|
|
Апошнія вершы
(вольны пераклад украінскай народнай песні)
Бацька – Каліноўскі, Беларусь нам – маці,
Мы за Беларусь ідзем ваяваці.
У гаёчку, у гаі расце дуб шырокі,
пад тым дубам хлопец ляжыць сінявокі.
Ляжыць, сцяўшы зубы, церпіць цяжкі мукі,
пасекла аскепкамі і ногі, і рукі.
Ягоная маці над ім горка плача,
за слязьмі гаручымі свету не бача.
Ой, сынок мой родны, ужо наваяваўся,
У тых, каму неабыякава,
смутак ад "Брэста" да "Кракава",
ад "Тараса" і "Літвіна"...
Хавае чарговага сына краіна,
Хавае найлепшых сваіх мужчын.
Але не дарэмны ваярскі ваш чын,
і на палях бітваў узыдзе зноў рунь.
Слава Героям! Жыве Беларусь!
Флаг им в руки (В. Пуцін пра контрнаступленне УСУ)
З жоўта-блакітным прапарам у руках
і з прапановай "маск*лі, валіце",
Забыўшыся на стомленасць і страх,
па Ўкраіне крочыць Вызваліцель.
Ад поступу яго дрыжыць зямля,
куды зірне - квітнее там бавоўна.
Хаця шыпяць гадзюкі з-пад Крамля,
ды берцам іх раздушаць усё роўна.
Ужо хутка там, дзе цемра, смерць і боль,
Заззяе сонца ўкраінскае ў блакіце.
Маці ўсіх бомбаў абняла дзяцей:
– Я не аддам вас ніколі
ў рукі нянавісцю хворых людзей!
Годзе ўжо жаху ды болю!
Зноўку пад крылы падвесіць не дам!
Ціха ляжыце ў куточку.
Бо людзі раскідваюць вас тут і там,
б'юць па дамах і садочках.
Надпіс "ЗДЕСЬ ЛЮДИ!!!" не спыніць людзей –
Такія яны душагубы.
Няма ў гэтым свеце пачвары люцей,
якой жыцця радасць не люба.
(пераклад з ангельскай мовы верша Уільяма Эрнэста Хэнлі "Invіctus")
З-пад коўдры чорнае начы,
што ахінула мяне зноў,
Я за няскоранасць душы
слаўлю вядомых мне багоў.
У цісках абставінаў ліхіх
Я не дрыжэў, не галасіў.
Хоць лёс балюча біў пад дых,
ды галаву я не схіліў.
Па-за абшарам гневу й слёз
Мігціць пачварным ценем жах.
Але нават гады пагроз
ў маіх вачах не ўбачаць страх.
Тое, што любім, квітнее без нас —
за шэрым калючым плотам.
Ні слова, ні позірку ў адказ,
а нудная адзінота.
Тое, што любім, жыве між радкоў,
якія ніхто не ўзгадае.
Кволы прамень кожнай раніцай зноў
пабачыцца заглядае.
Тое, што любім, не ведае меж,
час нам не вораг, не мера.
Сеў і маўчыш, нікуды не ідзеш —
абняла за шыю хімера.
Тое, што любім, вяртаецца ўсё ж,
"Помнік ля дарогі"
Даўно мінуў той час жахлівы
Калі грымела тут вайна
І адпраўляла ў магілы
Людзей загубленых штодня
Нам толькі памяць застаецца
І помнік сціплы ля дарогі
Тут душы тых,хто не вярнецца
Свае аставіўшы парогі
Пад ім ніхто не пахаваны
Няма журботных дамавін
І зорка,як на сэрцы рана
Крывавіць сокам журавін
Пайшлі на захад назаўседы
"Помнік ля дарогі"
Даўно мінуў той час жахлівы
Калі грымела тут вайна
І адпраўляла ў магілы
Людзей загубленых штодня
Нам толькі памяць застаецца
І помнік сціплы ля дарогі
Тут душы тых,хто не вярнецца
Свае аставіўшы парогі
Пад ім ніхто не пахаваны
Няма журботных дамавін
І зорка,як на сэрцы рана
Крывавіць сокам журавін
Пайшлі на захад назаўседы
Не ў словах,
не ў залах,
не ў рамах
праўдай становіцца фарба.
Спрабуй паміж крыўдай і ранкам
застацца сапраўдным сябрам.
Не ў каве,
не ў жарце,
не ў мове
няма надзвычайнай шкоды.
Шмат злосці, крыві і зброі.
Так крыху вясёлай свабоды.
Не ў крыках,
не ў стратах,
не ў сцягах
не знойдзеш лагоднай веры.
Людзей падзяляюць межы,
халодныя муры і сцены
Не ў крылах,
не ў кулях,
Ружовыя вусны, бурштынавы локан.
Словы ня кажуць, што вочы.
Што было ўчора за шыбамі вокнаў —
адбудзецца зноў аднойчы.
Ад даху да даху, няўхільна звязаныя,
зоркі ў небе ажылі.
Пахнуць табою бэзы духмяныя,
пытаюцца: Праўда ці выклік?
Яна набліжаецца і дакранаецца,
шчаку да пляча нахіліла.
Не просіць дазволу, не ўсміхаецца —
а прымушае сілай.
https://t.me/idyllic4
"Вершы для маленькіх"
Мядзьведзь спіць зімой у бярлозе
У цяпле,не на марозе
Робяць хатку ля вады
Будуць разам жыць бабры
Не баіцца халадоў
Мышка ў сваей норцы
Зімой цепла ў дупле
Пушыстай ваверцы
У мяне сяброўка есць
Завуць-лялька Маша
Мы ўсе дзелім на дваіх:
Цацкі,гульні,кашу
Я пашыла ей сукенку
І адзену як паненку
ВЕРШЫ ДЛЯ МАЛЕНЬКІХ
-------------------------
Знесла курачка яечка
Кажа-забірайце!
А за гэта калі ласка
Зярнятка давайце
Я ў мамы дапамога
Памагаю вельмі многа
Малако куплю ў краме
Прынясу яго я маме
У пакоі прыбяру
Кашку лялечцы звару
Мама кажа-малайчынка
Працавітая дзяўчынка!
Вось камарык дык камарык
"Новы Год"
-------------------
ДзіЎны дзень,бялюткі снег
Год закончвае свой бег
Мяцель кружыць карагод
Мы чакаем Новы год!
Дзед Мароз ўжо у дарозе
Хутка будзе на парозе
Сустракаць яго пара
Весяліцца дзетвара
Елка стройная стаіць
Зорка на вяршынцы
Разам з цацкамі на ей
Свята на галінцы.
"Новагодняе свята"
--------------------
Снег бялюткі на палях
Снег на дрэвах і дамах
Гурбы снегу,цішыня
І ніводнага агня
Па сцяжынцы крочыць дзед
За плячыма нейкі мех
У руках кіек трымае
Дзед Мароз да нас спяшае
Сення будзе у нас свята
Кажа мама,кажа тата
Падарункі,карагод
Дзед Мароз і Новы год!
"Каляда,калядачкі"
Сення ў нас Калядачкі
Пляскайце ў ладачкі
Завітаем у вашу хату
Павіншуем усіх са святам!
Няхай шчодрым будзе год
Няхай родзіць агарод
Каб каўбаска на стале
І смятанка не на дне
У кладоўцы кубел сала
Каб на год усім хапала
На стол рэшата яечак
Цэлы двор кароў,авечак
Каляда,калядачкі
Пляскайце у ладачкі!
"Есць у нашых душах успаміны"
----------------------------
Есць у нашых душах успаміны
Пра куток маленькі на зямлі
І плывуць,плывуць да той радзімы
Нашы думкі быццам караблі...
Пастарэўшы дом стаіць каля дарогі
Пад страхою ластаўкі гняздо
Тут яны бацькоўскія парогі
І маленства на мяне глядзіць у акно
Залаціцца колас на палетках
"Не спяшай"
Год за годам пралятае
Нібы птушка ў вышыні
Есць на небе хто гартае
І адлічвае нам дні
Есць у бога свае думкі
Ен падводзіць усе рахункі
І ніхто яму не раіць
Каго браць,каго аставіць
У былое не вярнуцца
Можна толькі азірнуцца
Праз туман гадоў і хмары
Бачны казачныя мары
Там ад роднага парога
І ўпэўнены мы штодня
Што ліхтарык кахання не гасне
Што дабро і пяшчота твая
Удвая ў гэтым міры сучасным
Што ў чыстай і светлай душы
Нараджаюцца гукі шчасця
І ніколі ўжо чалавек
Не напоўніць душу сваю жахам.
І ўпэўнены мы штодня
Што сусвет дапаможа свету
І ніколі ўжо вайну
Мы не ўпішам ў летапісь гэту
Калі гады заставяць аглянуцца
І мае словы , калі песняй льюцца
І так не хочацца развітвацца з марамі
Калі закрыта мае неба хмарамі.
І ветрам гоніцца жыццё - пірога
І просім яшчэ часу мы ў Бога
Тады хвілін мне болей не знайсці
На гэтым Богам данным мне пуці.
І хочацца, каб былі побач блізкія
А ў іх каб сонечня дні такія,
Што дораць ім святло і радасць
І ўсё ім шчыра ўсміхалась.
Як сведчыць летапіс жыцця
І пачуццёў маіх палітра
Што забірае з небыцця
Той сэнс, які паўстаў не хітра.
Дыктуе ён сваю чаргу
Свой мір, кірункі для дарогі
Зьмяняць, яго я не магу
Той шлях мой, ізвіты і доўгі.
Як сведчыць летапіс жыцця
Як у шахматах крутыя ходы
Мы ў сусвету- немаўля
І маем толькі свае коды .
І карыстаемся сваіх
Жыцця чуллівых струн акорды
Зачараваны гукам іх
Як сведчыць летапіс жыцця
І пачуццёў маіх палітра
Што забірае з небыцця
Той сэнс, які паўстаў не хітра.
Дыктуе ён сваю чаргу
Свой мір, кірункі для дарогі
Зьмяняць, яго я не магу
Той шлях мой, ізвіты і доўгі.
Як сведчыць летапіс жыцця
Як у шахматах крутыя ходы
Мы ў сусвету- немаўля
І маем толькі свае коды .
І карыстаемся сваіх
Жыцця чуллівых струн акорды
Зачараваны гукам іх
Малюем мы сваё жыццё
Выводзім фарбы лёсу, часу.
Маленькім крокам і бягом
Пускаемся ў віхры плясу.
Вясёлкай піша нам жыццё
Хвіліны і часы дарогі
І гоніць вецер у забыццё
След нашай стомленай пірогі
Танцуем танга свайго лёсу
Не ведаем наступных па
І просім Бога і выносім
І просім часу ў жыцця...
У кожным сэрцы і душы
Ёсць колеры сваёй вясёлкі
І тэрыторыі любві
І летуценняў светлых зоркі.
А адваротны бок луны
Незведанным сваім сіяннем
Дае нам шлях. І крочым мы
І ганарымся мы прызнаннем
Сумленным быць з самім сабой
І нотаў не глушыць звучанне
І не фальшывіць у песні той
А верыць у сілу пакаяння...
Люблю вясну за пах і колер
За першы малахітавы лісток
За ўсё, што не забуду я ніколі
І за бярозавы пьянлівы сок
Дзе промень сонечны пяшчотай абдымае
А дождж бурштынам рассыпае бусы
І сам не ведае, што прыгажосць такая
Узносіць нашы мары ў нябёсы
І нешта таямнічае збываецца
І верыць хочацца ў мір у свеце
Дзе справы добрыя яднаюцца
Разносіць вецер іх суквецці.
І дзесьці ўздымаецца падснежнік
І ціха цалуе ліпень раніцай кветкі лісток
Расою -слязінкай даруе мінулага дня глыток. І сціпла шаўковыя ніткі пляце працавіты павук
Нібы для гісторыі світкі
Звівае суквеццямі рук
А ліпеньскі водар паветра
Прыгожа наліты ў бакал
Дапоўнены сонейка светам
І прапанаваны нам
Паштоўкай адпраўлены птушак такі зухаваты напеў І нешта спявае на вушка. Дажджа брыльянцісты спеў.
Вось і восень... Пажухлае лісце
Брыльянцістыя кроплі дажджу
Мы , здаецца, не знойдзем выйсце
Каб вярнуць маладосці вясну
Я ўпэўнена, любы, дарога
Яшчэ доўгая ў нашым жыцці
Мы ўдзячым сусвет і Бога!
Вельмі важна яшчэ прайсці...
Божа! Ласка твая суцешыць
Час наш разам.Даруй за ўсё.
А мы будзем любіць і верыць
І цаніць гэта наша жыццё
Вось і восень... Яна і ў сэрцы..
Усміхаемся тварам дзяцей
Вось так жыццё, як гэты ліст
Прайшоў усё: вясну і лета
Я папрашу яшчэ на біс
У час, дзе яшчэ болей света.
У сон, калі зялёным быў
І сок трымаўся на галінах
І смутак дожджык летні змыў
У завеі з пухам тапаліным
Вось так жыццё, як лістапад
Стараецца ўсяляць надзею.
Што будзе май і будзе сад...
І цёпла будзе ў завею...
Я акалічнасць апускаю
І веру ў дабрату людзей
Безлітаснаць забараняю
Сумленне слаўлю і надзею
Не зразумею я ніколі
Чаму патрэбна забіваць...
Падпарадкоўваць сваёй волі
Чачотку смерці выбіваць ..
Не зразумею... Выбачайце.
Мой генетычны код такі.
І чалавечнасць услаўляйце
Закон сусвету ёсць такі!
Садзіце кветкі ў сваім садзе
Шануйце гэты шар зямны
Шануйце мір.У душы, ў хаце
Чаго хацеў я ад жыцця?
Луны і сонца небыцця
Каханых побач і родных
І ўсмешак ціхіх, дарагіх.
Чаго хачу ад восені
Вяршыні дрэў у проседзі
Тваіх лістоў гісторыі
Што ветрам боль зашторылі
Чаго хачу я ад сусвету
Мінулым сталі каб ракеты
І нараджаліся каб дзеці
Каб Мір застаўся на планеце
Зразумею жыццё. Зразумею
Забяруць мяне дні ў завею
Усміхнецца мне верасень хутка
І пакліча памяць ціхутка
Памаўчым разам з ёй у абдымку
Мабыць выправім нават памылку
І раскажам, што вельмі сумуем
І што нешта яшчэ пабудуем
Забярэм мы бяду былую
І вачэй родных погляд цалуем...
Працяг жыцця, працяг дарогі
І пачуццям няма канца
Кахання, міра. перамогі
Пачатак цыкла з небыцця.
І па спіралі, як па хвалям
Ўсё мае свой кругаварот
Адам і Ева. Споведзь марам.
І акалічнасць новых нот
Лістапад нам гаворыць, чакайце,
Заварыце гарбату з шыпшыны
І сяброў дарагіх сустракайце
І шануйце гаворак хвіліны
І за шыбай хай дождж і вецер
У каўнерык хаваюцца людзі
Захаваць мір ў душы, паверце,
І сусвет нам ўдзячыць будзе
Я спяшацца не буду, зіма...
Ты даруй. Не хачу спяшацца.
Я ў мяцелі тваёй немаўля
Так няўхільна хачу застацца.
І здаецца, штогод мая
Мара, і неверагодная казка
Дапамагае нам жыць удвая
І пяшчотаю будзе і ласкай.
Я спяшацца не буду, зіма
Я люблю тваю ціхую сцюжу
Я з табою, нібы немаўля
Верыць, жыць і надзеяцца мушу.
А сусвет стагнаў і міру
На зямлі прасіў
Чалавека творцу
Дзеля ўсіх сіл!
Традыцыйна часу,
Даў сусвет усім нам
Выправіць сам насам
Усім памылкі даў.
Сколькі яшчэ знішчыць
Хат і лёсаў усіх ?
І хвілін апошніх,
сколькі яшчэ быць?
А сусвет дасць шанец...
А Сусвет, як Бог..
Як дзіця, як агнец
Нам ён дапамог...
Толькі плачуць дзесьці
Дзеці , маці і ...
Божа, дай на свеце
Міру!!!!! Без вайны....
І хто там грае так заўзята?
Чакае новы, дваццаць пяты?
І Херувімаў спеў ільецца
І сэрца міласцю нап'ецца
І поўніцца жаданняў келіх
Імкненняў светлых і такіх,
Якія Мір даруюць людзям..
Мы верым, усе добра будзе!
І хтосьці спеў Анёлаў чуе...
А хтосьці і масты будуе...
Далоні сціснуўшы на шчасце
І палатно кахання прасці
Ён з верай будзе і надзеяй
І з Навагодняю падзеяй.
А Каляда грыміць званамі
Рыхтуе мір да таінства
І верым мы, што будзе з намі
Той веры рытм і мова!
Штогод у дзень пачатку,
У дзень святых радзінаў
Мір лепшым будзе з ранку
І збудзецца,што пажадаў.
А Каляда складае гімны
Сын Божы нараджаецца
І кожнаму нам шанс даны
І казка не канчаецца
Я прытварыўся дылятантам
Нібы прыкрыўся лёсу грантам.
Нібы няведамая сіла
Мяне ціхенька так насіла.
Калі жыцця не чуў я паха
Мне бачылася чарапаха,
Якая нібы наяву
Трымала на сабе зямлю.
Калі дае апошні шанец
Падумаць, можа гэты танец,
Дзе адкрываецца дарога
Не шмат прашу я. І нямнога..
А толькі стацца чалавекам
І ўзнясьцісь над сваім векам
І ведаць, што змывае час
Я бачу шмат у людзях Белага
Шаную Мір і Смак жыцця
І ведаю, ля свайго берага
Любоў, пяшчота, як дзіця.
І для ўсяго ёсць экваторыя
Як струны нервы -правады
І майго шчасця тэрыторыя.
А там Любоў, Пяшчота, Мы ...
Я маладзейшым ужо не буду
Змывае час мае гады
Я прыгадаю, не забуду
Хвіліны шчасця ў душы.
І крытыка маёй няўдачы
Цяпер не мае сілы той
У Сучасным свеце і не значыць
Памылкі забяру з сабой
Удачы, ведаю, у дарозе
Дарылі веру і спакой
Ах, як я марыў у гэтым годзе
Шчаслівым самым быць з табой!
Дарыць табе сваю пяшчоту
Не траціць свой бягучы час
І дай, жыццё, яшчэ мне квоту
У прыроднай спадчыны
Міласэрнасць матчына
Белай ніццю вышыта
І дажджамі вымыта.
Як маланка хуткая
Як зара ціхуткая.
У беларускай спадчыне
Ёсць усмешка матчына
Жыцця вымярэнні
Нясуць ператварэнні
Малюе лёс рысунак
Мяняя накірунак.
Ты зямля мая, родная, мілая
Незвычайная ты прыгажосць
Захапляеш мяне сваёй сілаю
Бы даруеш чароўнае штось
Мовай роднай жыццё ўпрыгожыла
Толькі знічкай зусім не знікай
І надзею на лепшае нам дала
Прабачай нам ... І сілы дай
Малюем мы сваё жыццё
Выводзім фарбы лёсу, часу.
Маленькім крокам і бягом
Пускаемся ў віхры плясу.
Вясёлкай піша нам жыццё
Хвіліны і часы дарогі
І гоніць вецер у забыццё
След нашай стомленай пірогі
Танцуем танга свайго лёсу
Не ведаем наступных па
І просім Бога і выносім
І просім часу ў жыцця...
У кожным сэрцы і душы
Ёсць колеры сваёй вясёлкі
І тэрыторыі любві
І летуценняў светлых зоркі.
А адваротны бок луны
Незведанным сваім сіяннем
Дае нам шлях. І крочым мы
І ганарымся мы прызнаннем
Сумленным быць з самім сабой
І нотаў не глушыць звучанне
І не фальшывіць у песні той
А верыць у сілу пакаяння...
Люблю вясну за пах і колер
За першы малахітавы лісток
За ўсё, што не забуду я ніколі
І за бярозавы пьянлівы сок
Дзе промень сонечны пяшчотай абдымае
А дождж бурштынам рассыпае бусы
І сам не ведае, што прыгажосць такая
Узносіць нашы мары ў нябёсы
І нешта таямнічае збываецца
І верыць хочацца ў мір у свеце
Дзе справы добрыя яднаюцца
Разносіць вецер іх суквецці.
І дзесьці ўздымаецца падснежнік
Усіх земля змясціць не можа.
У небе тысячы ракет.
Я пачынаю падарожжа
ў край за трыДзевяць планет.
Дзе іншыя зоркі і сцягі.
Жыцця не спыняе змрок.
Графіці, Мадыльяні!
Уецца шчасця празрысты дымок.
Я гляджу на сузор’і,
і мроя адбiваецца ў цёмным шкле.
Пах свабоды і сіняга мора
сапраýды падабаецца мне.
Немагчымае ўсё магчыма.
Нескладана жыць як у сне.
Вачамі відаць канец калідора.
Два метры да волі, і скончыцца гора.
Крок… і паветра кранецца да шчок.
Ветліва пстрыкне адкрыты замок.
Прастора, што ціснула, зараз бязмежна.
Шэпча: “Ты вольны… Жыві незалежна!”
Сонца па скуры пяшчотай сцякае.
Яшчэ адзін крок. Больш нiхто не трымае.
Цела дрыжыць… Унутры неспакой…
Я выбраўся з цемры і зноў стаў сабой.
Вецер ласкава кранае за плечы,
Шыпелі закаханыя каты.
Я не заўважыў iх нядобрыя намеры.
I страціў веру ў сяброўства назаўжды.
Бо раніцай наклалі мне пад дзверы.
Схавалі сорам за пухнатыя хвасты.
Прыстойнасці паблыталі памеры?
Учынак той - вар'яцтва сапраўды.
Трапа вайны, сякера, лук і стрэлы.
Едуць казачныя сані,
А ў вазку - дзядок з вусамі,
З доўгай белай барадой,
Ды з дзяўчынай маладой.
У канцы саней - куфэрак,
Поўны цацкаў і цукерак.
Хто падкажа з вас мне першы,
Як завуць дзядулю з верша? (Дзед Мароз)
Хто падкі да сенсацый і падзей,
Да лёгкага дзяшовага піяру,
Пераступае часта праз людзей
І любіць шкадаваць часцей ахвяру.
А вось і май доўгачаканы!
Залоціць сонца небакрай,
Усход на золаку рахманы,
Здалёк вітае:"Сустракай!"
Вясна тут зараз - гаспадыня,
Птушыным граем будзіць гай.
Звілі зараначкі ў каліне
Гняздо. Яго ты не чапай!
Гараць, як полымя, цюльпаны.
Разносіць пах духмяны бэз.
Пад гукі сціплыя баяна
Прыціх пад песнямі прагрэс.
Гучыць "Кацюша" і «Зямлянка»...
Гады крыляюць праз вякі
|