|
|
Апошнія вершы
Дзяцінства час былы й далёкі,
Схаваны першыя дзе крокі
Згадае памяць мімаволі,
Як першыя шнары ад болю
Мяне вучылі навучацца,
Ні з кім з дарослых не спрачацца,
Адно я толькі не асіліў -
Як у жыцці мне стаць шчаслівым
Уклалі сотні простых ісцін:
Як трэба жыць, знайсці ў чым выйсце,
Падманваць нельга, нельга красці,
А быў патрэбны прыклад шчасця
“СКАРБОНКА”
Уладзімір Мірончык
Дзеючыя асобы:
Казачнік
Пан
Хруня
Пачварскі
Марыся
Янка
Поп
Ксёндз
Дзерыльман
Цыганка
Партніха-Яніха
Казачнік
Некалі, у даўні час,
Весялей жылося ў нас,
Вось аб гэтым пачынаю
Свой чароўны пераказ.
Жыў на свеце важны пан,
Быў упарты, як баран,
Пакажы яму раялю,
Дык ён кажа, што баян.
Прозвішча яго звінела,
За ваколіцай грымела,
Два словы: «Ратуй» і «Памілуй», –
Над снежным зацішшам лясоў
Усходзяць туды, дзе панылы
Скрыгоча нябесны засоў.
Два словы. I болей – ні шэпту,
Ні ўздыху, ні плачу наўкол,
Як кулі ахвярную лепту
Чаргою ўняслі ў пратакол.
Два словы з маленнем да мамы,
Сплываючы ў сонны кашмар,
На дне зацярушанай ямы,
Пазбаўленай веры і мар.
Два словы танюткай галінкай
Хоць нехта да Бога ўзнясі!
Ружавым світанкам над соннай ракою,
Дзе бераг накрыўся туманам сівым,
Я Слова пачуў і не стала спакою
Ў гарачым, даверлівым сэрцы маім.
Я Слова пачуў і прачнуліся гукі.
Зязюля адкрыла імгненням падлік,
Вярнуліся шоргаты, свісты і грукі,
Твар сонца вячыста над светам узнік.
Пачалі ў лістоце прывольнай дубровы
Нястрымана птушкі скакаць - стракатаць:
“Табе, чалавеча, сінечай вясновай
Крыжы стаяць
спрадвеку.
На могілках ў Касцёле
і Царкве.
І той, хто глуміць
гэта.
Той адлучыўся быць у
Роднай старане.
Крыжы ад Рыму
і да сёння.
Складаюць розны
змест.
Алі, хто хоча Бога
.....
Той чуе яго перст
.....
Твае лісты даруюць мне ўсмешку,
У іх – перажыванні і чаканне,
Нясмелай маладосці разважанні,
Надзея, страхі, вера ўперамешку.
Твае лісты даруюць мне спакой.
Мне важна ведаць, што жывеш шчасліва…
Радкі з падзеямі жыцця бягуць імкліва
І нараджаюць непаўторны вобраз твой.
І ў цішы зімовай, вечаровай,
Я зноў гартаю скарб каштоўны свой,
З густой застаючыся цішынёй,
Зноў адчуваю сэрца перабоі.
Я спляту надзею з белых павуцінак,
Бабінаму лету падару яе.
Ды пабуду зноўку некалькі хвілінак
У агністых марах, быццам бы ў сне.
Па дарогах весніх не прайсціся двойчы –
Адплыло былое з белаю ракой.
Адляцець у вырай прыйдзецца аднойчы,
А пакуль махаю жураўлям рукой.
Павуцінкай белай знітаваны мары.
Блізкае заўсёды бачыцца здалёк.
Засцілаюць неба паступова хмары.
Мая Радзіма -Беларусь
Ты не стаяла на каленях.
Калі хацеў ўзяць француз
Народ стаяў твой ў маленях.
А калі ж немец наступаў
Тут кожны стаўся партызанам.
Ў палон Радзіму не аддаў
Адпор гасцям даваў нязванным.
З руін цябе ўсе падымалі
Цярпелі цяжкае жыццё.
Каб долю лепшу атрымалі
З маленства кожнае дзіцё.
Але ж няма той долі лепшай
Здабыць няможна на вякі.
Я крочу з дальняе дарогі
У дом які мяне чакае.
Разую стомленыя ногі
Як госць далёкі завітаю.
Стаіць у кветачным убранні
Асірацелы домік мой,
Калі машына пад’язджае
То вокны свецяцца парой.
Я рада кожнай з ім сустрэчы
Спакойна і хораша мне тут.
І хвалявання нет у сэрцы
Я тут знайшла сабе прытул.
Душой магчыма адпачываю
Я тут заўжды на выхадных.
І абавязкова атрымаю
Маёй душы натхненне ліеца на бумагу
На ёй маё спасенне змяніць боль на увагу.
Баліць душа, ці плачыць, бумага ўсё сцерпіць
Аль бо лятае, скачыць- жыццё так кругаверціць.
Ўзяўшы ў рукі ручку,з кавалачкам паперы
Запісваць мыслі ў строчку, такія вось манеры.
Запісываю сразу, што душу так трывожыць
Можа рука маэстра на музыку паложыць.
Маёй душы натхненне ў кожным маім вершы
(Дзень беларускага пісьменства 2019)
Да цудадзейных, светлых абразоў
Нядзельным, ціхім, прахалодным раннем,
Дзе верасень спяшаўся да ютрані
Пад дабравест жыровіцкіх званоў,
Пайшоў і я, амаль што след у след,
Каб са святой алтарнае крыніцы
Бясконцай чысцінёю наталіцца,
І разгадаць сакральны запавет.
Ліліся гукі малітоўных слоў,
Звінеў у спеўным хоры “Сімвал веры”
Што, чэрці, вы цяпер са мною робіце!?
Мне гэта не дае даўно спакою.
Вы думаеце, мне не хопіць годнасці
Перамагчы ў вас такой жа зброяй?
Сябры такія: налівай ды пі,
Ды забаўляй народ да істэрыі!
Але чамусьці хочацца, ваўкі,
Прайсціся ботам вам па бруднай шыі!
Вы не браты мне, а хутчэй – скаты,
Без сораму, без гонару і страху.
Вам глоткі драць, чакаючы бяды,
Вось сустрэліся мы на дарозе кахання
Праляцела жыццё, прынясло праз гады.
Успаміны былога, і няма спадзявання,
Што яшчэ разгарыцца полымя ў нашай душы.
Я яго прынясла на крылах успамінаў
Ну а ты з новай сілай яго зноў падхапіў.
Як далей жа тут жыць, каб ты боль усю пакінуў?
Што запомніла я, тое ж ты пазабыў.
Пазабыўшы былое, не пастроіць кахання
Галаву ўжо сівую ты сваю не круці.
Заўжды ў душы, у думках і ў сэрцы.
З далёкай памяці не выкрэсліць, не сцерці
Родны край, дзе нарадзіўся і жыву,
Беларусь, так цябе я люблю.
Рэчка вузкая, балота, азярцо.
Замест гораў, мораў-мар мілей сваё.
Без цябе не бачу сэнсу, як быць.
Родны край, нібы рай, буду сніць.
У вытоках тваіх – мае сілы.
Распраўляеш сваёй годнасці крылы.
Пра цябе мае “сёння” і “заўтра”.
Дзе б я ні быў, але ж
У маім сэрцы заўжды
Застанецца дзівосны куточак,
Дзе бярозавы гай і блакітавы рай,
Дзе звала мяне маці: “Сыночак”.
Там стаялі дубы ля ўюркай ракі
І буслы гняздавалі на ўскочах,
Жалі жыта сярпы і ў вякі праз вякі
Ціхамірылі дні ды ночы.
Гаманілі лугі, шапацелі лясы.
Водар кайфны дарылі прасторы.
Людзі ймкнуліся там да бязмернай красы
І ніколі не ведалі гора.
Дзесьці хатка стаіць
Запарошана снегам.
Сэрца сумна шчыміць.
Думкі ў далечы белай.
Яны там, дзе лясы
Расступіліся полем,
Дзе прыроднай красы
Ды свабоды даволі.
Там калісьці мяне
Гадавала бабуля.
Ой, чаму ж зараз не,
Не кукуе зязюля?
Толькі шум ад бароў
На шнурах ды валоках
І быллё зноў ды зноў
Засмучае навокал.
Памяць хуткіх гадоў нам ад продкаў далася,
Каб святая любоў да зямлі не звялася.
Мая мелодыя, мой Мядзел -
У сэрцы за мільёны крокаў.
Люстэрка Мястра, мудры прадзед,
Без меж аддадзена аблокам.
Тут я шчаслівы і свабодны,
Анёлам ветразь песціць крылы,
Цябе яны заўжды бароняць
Ад крыўд у свеце мітуслівым.
Твае каты, твае платы,
Твае смаўжы ўздоўж балоцца,
І туманы, і халады
Мілей за поўдзень з яго сонцам.
Ты сустракаеш рэчкай Дробня,
Гасцінным водарам таполяў.
Захопніцкі абоз
У памяць аб падзеях 1941 года
Захопніку патрэбна
краіна-каравай.
Да лап не прыбярэ наш
непераможны край!..
Купаючыся ў леце,
пужаючы стракоз,
праз Панямонцы едзе
захопніцкі абоз.
Павозкі акупантаў
на гумавым на ходзе,
на колах на губастых
праз Панямонцы коцяць.
У кожную запрэглі
бясхвостых коней двух –
і коціць, бы ўгарэлы,
фашыст на поўны дух.
Бясхвостыя кабылы –
Любі сваю мову як малу Радзіму
Табе яе маці дала з малаком.
Складай свае вершы радкамі ў рыфму
Захоўвая іх як сямейный альбом.
Яе пранясі праз гады ў сваім сэрцы
І ўнукаў з дзяцьмі навучы даражыць.
Для мовы дзяржы там адкрытымі дзверцы
Каб фальш ад сапраўды змаглі адлічыць.
Цяпер вельмі модна заморскія словы
У мове маёй непатрэбна ім быць!
Бацькам і дзядам былі не знаёмы
Румяны колер упрыгожыў змрочнасць.
Я ўрэшце той, якім хацеў здавацца:
не жартаўнік, які хавае схільнасць
ўсім і кожнаму навокал падабацца.
A ўвасабляць у жыццё ўсе, што хвалюе.
Разважлівасць захоўваць бясконца
Непрадказальны лёс мала турбуе.
У маёй крыві я адчуваю ciлу сонца.
Усё ў жыцці імкнецца да свабоды.
Маё імя - не сорамна, не страшна.
нягледзячы на ціск і перашкоды
Паляцяць пялёсткі майскіх вішняў,
Нібы белы, некрануты снег,
Вецер памяць сумам ускалыша,
Нагадаўшы пра кароткі век.
Вёсачка – пакінутая прыстань…
Хоць даўно жыццё ідзе на лад,
Толькі кожнай ночкаю срабрыстай,
Сню цяністы, беласнежны сад.
Жаўрукі паклічуць з зорных высяў
Нас жыцця старонкі дапісаць –
Прашапоча белых вішняў лісце:
“Яшчэ будзем вёсны сустракаць!”
Я жыў тваімі спадзяваннямі.
У хмельных снах на ўскрайку лета
Паміж кароткімі спатканнямі
Пісаў верлібры і санеты.
Я ведаў, што жыццё віруе
Недасканаласцю сюжэтаў:
Каханне болей не даруе
Свайму апальнаму паэту.
Мільгала сонечнай хусцінкаю,
Зрывалася шчаслівай знічкай,
Цурчэла песняй лебядзінаю
Мая натхняльная крынічка.
Я ведаў, што жыццё віруе
Недасканаласцю сюжэтаў:
Абмялела рэчачка
Дагарэла свечачка
А ты сіраціначка
У свет пайшла адна
Астывае печачка
Дзе ты ходзіш, дзетачка
У рваненькіх баціначках
Плачаш ля вакна
Чым ты там сілкуешся
Ды аб чым хвалюешся
Хто табе параду дасць
Што далей рабіць
Як адна гадуешся
Да зімы рыхтуешся
Як адна збіраешся
Ты на свеце жыць
Раскажы, што сталася
Дзе ты пабіралася
А ці шмат накідалі
У торбачку тваю
Ува што убралася
Не пакіну цябе, Беларусь
Зараз знаю напэуна — ня кіну
Хоць шкада мне зярнят — не баюсь
Да цябе прыляцець на мякіну
Не пакіну я родных мясьцін
Як дубок не пакінула лісьце
Маладым тут хадзіў дзед Усьцін
Дзед Пятро паміраў тут калісьці
Не пакіну я хаты сваёй
Фарбавалі яе нездарма мы
Я з радзімай зьвязаны крывёй
Крывёй тата свайго, сваёй мамы
Не пакіну калодзеж стары
Яго бок разваліла снарадам
Iдуць гады, усё мінаецца
Усе губляюцца сляды
Але любоу не забываецца
I застаецца наўсягды
Зноу бачу я сябе хлапчынаю
А побач вішні ў кветках ўсе
I бачу я цябе дзяўчынаю
I да цябе йду па расе
I потым з рук усё нешта валіцца
Той сон — куды не пагляджу
I цэлы дзень ад самай раніцы
Я зноу хлапчынаю хаджу
Хваробу гэтую ня вылячыць
I мне здаецца — справа у тым
Што маладым я і ня быу яшчэ
Гарчыт каханне
I часам мае прысмак болю,
Калі не падзелённае яно.
Малю, адчуй яго.
Разводдзе ў сэрцы,
Нішчыць розум жарсць.
Майго кахання шмат для аднаго,
Малю , прымі яго.
Ой, мужык! Які ж ты злыдзень,
Помніш доўга, больш чым тыдзень,
Як нада мною жартаваў
І потым доўга крыўдаваў.
Дык жартавалі ж ў адказ
Над табою ўсе не раз,
Што, забыўшыся пра жонку,
Узяўшы ў рукі грэх, машынку,
Паімчаў шукаць другую
Прыгажуню маладую.
Да цябе няма мне справы:
Гуляй налева ці направа,
Сваю годнасць беражы,
З галавой мацней дружы,
Заўсёды з розумам сябруй,
Будзяць дзень туманы
Сваім подыхам сівым.
Жнівень!
Вецер золата мыў
несупынна на нівах
Жнівень!
Капялюш набакір –
Прытанцоўвае лівень
Жнівень!
У нудзе аканіт –
Халасцяк цёмна-сіні
Жнівень!
Дзень маіх імянін
Будзе сонечна-дзівен!
Жнівень!
Ты мне зорачку скінь!
Пажадай быць шчаслівай!
Жнівень!
Яблычны, арэхавы, мядовы,
спасаўскі – апошні месяц лета.
Жнівень мой! Набожна-ганаровы,
доляй мы з табой адной сагрэты.
Сталы, мудры, дбайны, паважаны,
працавіты, шчыры, клапатлівы,
стомлены, заўзяты, ураджайны…
Гэта жнівень! Гаспадар руплівы!
Ружы, астры, цыніі, вяргіні,
хрызантэмы, флёксы каля хаты.
Грушы, слівы, познія маліны…
Гэта жнівень! Шчодры і багаты!
Хлебасольны, ветлівы, гасцінны,
Ты адляцела птушкай легкакрылай
У сонечны Эдэм, у райскі сад.
Ты за дваіх нас, мамачка, любіла,
цябе мы не даклічамся назад.
Расчынена акно. Гуляе вецер
З фіранкаю бялюткаю як бог.
Упершыню, матулька, твае дзеці
Сіроцкі перасілілі парог.
Ты адляцела…
Скінь нам хоць па пёрку,
Каб нам лягчэй было на крылы стаць.
Так нам балесна, мама… Так нам горка
Ля свеч царкоўных воблік твой шукаць.
Так сталася! Хуткасць! Зіма. Слізката…
Удар!.. І крывавая воку карціна.
Бальніца. Міліцыя. Суд … І турма.
І маці ў чаканні адзінага сына.
Стараецца сэрца свой рытм утрымаць.
Сляпым і глухім кожны вечар сплывае.
Хоць веры няма, ды на дзень разоў пяць
Паштовая скрынка паклоны прымае.
Ад болю такога не знойдзен рэцэпт.
Халодныя сцены маўчанне вартуе.
Ды рэхам бязгучным зрываецца шэпт:
Золак павіс на карунках фіранак.
Пахне блінамі і каваю ранак.
Мама шчыруе на кухні, спяшаецца:
Дзень запаліўся – сям' я прачынаецца.
Дзённік уважліва сынаў гартае,
Стужкі ў касічкі дачцэ заплятае,
Тату кашулю старанна прасуе
Белую. Надта ж да твару пасуе.
Ванна свабодна. Сняданак глынулі.
У яслі – дачушка, у школу – сынуля.
Мужу – ссабойку: на працы запара!
Цмок! Расквяціліся ўсмешкі на твары.
Дыханнем смутку ранак разбудзіў,
Шматккроп'ем вокны зноў лісты мне пішуць.
Якая насцярожаная ціша…
Лаўлю яе сама сабе наўздзіў.
А што там на двары? Танцуе дождж.
Чачотку ў ластах выбівае смешна,
Імгненне - вальсам закружыў няспешна,
Хвілінка! Польку-еньку скача. Што ж
У восені анархія свая.
На тыдзень зацягнулася фіеста.
На волі ёй ужо гарэзіць цесна,
Ёй да спадобы больш душа мая.
Мая блакітнавокая трывога,
Мой родны чалавечак залаты.
Штовечар за цябе турбую Бога,
Прашу далоньку падстаўляць табе заўжды.
І каб не даў са шляху табе збіцца,
Здароўя каб табе не шкадаваў.
І не дазволіў на бацькоў забыцца.
І з братам у час цяжкі прыміраў.
Мая надзея і мая крывінка…
Які твой лёс? Не прадракаю я .
Мая ўжо дарослая дзяўчынка,
Ты памятай! З табой заўсёды я!
Не мае дабрыня ні часу, ні прасторы:
Яна патрэбна ўсім заўсёды і паўсюль.
Як коратка кіты жывуць без мора,
Так мы жывем, яе няма пакуль.
За моманты прамень святла знікае.
Ў жыцці яго запоўніць сумны мрак.
Далей што? Не жыццё, а існаванне
Тваё і іншых цёмных небарак.
А ты зрабі, каб быў прамень твой вечны,
Каб ён не каштаваў якіх манет!
Ты станеш назаўсёды чалавечным.
Празарлівае вока — сумленне маё —
не пятак — а на шчасце ў кішэнi нашу.
Зтуль яно наглядае: што так, што не так,
і за ўсё, як суддзя, вінаваціць душу.
Угрызае за дробязі, б'е ў дзве рукі.
За нязначнае шчокі чырвоніць мае.
А за іншыя промахі, за крупнякі,
лупіць скалкай і ноччу заснуць не дае.
А бывае, разойдзецца — не ўгаманіць —
"адшліфоўвае" пугай нутро і партрэт.
На кірмаш.
На кірмаш Лявон збіраўся
Ў кашулю апранаўся.
Боты чорныя надзеў
Ў люстэрак паглядзеў.
Там сустрэне ён сяброў
Родных блізкіх сваякоў.
Павітае добрай чаркай
І закусіць смачна шкваркай.
А затым пайдзе ў народ
І паводзіць харавод.
Там дзяўчатам падмігне
І душу сваю адвядзе.
А Лявоніха тым часам
Вытанцоўвае абцасам.
Весяліца ўвесь народ
***
Ад прадзедаў спакон вякоў
Не стала меней мудакоў.
***
Трэба дома бываць часцей,
Будзе выраз на твары прасцей.
***
З легендаў і казак былых пакаленняў
Дагэтуль не маем другіх дасягненняў.
***
Касіў Ясь канюшыну,
Патушыўшы лучыну.
***
Быў час, быў век, была эпоха,
Цяпер жа ўсе разводзяць лоха.
***
Цудоўная кветка павіннна з’явіца
Апоўначы летняй, цудоўнай начы.
Знайсці яе можа той, хто не паляніца
Хто зможа да ранку яе зберагчы.
Яе знойдзе кожны, хто светлы і смелы
Ён скарбы мець будзе і ўсё зразумець.
Павінен дамоў не азіраючы несці
Бо чэрцям і ведзьмам яе трэба мець.
Ён шчасце падорыць усім на планеце
Дабром напаўнаяя вакол гэты свет.
Я еду ў вёску, што я родам.
Дарога ўецца, каляя.
Ўсё знаёма мне навокал
Старонка родная мая.
Я тут радзілася калісьці
І да сямі гадоў жыла.
На горцы хата, я ў калысцы
Пад маціцаю, што была.
Была я пятаю дзіцяцяй
І непатрэбнаю была.
Але ж схапіла сэрца маці
Пазбавіцца вось не змагла.
Мяне спярва тут сустракае
Старэнькі дуб- быў малады.
Я на магільнік завітаю
Як лісы рудыя там сосны стаялі.
І кірлі нібыта з паперы ляталі.
Вятры прыбалтыйскія кірляў ганялі
На самыя хвалі.
Так тонка,так востра цябе адчуваю,
Калі па бурштыннаму шляху блукаю.
Ў далоні халоднае мора зьбіраю
І ў вока чырвонага сонца кідаю.
Чаму ты думаеш як усе?
Дай пахаваць стэрэатып.
І сад разбіць на паласе,
Дзе ўзрос неразумення шып.
Дзе пахвала,-там слова здзек.
Дзе б'юць,-там моцна абдымаюць.
І дзе развітваюцца на век,
У неўміручасці страчаюць.
З апошнім вас ліпеньскім днём!
Што смажыць каштаны гуляючы.
І сонечным узбітым жаўтком
Намазвае дахі,як сандвічы.
Ён горача плечы кране,
Лавінаю ліўня астудзіць.
І неяк шкада стала мне,
Што ліпеня заўтра не будзе..
Поўніць паветра спякотаю жнівень.
Душна. І многія ў хаце сядзяць.
Не выйшаў ва двор нават вецер лянівы
І нерухомыя дрэвы стаяць.
Мабыць, панурацца надта тугою,
Што хутка золата скінуць лістоў.
Людзі пад сонца спякотным канвоем
Крочаць паволі па зоне двароў.
Жвавым патокам, пылячы шыны,
І ажыўляючы хуткасцю дзень,
Побач імкліва нясуцца машыны,
Можа, як людзям ім хочацца ў цень.
Пасаджу я дрэва светлых мараў.
Думкамі ўгнаю з яскравых сноў.
Шмат яно падорыць квят парой жаданай.
А ці дачакаюся пладоў?
Дрэва напаю развагай роснай
Вёдрамі, дадаўшы смелых мрояў.
Ад вятроў ды поглядаў зайздросных
Уторкну дзіду велічных герояў.
Будуць дрэва гнуць насмешкі - зімы,
Рудай восені язык паліць лістоту.
Марай адгарнуўшыся ад кпіны,
Захавае дрэва сваю цноту.
Тэкст песні
Праспявай ты мне песню, заранка,
Пра старонку з дзяцінства майго,
Пра раку, што завецца Зяльвянкай,
І хаваецца ў травах лугоў.
Праспявай мне пра сонца і зоры,
Што у Зэльвенскім небе гараць
Ліхтарамі нябесных прастораў,
Каб магла Зэльва родная ззяць.
Прыпеў:
Прывітанне табе, мая Зэльва!
Беларускі квітнеючы край!
Падабаешся ўсім ты нам вельмі.
Не хвалюйся, мілы дружа,
Не крыўдуй на цяжкі лёс...
Не бывае лёс без сцюжы,
Не бывае лёс без слёз...
І салодкае, павер мне,
Прыядаецца на смак.
Так, што аж ад яго верне...
Дружа мілы, неяк так...
© Copyright: Людмила Воронова Супрун, 2019
Свидетельство о публикации №119072906701
Я таксама нарадзілася у вёсцы,
Як Падліпская, Марчук і Пазнякоў…
Вёска ўлетку ўся у жыце і валошцы,
А між хатаў не бывае скразнякоў.
Там раса чысцей крынічнае вадзіцы,
Золак будзяць сваім спевам петухі.
Водар язменю і бэзу пьюць крыніцы
І зямліца адпускае ўсе грахі.
Там хаціны на замкі не зачыняюць,
А суседзі ўсе, як быццам сваякі.
Як жа люб ты мне, мой родны, сціплы краю,
( замалёўка для дзяцей)
Які прыгожы день!
Цалуе сонца ранак,
Цягнік здалёк гудзе,
Гатуецца сняданак.
Мурчыць, нібыта кот ,
Рахманы цёплы чайнік,
І малады усход
Сягодня незвычайны.
© Copyright: Людмила Воронова Супрун, 2019
Свидетельство о публикации №119072905102
для дзяцей
На Чыжоўскай азярыне -
Лёд бліскучы, як люстэрка.
З кожным днём танчэе, гіне
Крышталёвая талерка.
Куст ракіты, быццам з кратаў,
Голлем цягнецца да сонца.
Задзірае нос кірпаты
Нават вуда у палонцы.
© Copyright: Людмила Воронова Супрун, 2019
Свидетельство о публикации №119072906572
|