|
|
Апошнія вершы
Задняпроўе, Курган, Льнуха, Раніца.
Рабацягі, паэты і п'яніцы,
Стадыёны ды зоны з бальніцамі.
Людзі вольныя, зэкі, міліцыя,
Ні трамваяў, ні тралейбусаў, ні метро,
Але шлях тысячагоддзяў па рацэ Дняпро,
Тут чыгуначны вузел,
Скрыжаванне шляхоў,
Памяць і беспамяцтва,
Слёзы і кроў.
Оооооооо, Орша,
Оооооооо, Орша,
Оооооооо, Орша,
Оооооооо, Орша.
Колькі тут усяго паразбурана,
На месцы Аршанскае бітвы — ралля…
Забруджана рэчка Крапіўна, дзе вораг тануў.
Па берагу рэчкі — дачы мясцовых зямлян.
Аб бойні тае з іх ніхто і ніколі ня чуў.
Забытыя рыцары тыя, што перамаглі.
Краіна зняверыла ў годнасць, магутнасць сваю.
Адзіныя чорныя птушкі на гэтай зямлі
Адзіныя песні аб вечным адзінстве пяюць:
Колькі год марылі,
Каб прыйшлі маскалі
З верай, мовай сваёй і урадам!
У цэнтры – парк Паскевіча-Румянцава.
Бачна з моста пешагоднага Валатава…
Навабеліца, Мельнікаў Луг, Залінія…
А вакол – лясы-палі з нуклідамі.
Пускачы, Балбесаўка, Стары Аэрадром…
Горад, дзе няма трамваеў і няма мятро,
Горад з колькасцю народу як Ерусалім…
Гэта горад Гомель. Я нарадзіўся ў ім.
Колькі тут усяго паразбурана!
Колькі знесена дурнымі віхурамі
І харошага і нягоднага –
Вось я ў прысадзе, а хутка ў мяне экзамен.
Ветрык складае паперу па згінах тонкіх
І адпускае,
каб чэрвеньскімі лістамі
Ды жураўлямі ляцелі мае старонкі,
Кніжкі, білеты...
У сіняе паднябессе.
Хоць клапатліва трымаюць пружынкі ў папцы.
Цёпла і радасна - быццам бы словы песень
Свецяцца ў тэксце пад нумарам васямнаццаць.
Б'ецца свабода ў яшчэ не прызнаным сэнсе,
Чытай
Верш.
Ліхтарным слупам,
Вуліцы
З прахалодай ад сцен будынкаў,
Асфальту з яго вечаровай і душнай дымкай
Чытай
Верш.
Голасам гучным, сарваным у вечных сварках,
Моўчкі, вачамі глытаючы цемру паркаў,
Хаваючы ў куртцы
Зорку, яшчэ жывую!
Чытай, калі ласка.
Ты толькі чытай, чуеш?
Крокам па кроку, без страху
І без аглядкі,
Няўтульна ў халодным доме. Пуста ў доме вялізным. Толькі…
Толькі постаць жанчыны тонкай ля расчыненага вакна.
Сярод сцен нерухома-бятонных, сярод цемры халодных комнат
Пасялілася ноччу бяссоннай жорсткая цішыня.
За вакном – валацуга-вецер лісце рве і разносіць смецце. У бясконца-прамёрзлым свеце дождж непрыпынна лье.
Мне казалі аднойчы пра бабку крывіцкага роду,
Як зварыла выдатны круты самагон,
Як спаіла гасцей, да дзвярэй прыхінула калоду
I пусціла пад стрэшку вясёлы агонь.
Занялася, завыла, што ранены звер, зашугала
Пяцісценка з прасохлых бярвён, загула –
Мітусілася карнікаў хеўра і лямантавала.
Бабка біла па вокнах, бо добрая стрэльба была!
Паўзарослыя могілкі: тут ні граніту, ні бронзы –
Бліскавіца, роўна небыль,
Раскалола свет у прах –
Ясакар трымае неба
На малітвеных руках.
Навальніца па-над гаем
Змыла жнівень у яры.
Перад ёй запабягае
Марна ясакар стары.
Штось бракуе мне паветра,
Штось паменшала святла…
Ці ў нябыт сыходзіць лета,
Ці то сталасць адышла?
Нешта мала мне прыпару –
Надвячоркам, спакваля,
Як рыззё, звісае хмара
З распрастанага галля.
Што задзьмула, завіхрыла,
Пахне смажанай рыбай каірскі пясок,
Уваткнуўшы ў нябёсы набухлы сасок
Піраміды Хеопса, і хворай
Залацістай акацыі лісцік засох.
Фараон (палісмен) чыркане адрасок
Рэстарана з мясцоваю флорай.
У карчме каля Сфінкса – сусветны садом,
I, калі ты заскочыў у гэты дурдом,
Прапануюць фалафель з кунжутам.
На круглявай жароўні сквірчыць маргарын.
Ты навошта шчаслівы такі, бедуін,
Дзве рукі, што дзве ракі,
Так пяшчотна абдымаюць,
Быццам бы ў дзіця ўпадаюць,
Як у мора, напрасткі.
Нахіленне галавы
Над з’яўленнем немаўляці,
Што раднёй сунічнай лаце
Ў складках яркай сінявы.
Спаганяе вінаград
Прагным позіркам пакутнік.
Два айвовых зрэзу – лютні
Залатых анёлянят.
Золкі досвітак дваіх
Неразлучаных знаходзіць,
Вінаград яшчэ не бродзіць
Воцатам ля губ тваіх.
Хто мае трывалыя нервы,
Глядзіць без усякай хандры
На тое, як рупна і мерна
Працуюць штодня трунары.
З варштата хваёвае стружкі
Звісае віты касмылёк,
I дыхае пройма з-пад юшкі,
Аднекуль з нябыта здалёк.
Як карычневы ўзрыў, па законе кантрасту
Працінаючы зелень лясную наскрозь,
Валадар-вавілонянін з целам гімнаста,
Па сцяжынцы прамчаўся пародзісты лось.
Вайдэлот асцярожны бычынага статку,
Што народжаны быў адначасна с Зямлёй,
Ён сабой выяўляў векавую загадку
Аб таемнай, надумлівай долі сваёй.
Ён баяўся машын і дарожнага шуму,
Пазбягаючы іх у гушчэчы трысця.
Я, нарэшце, скончыў гэта «Слова»!
Кліч, і плач, і рогі ў серабры,
Княскі коц з падшэўкаю пунсовай,
Енчанне параненай зары.
За ракой, што лебедзі, туманы.
Мо дачасна коней асядлаць,
Быль стварыць; не позна, не зарана
Крыж прыняць? А князю – іспалаць!
Шлях адкрыць таемны ды імглісты,
Дзе сярод змагарстваў і бясед
Вераломны кубак візантыйства
Рускай брагай пеніцца, як след.
Колькі хочаш бяжы, колькі можаш да досвітку кроч –
На задворках Еўропы стаіць азіяцкая ноч.
Тут галінамі клён адзінокі махае бядзе.
Тут запознены лебедзь замёрз у стаўковай вадзе.
Тут счаўрэла лісцё, тут пароша ляжыць на траве.
Тут над горадам сонным чужынская мова плыве.
Толькі міг пачакай – і застыне рака ў берагах.
Толькі момант стрывай – і загразнеш па горла ў снягах.
О, гэты ўдалы і пануры,
Адзеты ў снягі і грамы!
Дрымучая дзікасць натуры,
Нязломная лютасць чумы!
Упэўнены і несуцешны
Ў сваёй непахіснай журбе.
Як печ смаляная для грэшных,
Усходзіць яго жыціе.
Распалка з хваёвага луцця
Ды іскры з гаручай жарствы.
А ён жа каснеў у аблудзе,
Расколавучыцель сівы!
Свечкі пальмавыя ў Божым
Храме, дзе зямны паклон,
Адбіваюцца падножжам
Сталагмітавых калон.
Як імкнуць яны ў надхмар’е,
Быццам дрэвы ў сасняку,
На Каложы, альбо ў Сар’і,
Ці ў Кажане-Гарадку!
Iм хавацца ў цэрквах сонных,
Павянчаных з цішынёй…
Гэта я не аб калонах,
А аб душах пад бранёй.
Мы не дошкі ў пілараме,
Не разгаты азярод:
Свечкі пальмавыя ў храме –
У сусвету пасярод.
Дадолу сонца рушылася ў бруд,
Датла спаліўшы небылі і былі,
Калі я выйшаў у дарожным пыле
На скрыжаванне гора і пакут.
Там цьмянела ліхтарнае святло,
Там тры жанчыны ўкленчана стаялі
I разам сваё шчасце адпявалі,
Якое іх да скрухі давяло.
Я мерыў іх журбу на свой капыл,
Я брыў за імі па слядах крушэння,
Я пасылаў ім знакі суцяшэння,
Я дзіўным быў і недарэчным быў.
Давай, друг, загарай
Как свет пасле даждя,
Распусьцьваю я сад.
А шо ля мні коса!
Взяв да і наклыпав ш.
Я ж вкрав дэсь моторка –
Во гындэ кажуть, бач.
Да й, ну, в бензін всі травк.
А хулі мні пчела.
Ах, вдавы нашы класн!
Мы ж гондычкы вдава’,
Шо і боімся шпань,
Шо нам аноньсы взад:
Палітыка така
В рыдакцыйцы Кузька:
Ты надто бо, Брыльянт,
Вець кроеш матам Жаб.
Калі нажытага мяшок намуляў плечы,
а на нагах ужо не пыл, а кандалы,
адное выйсце: ад сябе на волю збегчы
і адрадзіцца...
да Збавіцелю хвалы.
Пракласцi рэчышчы рацэ Яго Любові
у безумоўным — не "завошта" і "чаму" —
а "незалежна" — як салоўка славасловіць —
пяе для ўсіх —
і спевам моліцца Яму.
Заместа скінутых з сябе "жабрачых клункаў"
Прошлае всё пазабыць
Колы ты на світ ужэ вэсь знаменітыj,
То ек то заjті шэ j до j шіск!?
Да jім покажімо якыjся ціп 7ок ш
Чы навыць новіjшы сціхі зь.
Бы мы j ны j гучыв дэсь колыся Людмілок,
Ек правыць пожарных стацьці.
І вершыКом чы любОвалАся Цівка:
Оj! Прамо Есенін, глядзі!
Ну-да. Бо і Асьцы в Чылнах ты наравывсь.
І ціскав яе ці цяцькы.
Прошлае всё пазабыць
Колы ты на світ ужэ вэсь знаменітыj,
То ек то заjті шэ j до j шіск!?
Да jім покажімо якыjся ціп 7ок ш
Чы навыць новіjшы сціхі зь.
Бы мы j ны j гучыв дэсь колыся Людмілок,
Ек правыць пожарных стацьці.
І вершыКом чы любОвалАся Цівка:
Оj! Прамо Есенін, глядзі!
Ну-да. Бо і Асьцы в Чылнах ты наравывсь.
І ціскав яе ці цяцькы.
Як у раманах Вірджыніі Вульф
Дзень, нібы вечнасць, паволі мінае
Б’ецца світанак з вечарам тут,
Ліпень у жнівень спякотай сцякае.
Птах абазваўся начны, смех, уздых,
Плёскат далёкі ў нератах ветру.
Воўкам-пагодкам памяць бяжыць
Нервы казыча заснулых палеткаў.
Плавіцца плоць пустацвету вачэй,
Дыміцца поўсць пустабрэху… –
На скрыжаванні няісных людзей
Датэрмінова народжаных рэхам.
Раз така лыска гарна
Ой сыдів я тут гондэ
Выбырав сіно мокрэ
Да ж палыв но во з ночы,
Шоб взойшлы мні картоплі зь.
А воны а ны хочуть
Таньцюваты зо мною.
Бо я ж но крывоногый,
А рыдіскы, го, товсты!
Абтачай жэ мні, ойчэ,
Да нормальный топорык
Да пойду вот пуд гору
Ізрублю всэ тэ горэ.
Ой, сыділа зозуля
Да на во дэсь дубочку ш.
А я взев да й подумав
Ны вмыраты ныколы.
Спей мне песню, Радзіма,
Шумам белых бяроз
Пра зямлю, што мне міла,
Пра зямлю, дзе я рос,
Пра буслоў беларускіх
У бацькоўскім двары
І іх клёкат жалобны
У спрадвечнай цішы,
Пра прысадкі таполяў,
што абапал дарог,
Пра валошкі у полі
і пра сіні лянок.
Раскажы мне, Радзіма,
Шумам весніх дажджоў
пра пралескі ў лесе
і пра звон ручаёў,
Пра чаромх белых шаты
і пра квецень садоў
Я быў калісь гусём цыбатым,
Жадаў па сьвету пабрысьці
На незнаёмыя абшары,
Да невядомых мне мясьцін,
Жадала што душа і прагла
Тым задаволена зпаўна,
Толькі ахвярай адабрана
Айчына, Матчына мая
І невядомы ўжо сьцяжынкі,
І нельга час перакуліць
Да былой Матчыны, Айчыны,
Да гадоў спаленых былых.
-28.07.18.
Зажурылася аб клёне
Вішня маладая,
Штосьці шэпча, штось гамоніць,
Штось аб ім жадае,
Апусьціла долу гольле,
Госьцем запрашае,
Шле пялёсткі зь ветрам клёну
Вішня веснавая.
Гэта доля ці нядоля,
Ці хлусьня такая,
Але ў дзеўках засталася
Вішня маладая…
Але ў дзеўках засталася
Вішня маладая…
-27.07.18.
(прысвячаецца маёй Радзіме - Зэльвеншчыне)
(Пробу песні ў выкананні аўтара можна паслухаць тут https://www.chitalnya.ru/work/2333508/)
Зямля бацькоў з блакітам ясным неба!
Я кожны раз вяртаюся сюды,
Дзе сустракаюць госця соллю, хлебам
І след дзяцінства бачны праз гады.
Дзе белы бусел звіў гняздо ля хаты,
А на стале з арнаментам абрус.
Дзе кожны крок успамінамі багаты,
Не зберагчы.
Дом не будуй дзяцям пчаліный,
Яны, як птахі адляцяць
На свае гнёзды, на свой вырай,
Удалеч бацькоўскага двара…
Не зберагчы сям’ю адзінай
Мэтай яднаючай, адной!
Час разаў’е, парве, адыме,
Яе, стракатым матузком…
-26.07.18.
Нібы белыя крылы птушкі, нібы майскага саду квецень,
Нібы дрэў вершаліны ў пушчы, валасы твае трэпле вецер…
Ізноў, як быццам ты дзесці блізка, быццам, можна крануць рукамі,
Бачу твару твайго абрысы і мінуўшчыну ў снах шукаю.
Каляровым малюнкам – неба. Твой пакойчык – ружовай плямай,
Дзе чужая, нагой пад рэбры, постаць нейкага лысага - прама.
Варушыцца агенчык свечкі. За сцяною гургоча целек.
У Мірскім замку цішыня, і час спыніцца быццам… Пастой, вандроўнік, не спяшайся і думак рух спыні!
І раптам убачыш постаці па нішах і байніцах, пачуеш чыесьці галасы і крокі ля сцяны.
Вось тут стаяла, мусіць быць, каралева Бона. Вунь там – ля брамы — сумаваў з мушкетам вартавы.
Па брукаванцы рушылі шляхетныя мадонны, ішлі баяры, рыцары, манахі, гандляры.
Я цудаў не шукаў, узніклі яны самі,
Бо Млечны шлях знайшоў закінуты мой двор,
І там, дзе пераход лёг белымі радкамі,
Зайздросліва міргнуў зялёны святлафор.
Гадзіннік адлічыў пакорліва імгненні,
Калі насустрач мы зрабілі першы крок.
Што надышла пара пачаткаў і сканчэнняў,
Нам месяц абвясціў у срэбны гулкі рог,
І столік у кафэ расказваў пра дзівосы,
Беларускю мову палілі,
У Хатыні гарэла яна.
Дымам, полымем слова душылі,
Спадзяваліся, спаляць датла.
Вырывалася з пекла: “Ратуйце!”,
Бо інакш не умелі крычаць.
- Зберажыце жыццё, ушануйце!
Сцеражыцеся нас забываць!
Наша просьба да ўсіх у жалобе:
Усталюйце спакой на зямлі,
Каб ніколі ні ў якім народзе
Не палілі дзяцей у агні!
Белая постаць у гмаху касцёла,
Мітра і посах, крыж на грудзях,
Граюць арганы, спяваюць анёлы,
Божае Цела ў старэчых руках.
Вусны прамовілі вечнае слова,
Тайна малітвы ў храме гучыць,
Кропля слязінкі падае долу,
Срэбнай расой на прастоле гарыць.
І узгадалісь пакуты ліхія,
Цёмны барак і зямля Варкуты,
Чорныя сцены, песні глухія,
Хвілі чакання, вечар святы.
Вось ужо рукі з аплаткай узняты,
Паспелі чарніцы - паспела і жыта.
Грымяць навальніцы над полем сярдзіта.
Цяжкое калоссе да долу прыпала,
Нібыта ніколі свабоды не знала.
Прамоклая ніва чакае ўмалоту,
Не хоча на жніва цярпець яна гнёту.
Ідзіце, грымоты, на землі сухія,
Рабіце налёты на землі другія.
Пашліце, нябёсы, нам яснае сонца,
Каб высахлі росы да самага донца,
Каб хлебнае поле ды пожняю стала,
Нечаканая госця прыйшла, не спытаўшы дазволу:
без званка тэлефоннага, без папярэднiх дамоў –
уварвалася яркай маланкай у сэрца і голаў,
апалiла паглядам – і зрынула неба само.
Бы крэплёным вiном, апаiла душу неспакоем.
Затуманiла розум, агонь у пачуцці звяла,
i прымусiла стаць i ўраганам, i бурнай ракою,
i "рачулкавым" сонцам, i хваляй у пырску святла...
Ганьба.
Зганьбіць можна ўсё: і справы, і рэчы,
Душой нараджоных, рукою тваёй,
Іх нарачы трызьненьнем авечым,
Вартым на сьмецьці палохаць варон.
Зганьбіць можна ўсё. Ганьба недарэча,
Ёй усё роўна чым жыць, як жывіць,
Прагных ганьбіць, палкіх душ чалавечых,
Але ж, годнасьць і праўда - не варты ганьбы.
-21.07.18.
Як толькі раньне забруяе
І птах успалошаць галасы
Спакой паўзмрочный і сьвітальный -
Прачнецца дзень турбот маіх,
А тых турбот гара, гара,
Яны ўжо мохам парасьлі,
Іх не пазбавіць со двара,
Іх не пазбегчы, не пазбыць.
Не шлю я небу галашэньні,
Да Бога справаў шмат людскіх
І годзе мне марнець над вершам,
Яго кідаю. Йду да іх.
-22.07.18.
Ня годзіць годнае зь нягодным,
Жаданьні просяць паратунка,
Я бы пайшоў пешшу на Гомель,
Ног не шкадуючы й абутка;
Знайсьці імгненьні і хвіліны,
Гадзіны, тыдні і гады,
Бярозы, сосны ды яліны
І ля балота чараты,
Знайсьці і тых каго няма ўжо,
За кім замылены сьляды,
Хто адшукаўшы, аджадаўшы,
Быў як я, у тыя часы.
-21.07.18.
Абшар стэпу… (пераклад з расейскай, з аўтарскай багны).
Абшар стэпу, зсохлым хлебам,
Дождж размочыць цераз край,
Ён дарэмны ці патрэбен,
Сухмень рудую спытай,
Бо ўсеквецьце ў ляноце,
У глебе дробязь мака сьпіць,
Першаквет стэпу лазорык,
Не прачнецца да вясны.
-21.07.18.
Даль степную зной иссушит,
Дождь нежданно оросит,
Нужен он или не нужен,
Рыжей суши не спросив,
Стэп, (пераклад з расейскай, з аўтарскай багны).
Стэп патэльняю пячэ -
Няма літасьці,
У куст цярновый не ўцячэш,
Ён - бязлісьцевы,
Не ўздрыгнецца доньнік жоўты,
Змоўклі цвыркуны
І арол, стэпу палёўнік,
Павіс зьмеем ветравым,
Вее рэштай таямніц
Між камней апечанных,
Скіфскім вершнікам стаіць
Стэп спрадвечная…
І, жывучы тут без журбы,
Шукаючы жыцьця крыніц -
Я скамянеў, як камяні,
"У лесе"
Цямнее лес у дальняй далі
Гайдае вецер промні-хвалі
Туман у нізінах,быццам пух
І дыхаць легка,хвойны дух
Там павучок сплеў павуцінку
Павесіў зранку на галінку
Там дрэва з дрэвам размаўляе
Заве і вабіць ціш лясная
Прасветы ў лесе,як аконцы
Глядзіць прыветліва ў іх сонца
І распускае промні-косы
Знікаюць срэбраныя росы
Да цэрквы шлях удалеч відаць
І што мне даць ёй, што ўзяць?
Каб набажэнствам я гарэў -
Патрэбы знаў бы ўсе яе.
Хрышчон бацькамі я сваімі,
Крыжык маю, маю імя,
Без крываты, не ганарліў –
Жыву і буду жыць такім…
Да цэрквы шлях удалеч відаць,
Каб браць, аддаць і спачуваць.
Бяру…, даю… і спачуваю -
І долі другой сабе не знаю.
-20.07.18.
Ёсьць забава адна, (пераклад з расейскага, з аўтарскай багны).
Ёсьць забава адна: слухаць грома грымніцы,
Лавіць струны даджджу, іх між пальцаў драбніць
І імгненьні лічыць тых грымот перуновых
Ад маланкі праматкі да вуш тваіх.
Ёсьць забава адна: у неба шэрае гледзя,
Памянуць зь кім нядаўна хлеб кавалкам дзяліў,
Хто нястрымны як дождж, між далоняў абедзьвех,
Бязмоўна ляжыць пад накрывам зямным.
Пераклад з расейскага, (з аўтарскай багны).
Каханьне слепа і крывосна,
Яно журба, узьлёт, туга,
Колькі жыву - яно ўсё просіць:
Бяры дарэшты, задарма!
Я прысягаў сто раз, жагнаўся
Пражыць у надзейнасьці да скону,
Сто раз я полымя кранаўся
Яго прывабнасьцей кастровых…
Ружавашчокасьць зьнікла дзесьці,
Краса вясновая сплыла,
Але журба, узьлёт, надзейнасьць
Чакаюць зноў каханьня час.
Пераклад з расейскага, (з аўтарскай багны).
Каханьне слепа і крывосна,
Яно журба, узьлёт, туга,
Колькі жыву - яно ўсё просіць:
Бяры дарэшты, задарма!
Я прысягаў сто раз, жагнаўся
Пражыць у надзейнасьці да скону,
Сто раз я полымя кранаўся
Яго прывабнасьцей кастровых…
Ружавашчокасьць зьнікла дзесьці,
Краса вясновая сплыла,
Але журба, узьлёт, надзейнасьць
Чакаюць зноў каханьня час.
Дзе палі і лясы,
Там чуваць галасы
тых,хто прыйдзе пасьля
і цябе і мяне
можа быць памяне
спакваля.
Пераселяцца нашы душы ў дубы
ці ў буслоў
і забудуцца тыя,
пра дабро і зло,
і працягне зьмяняцца,як і датуль,
навакольны сьвет,
ні дабра ні зла,
толькі крык бусла-
запавет.
Калі ты адчуў, што стаміўся дарэшты
і страчаны сэнс прагавораных слоў,
і не п’яняць ужо ні музы ні вершы,
і не ратуюць трускаўкі з ільдом, —
значыцца, хлопча, — заводзь рухавік,
досыць упірацца ў абы-што рогам!
З гэтага краю жуды ды нуды некуды ёсць
і ўвонак дарога.
Усё, што сціскала, пякло, прыгнятала,
муляла, усё, што вісела ў душы —
хай у нежыццё, у нябыт адлятае
Мы ля вогнішча сушым манаткі свае.
Жрэм ражкі з кацялкоў. Штосьці горкае п’ём.
І зудзяць камары. І вакол буралом.
Нам вялікай ракі вельмі не дастае.
Ля ракі Хуанхэ дрэвы спяць у смузе,
падаюць промні сонца бы кроплі дажджу...
Глянь у вочы мае! Сядзь бліжэй да мяне!
Пра раку Хуанхэ я табе раскажу.
Ёсць рака Хуанхэ ў далёкіх краёх.
Побач з ёю — вялікі і шоўкавы шлях.
Як за пушчай, за лесам, за балотам з асакой,
У нядобрым месцы каля віру над ракой
Стаіць хата, ў хаце той мая каханая жыве.
Навакольны люд заве вядзьмаркаю яе.
Дзверы адчыні, каханая мая,
У сэрцы, у глыбіні, каханая мая,
Запалі агні, каханая мая.
Падары мне сына.
Па начох па-над хатай цягнецца дымок,
Беражы сваю маці, сцеражыся, панок.
Не хадзі ты да рэчкі, не хадзі да хаты той,
Я, канечно, очень ганаРуся,
Ну, шо от і вірус абнаружсь.
А то как-то ныц ны j выдно в скунцав,
Скікы пак заплатьвае ім Гусь.
Саня Ганны тута щося вкумВаль?
Ну, а ты чого, Валюн, ны вЮн?
Так шо вы ля мні а ны і трусь уш
Заплаціць за пгрэjдыр ва жыдув.
Так шо, да, ты Яны ны цыбулься
Вэльмы j натто до Наташк однуть.
Ты ходы оно во до завклумбы ш.
Та тобі уж точно вмаж ютуб.
|