых, што ля гумна
Складалі з сушаных пакосаў,

Да тых квяцістых рушнікоў,



Яшчэ не ацэнена

(Маёй любай Зэльвеншчыне і вёсцы Залацеева)

На ўскрайку сяла,
Дзе бяроза расла,
А з палеткаў шумела пшаніца,
Пад напеў салаўя
Нарадзілася я,
У кутку, што з дзяцінства мне сніцца.

Там хлявы да хацінаў
Туліліся ў дождж,
А над гаем цвілі бліскавіцы…
Там абапал дарог
Рос рамонак і хвошч
І лясок называлі «Крыніцы».

Там Зяльвянка рака
Між ракітаў цякла,



Яшчэ не ацэнена

Неяк раз у водпуск летам
Зяць прыехаў да суседа.
Скончыў тры ён інстытуты,
Меў пузенік трошкі ўздуты,
На пасадзе кіраваў…
Кім і дзе? - Нам не казаў.
А сусед зяцьком хваліўся
(З яго ж Маняй ажаніўся!)
- Так умее усё рабіць,
Нават Марту падаіць!
Мартай звалася карова,
Пас яе пастух мясцовы.
Не давалася даіцца
Хлопцам, толькі маладзіцам.
Малака давала многа,
На мужчын круціла рогам.



Яшчэ не ацэнена

Усіх земля змясціць не можа.
У небе тысячы ракет.
Я пачынаю падарожжа
ў край за трыДзевяць планет.

Хай іншыя зоркі і сцягі,
ўлады не мае змрок.
Графіці, Мадыльяні!
Уецца шчасця празрысты дымок.

Сэрца цікае як гадзіннік.
Няпроста ствараць міражы.
Ты больш не глядач, а ўдзельнік.
І ў тэмпе медальным бяжыш.



Яшчэ не ацэнена

Мы маем страхі. Але ты..
з адвагай робіш, што павінна.
Неверагодная заўжды!
Цябе кахае ўся краіна!

Ты та, з каго ўсё пачалось.
Тваё імя ў кожным сэрцы.
Хістаецца вусаты лось.
Павінны хутка мы сустрэцца.



Яшчэ не ацэнена

Зарастаюць у вёсцы дарогі,
Бо не ходзяць па іх болей ногі,
Бо не бегаюць ножкі малыя…
Былі родныя — сталі чужыя.

Зарастаюць у вёсцы дарогі.
Заімшэлі ў хатах парогі.
…Цішыня наваколле люляе,
Вецер сум на галінках гайдае.



Яшчэ не ацэнена

Вялікія прыгоды з свабоды пачынаюцца.
Без ціску кветкі раніцай самі прачынаюцца.
Толькі вось ўрадам межы падабаюцца.
І там, дзе быў мой любы дом - чысціня і “задніца”.

Два гады на клопаты, здаецца, мы свабодныя…
Без маміных смаколiкаў трошачкі галодныя.
Працуем над праектамі, але пакуль бяздомныя.
Здаецца, мы шчаслівыя, і больше не памяркоуныя.



Яшчэ не ацэнена


Яшчэ не ацэнена

З тваім каханнем да ўсяго
ӯсю прыгажосць зямную бачыш.
Твая бабуля з Пікасо
піла кальвадос няйначай.



Яшчэ не ацэнена

А шо ля нам яка прынука

Зьнікае ўсё, што ўлад было.
Бо нашчо шэ якое зельле.
От мы цыбулынкы зьзімо –
І будэ вэльмы й натта пекна.

Колы тобі удуты в гушк
Якуся пісню ны по-руску,
Ты ж будыш навыць даражыць,
Шо ты мужык, святы музык.

От я тут во клянусь, шо й слон
Возьмэ й да й зламнэ нашы сані.
Бо зашчышчоныя ўсе сайты,
Колы ты надто в свет влюблён.



Яшчэ не ацэнена

В ктору сам сэбэ взев залупыв

І мы гонім ліш гонды пыньків!
Ібо хулі шэ шчас мне рабіць.
От узяв собі пару сандаль
І влагав ва в, ха, пастк.

Мы ны вэльмы на злата ядкы.
Нам бы тількы якы барсучкы,
Шоб зробылы хотя бы-к пынькы,
Шо стоеть но в хлыві зь.

Бо прыпэр наконец-то Васыль
Всэ, шо скынув колыся в швагрів.
Ібо ж можня і кармы своі
Враз взвалыты другым.



Яшчэ не ацэнена

То вмыІш когось вжэ!

Слушаем Тарівердіева.
Слушаем Фрэнсіса Гойю.
Шоб оно гойіты раны Діева,
Шо во сыдыть но гондэ.

Шо шэ робы бо нам,
Еслі погода ходкая.
Еслі но сій гурочкы
Да кашку вкыдувай.

Есця в Москві колхознічкы,
Ох, да ядкыя пак!
Гондэ во тракторочкамы
Крэмнюв святых выкопалы.

Скажэ хтось надто прыткый:
Шо то ты, пан, шолотыш?!
Да мы іх зары во гынды во



Яшчэ не ацэнена

Ажны у дбайного сосідка!

Тут пырыстав хытатысь місячык.
І мы пошлы собі косыты.
Бо вжэ й мітёлочкы пудкынулысь,
Хотя зыма шэ уночі бы.

Да, білорускый май тыплішый,
Чым у Ташкенты дэсь ночным тым ж.
І ты выдэржуй гэткэ й літо
Ув варымні свойій вылызный.

Я і ны знаю, шо за шыбздрыкы
О гынды во в нас узялыся
Собі водопровода врізваты
Да пырыробліваць свытлыцю.



Яшчэ не ацэнена

У лёсу на мяне разлік.
Ваш недавер мяне злуе.
Бо я абраны, я не жулік.
Я першы ў гэтай галіне.

Навошта вам мяне мяняць?
Няўжо цікава ўсё з спачатку?
Давайце лепш суіснаваць.
Забудзьце вашу кандыдатку!



Яшчэ не ацэнена

Знікае сэкс і рок н рол.
Мы не гуляем больш у футбол.
Зачынен нават наш касцёл!
Стаіць міліцыя вакол.
Чаго ты, Саша, не сышоў?
Ты ж любіш сэкс і рок н рол.



Яшчэ не ацэнена

***
Укараніўся лук на матчынай зямлі.
Ў ста футрах дзед не адчувае рэчы.
Прасілі яго ў вочы: ухадзі.
Aле па добраму не сыдзе ён дарэчы.

Ён выдае сябе не за таго,
дзьме шчокі - сам жа пустазелле.
З такой культурай мы пазбавімся ўсяго,
калі не знойдзем ад яго прадухілення.



Яшчэ не ацэнена

Досталы мні млынців!

І вот на радосцях собі
Мы прыспособывся ек бы-к
І взев о2жывся памытц
Хотя б а во в прам сіньць!

Бо шо схімічыты вадзічк.
Узев налыв от 2 горшкы.
Да затопыв собі в плыті.
Да й ны горуй, выдьмідь.

Бувалы дні, шэ й ны такы
Мы загілзоввалы пынькы!
І в тыхым місцы брав но, хі,
Собі шо трэ в жытьті.

Бо еслі ты уж тіп буддіст,
То дуба свого возлюбы ж.



Яшчэ не ацэнена

Знікла ўсмешка на твары.
Вакол не празрысты блакіт.
Радзiма мая на вулкане.
Зваротны адлік бяжыт.

Цукровая вата у мінулым.
Нясмачная з крана вада.
Шалёная наменклатура.
Навошта вам тая вайна?



Яшчэ не ацэнена

Мая дзяржава лепшая.
Няма нічога лішняга.
Кіруюць людзі мужныя,
за кратамі няслушныя.

Прынёс я клятву вернасці
і вызначаю здраднікаў.
Усіх тых з апазіцыі
караць няма складанасцi.

У лютым дадуць прэмію.
Шкада, што кошты выраслі.
Агідная амерыка
“сюрпрызы за сюрпрызамi”.



Яшчэ не ацэнена

Коза ж рогатая!

І былі платья голубые.
І белые. І я был там!
Мы танцавалі зь паневрітмію.
Ій Томочка до й рук прам шла.

Ага, ты возьмыш тую Кізку,
Колы ты даж Тігран!
А не хатіш лі с ліскай ціскатц
О гынды во й ф кустах?

Ты ж пасма3 на Васіліска!
Он, відіш лі, ятвяг!
А я й пойму такэ во тістко,
Шо він злыпыв ля пань?

Не! Ты ны корч мні ясновідца!
Тут я сама всё знайм!



Яшчэ не ацэнена

Ой, да то й не птах леціць!
А, быть можэ, но якыйсь Васіль
Да до Томочкы спышыть свойій
Зном а во аж в Понізінь.

Здавсь на мілосці любві ж
Да й зу7 там не шэ скіс
Дэсь колысь ва в Трудовій
Ны й колонійцы!

Нашо ж нам чево клясьці,
Мол, зу7, блін, одыйды.
Трэ, мо, трохы хорошій
Ексь до тэйі стрійный Стрілк.

Ібо всё можэ в жытьті
Да до й Спарты прывысьці.
І дід сів на діетічк



Яшчэ не ацэнена

Йды й змый собі горшчык

І вот ужэ добру ныділю а во
Лупыть по сніговы дошч.
А тому хоть бы хны – лыжыть!
І, ну, куды ты, пынёк.

Вот вроде бы стых за окном.
І я зном грію панчошк
І натегую снова чоботы
Да на плэчы шэ шчось.

Трэба ж екся хоть до колодяза.
Бо вжэ й ны в горшковы,
А ныдэ ныекый водочкы,
Шоб змыты плычко хоть.

Ну, й шо ты думаіш, Козлічок?
Ты выйдыш на дворык?



Яшчэ не ацэнена

чаго толькі не пачуеш
праз прыгожанькія
прылады ў вушах
якія кожную раніцу
тарпедуюць паўсонны анклаў
на колах
пад назвай
«грамадскі транспарт»

ды што заўгодна
што толькі душа пажадае

і новыя тропы не сваёй мовы
і аркестр віхуроў
пазаземных галактык
і аб'ёмныя гукі
вакол галавы-носу-пальца
і сеанс
аўтаномна-сэнсарна-мерыдыянальнай рэакцыі

пачуеш
як лямантуе завуголле
вялікага горада



Яшчэ не ацэнена

тугі гарсэт працоўнага дня
і ноччу
не адпускае яе

ён падкрадаецца да ложка
на дыбачках даўгіх матузоў
ублытваецца
ў раскудлачаныя яе валасы
пасамкамі месяцовых думак
фастрыгаю дзённых размоў

уплятаецца
ў стужкі сноў
у перавязь сцішаных эмоцый
абрыўкамі гоману
электрычнага павуцення
і вяжа
вяжа
вузлы-вузельчыкі
каб не спазнілася яна
а палове на шостую
зацягнуць яго
зноўку



Яшчэ не ацэнена

Плябей улады ў стократ
любей, чым арыстакрат.



Яшчэ не ацэнена

The Sound of Silence (Гук цішыні) - Simon and Garfunkel

Здароў, цемра, сябра мой!
Хачу пагаманіць з табой.
Прадчуванне, што ты ідзеш
І насенне сваё нясеш,
Пакідая яго ў межах маіх сноў
рэштай слоў
Бы гук у цішы.

У трывозе сваіх сноў
Я адзін заўжды ішоў.
Цесных вулак маркотны гук,
У зіхценні ліхтарняў брук,



Яшчэ не ацэнена

Толькі я падыйду да граніцы,
Сэрцу лёгка, віруе душа.
Духмяны водар паветра і чысты,
Як сама мая маці зямля.

На вялізных блакітных прасторах,
Нібы у хвалях расце даўгунец.
І ледзь чутны ўлоўлены шорах,
Выдае свой бубеньчык- званец.

Каласы збажыны роднай нівы,
З васількамі як вочы мае.
Прытулюся да роднай Радзімы,
Як матуля туліла мяне.

Большай радасці не адчуваю,



Яшчэ не ацэнена

Не толькі калі баран ты,
твой шлях - у калабаранты.



Яшчэ не ацэнена

Мы жэ яво распазнайм!

Всюду звучат маторчики –
Раки справляют сфой кайф!
Лиш бы, как мухи сонные,
Звери валились фсе с лап.

Мы не даждёмся жа дождика,
Чтоб агарод паливать.
И Васька, ф хату запёршыся,
Тожэ кайфуе улад!

Чым бо заглушыш махойника,
Шо встановыв автомат
И цилый дэнь соби гойсае
В поисках жабок и срак.

Був бы я трошкы молодшый кап,
Зйихав бы нафик куда.



Яшчэ не ацэнена

Курлыкаюць у вышыннях журавы,
Спяшаюцца ў далёкую дарогу.
Яе падкажуць ім знаёмыя вятры,
І ў спадарожы мабыць дапамогуць.

Ля мохавых збіраюцца балот,
Важак сваю ахоўвывае стаю.
Нялёгкі іх чакае пералёт,
Таму курлычуць гучна са слязамі.

Жыве легенда ў памяці славян,
Калі іх прашчуры пакутвалі ад набегаў.
Іх захапіць рашыў татарскі хан,
І знішчыць гордых хлебаробаў.



Яшчэ не ацэнена

Сяджу паніклы галавою,
Дзе думкі ў вышыні ляцяць.
Чаго - чаго, але настрою,
У гэтый час мне не відаць.

Калі я быў такі як дзеці,
Ўсё ляцела між вушэй.
І слухаць шэпт Бацькоў навукі,
Нібыта бачыць міражэй.

І вось з'явіўся час адплаты,
Дзеці паўсталі на крыло...
Гляджу, што сам я вінаваты.
І ад душы ўсё адлягло...



Яшчэ не ацэнена

На парэштках разбуранай хаты,
На цагліне старэнькае печы
Сядзіць ціxa маленькі, кудлаты
Дамавік. I глядзіць у пустэчу.
Не варушыцца ён і не плача,
Ён тут жыý ужо больш за стагоддзе:
Сон адказна ахоýваý дзіцячы,
Страxі розных гатункаý адводзіý.
Дамавік да вясны рыхтаваýся:
На акне выгадоýваý цыбулю,
Каля печы ýвесь дзень прыбіраýся,
Прасаваý веснавую кашулю.
Ён прачнуýся ад выбухаý страшных,



Яшчэ не ацэнена

Цябе кахаю я вышэй за зоры,
Мацней за моры, што руйнуюць горы,
Пяшчотней за вясновы цёплы дзень.
І тое – словы, але поўны я надзей,
Што іх не толькі сэнс, а сэрцам адчуванне
з тваёй душою й розумам ва ўнісон і грае, і спявае.
І я малю жыцця майму к табе каханню,
на імгненне большага за час неспадзявання,
як вечнасць ахіне бясконцы цень.



Яшчэ не ацэнена

Калі ўжо ўсё зробішь,
Калі супакоі...
То цені з зацення...
Прыйдуць за табой.

Ня трэба змагацца...
З тым лёсам як жыў,
А трэба аддацца...
Ў цянях супраціў...



Яшчэ не ацэнена

Ужо ў Свеце неспакой,
Калі хаўрус, вайною дыша.
Трымай адвагу Беларус...
Вайна нам, усё не спіша.

Узглянь на неба, на зямлю -
Яна яшчэ жывая,
А тутка побач за мяжой -
Амаль усё палае...

Нашто Краіну нам паліць?
Сваю, альбо чужую...
Няўжо з павагай нельга жыць?
Зямлю ня мець другую...

03.07.2022г



Яшчэ не ацэнена

Жыццё - то капрыз, то сюрпрыз. Сумненняў - гадзіны, імгненні - на біс. Хтось геній учора, а сёння абрыс, накрэйданы белым скрозь цела, што ўніз зляцела з Эльбрусавых шпіляў, як прыз для тых, хто за спінай яго йшоў, як ліс.



Яшчэ не ацэнена

У час мяцежны, пераломны,
Калі ў хлусні са злом хаўрус,
Аддана, шчыра і нястомна
Малюся я за Беларусь.

За Беларусь, дзе кожны трэці
Ахвярай быў у час вайны,
Дзе ваявалі нават дзеці,
Сівелі, быццам палыны.

За Беларусь, дзе хлеб надзённы
Нялёгкай працаю даецца,
Дзе сейбіт кожнаю вясною
На ўсходы зноўку спадзяецца.

За Беларусь, адкуль у вырай,
Буслы самотна адлятаюць,



Яшчэ не ацэнена

***
Я цябе, мой сынок, прыгарну,
Прыкажу (папрашу як крывінкі):
- Ты не пойдзеш, сынок, на вайну!
Не, не зробіш ліхое памылкі!

Ты не будзеш забойцам, крый Бог,
І не станешся мясам арматным.
Не вучыла цябе, далібог,
Каб ты рушыў са зброяй на брата.

Кожны дзень ўсіх святых я малю,
(Я з малітвы свой дзень зачынаю),
Каб не йшоў мой сынок на вайну,
Я цябе, Божа мой, заклінаю!



Яшчэ не ацэнена

Гуляла зранку сонца-конь,
Расквечвала нябёсы.
Па грыве, нібыта агонь,
Сцякалі іскры-росы.

Свяціліся яны наўздзіў
У травах і ў кветках,
А з ночы квет чароўны цвіў
У вогненных падсветках.

Рука цягнулася к яму,
Каб выдзеці з карэннем.
Валодаць скарбам аднаму
Было амаль трызненнем.

Да шчасця быў мо толькі крок
Ці нейкае імгненне,
Ды вось мільгнуў прывід здалёк–
І знікла азарэнне.