|
|
Апошнія вершы
Зімовыя забавы
Вёдры – шапкі свайго роду –
ёсць на снежных бабах.
Час марозу, снегу, лёду –
час зімовых забавак.
Кідаем адно ў другога
снежкамі-“гранатамі” –
цішыню двара глухога
парушаем надта мы.
Снегавую злепім бабу
з носам тоўстым – моркваю.
Рукавіцу ёй на лапу
апранём зімовую.
Прымацуем да абутку
мы канькі сталёвыя,
пабяжым па лёдзе хутка,
быстрыя, здаровыя.
Мы пры спадарожным ветры
Зімовыя забавы
Вёдры – шапкі свайго роду –
ёсць на снежных бабах.
Час марозу, снегу, лёду –
час зімовых забавак.
Кідаем адно ў другога
снежкамі-“гранатамі” –
цішыню двара глухога
парушаем надта мы.
Снегавую злепім бабу
з носам тоўстым – моркваю.
Рукавіцу ёй на лапу
апранём зімовую.
Прымацуем да абутку
мы канькі сталёвыя,
пабяжым па лёдзе хутка,
быстрыя, здаровыя.
Мы пры спадарожным ветры
А не і, можа, е й Тігр махнат
Над нашым краем, агутным, родным
Навісла хмара, што страшна аж.
Чаго ж шалёны той Конь пак хоча…
Што, наздзявацца оно над Васьк?
Ось нету мовы й а ні в панчохый.
Так, но трасянка ж якась какась.
Бо ж тошчый Вацкыль а ны вам здачы й ж
За гэ пагарды шчэ й прама в твар.
От мы й зь во зь пышым, бы й тыя крысы,
Шо й но шанують Палескі марш.
А бамкаць чым жа па Пацуках?
Над Беларусьсю кружыцца воран.
Як быттам хоча крыві нажрацц.
А мы тут стонем: да нет вам, грозны
Панове с псовняй! Наш мірны марш.
Нябыт, няволя – усё благое ж.
Як бы но верыць у лепшы час.
Вось і ву свёкра ж – прапав званочак.
Ці што такое а во у й Вась?
Палосьсе знов нам імчыць марозцы.
Дык што, абурыцца й на крата?
Мая зямля агнём гарэла,
маю зямлю дзяўблі дажджы.
Ганебна нацыя нямела
і памірала на Крыжы.
І там,дзе светлая Сафія,
час прыпыняў павольны рух.
Там войскі гойсалі чужыя,
там забівалі вольны дух.
Але стрымалі белы вежы,
стрымаў падмурак,камяні!
І я вітаю Незалежнасьць
сваёй няскоранай зямлі
Быць-ды не адбыцца,
крочыць-ды не дайсьці.
Божа,ня дай зьдзяйсьніцца
гэткаму ў жыцьці.
Спраў каб не бракавала,
выйдзем спаткаць вятры.
Станем магутнай хваляй
кожны:і я,і ты!
Каб панавала Праўда,
трэ схамянуць душу.
Учора,цяпер і заўтра:
"Я выхаджу!"
Сьцяг Бел-Чырвона-Белы
бы зь небыцьця ўскрос.
Вольна лунае,сьмела
знакам Саміх Нябёс!
Сьвет перакуліўся
і стаў
бела-чырвона-белым!
Воляй наўкол заблішчаў,
учынкам
народа сьмелым!
Разліта
паўсюль сьвятло
нашых
узнёслых мрояў.
Цемрадзі
час прайшоў!
Час надыйшоў
герояў!
Дзень ці тыдзень, месяц, два
Будзем разам да канца.
І пакуль усё не сцямнела
Ходзім разам па надзелях.
Я, сусед, бацькі і брат
П’ем гарбату, пішам у чат:
Заклікаем усіх для спева,
Танчыць будзе самы смелы.
Ліст пашлем адважным людзям
І каго нахабна судзяць:
“Хутка будзем мы ўсе разам.
Не сумуй – лічы наказам.
Ён адзін. Нас вельмі шмат.
Сыдзе ён. І будзе так!”
+ + +
"Татачка, я б фашыстам не стаў ніколі!" —
хлопчык казаў год за дваццаць да працы ў АМАПе.
Ён быў сумленны і разумны даволі.
Мог і Мінск, і Берлін паказаць на контурнай мапе.
Ведаў, што сталася ў трыццаць дзевятым і сорак першым.
Асуджаў паліцаяў, любіў франтавыя вершы.
Сціскаў кулакі і слёзы глытаў у Хатыні.
І кляўся, што дух партызан у ім не загіне...
На сівым даляглядзе, адчаю на зло,
выспявае зара Беларусі.
Каб у кожнай душы Сонца Праўды ўзышло
я ў калядную ноч памалюся.
Спавівае ў хляве Богамаці Хрыста.
Уцялесіўся Бог не у палацы.
А ў палацы з крывавым загадам паўстаў
Ірад цар, яго каты й дарадцы.
Але Бог не з "бамондам" сягоння, а тут...
Хор анёлаў пяе прастачынам...
Не праскочыць нікому Гасподзень прысуд
Мы бог! Мы цар! НЕ Кляч
Не нада некіх абвінять!
Мол, шось хацяць атнять.
Бо віноват ты, Конюх, сам,
Раз стадо всё кудась.
От ты ідэш, трасясь, на паш.
Гой! Ой! Да как то там!..
Да, там пасуцьця господа
Ны мэншы, чым балда.
І всі горой за власн болотц.
Там паша хвайна всяк.
А ты чого рышыв завсёд
Всэ буты ек вожак?
Поре й на пенсійку, Сашман.
А то кругом жыда
Нам гонды во ж на Рождество
Паэта кормяць не дарогі.
І не мальцы, шо все с Казлов.
Ён проста ходзе адмыслова
Тут гондэ во с сваёй гармоньк.
А еслі ты такі убогі,
Шо нават масла с сырам в лоб
А ні дасі такому Коці,
Ну, то чаго табе яшчо.
Ах, наша крама не багата
Вжо дажэ й ій, ох, на хлебок!
А дідка трэ чы шанаваты,
Калі яму вжо за 100 год.
Так мы ужарымо шас кавав!
Вы трымайцеся, браточкі, -
Жонкі раны зацалуюць…
Станьце мужнымі, сыночкі, -
Вашы дзеці дагуляюць…
Памаліцеся, сястрычкі -
Скідзені хай не лютуюць,
Хай гвалтоўныя сутычкі
Ў нашым краі аціхаюць…
Не пужайцеся, бабулі,
Зноў вайны мы не дапусцім.
Супакойцеся, матулі,
Нам патрэбны ясны вочы.
Бацька, стань плячом да дзеда,
Родны кут ахоўваць мусім…
Еўфрасіння і Рагнеда
Ад імя і без даручэння
Дробным катам былых часоў
Гэта змрочнае прысвячэнне,
Гэты выбух ажыўшых слоў.
Хто забіты, хто – напалову,
Губіць час невядома дзе…
Мы ж не лезлі вам у галовы
І не кралі вашых ідэй,
Мы ж не лезлі вам у кішэні,
Не бурылі вашых муроў.
Дык чаму мы для вас – мішэні?
Дык чаму мы накшталт звяроў?
Мы ж не лезлі ў вашы душы,
Каб сумленней стаць і цвярдзей,
…але аднойчы выходзіць на бераг язь
з срэбнай усмешкай
і кажа табе
“вітаю!”
Н. Кудасава
Бывае з кожным: каторую ноч не спіш…
Хто свае крыўды раскладвае па палічках,
а хто, адзіноце бяссоннем сплаціўшы чынш,
язёў касякі бясконца можа падлічваць.
Куды ж ад смутку – весці карову ў бор?
Ці ў збожжа схавацца, вырыўшы там укрыцце?
А мо да ракі, дзе хатку будуе бабёр,
І навыть грозыця в городы вбіць сеткі
Як стала вядома яшчэ пазавчора,
У нас тут зЯвівся аж Бык адмысловы.
Ну, Бык ці не Бык, а Кабан – эта точна.
Бо з ранку вдаілася Козка.
Дык што ж гэта робіца пад Навагоддзе!
Ніхто вжо не водзіца нават с той Сёмкай.
Ій ёлку ёй толькі паставів Кацёнак.
І той, хэ, чагосьці знік тожэ.
Мы тута сядзіма сабе з гэнай Брытвай,
І зноў душа мурзой проставалосай
ля ног Тваіх схіляецца ў літАнні:
"Амый мяне, Гасподзь, як брудны посуд,
не годны для Твайго выкарыстання!
Ды толькі не трымай, як мёртвых Цэрбер!
Пастаў у лёсе коску, а не кропку.
Хай буду я й не золатам, не срэбрам,
а глінаю — ачышчанай чаропкай.
Ты мне ў яе даруй святую брагу —
з рукі Сваёй жывільную вадзіцу.
Мо некаму, зняможанаму смагай,
Б’е гадзіннік на моцным каміне,
А каміна няма і ў паміне –
Ён прысніўся. А я і не спаў.
I засну, відавочна, не скора:
Штосьці б’ецца на даху сабора –
Ён ад дома ўсяго праз квартал.
А гадзіннік на сценцы пакоя
Мне на вуха прабухаў такое:
– Тры гадзіны бяссонню твайму!
Час павольна і нудна бруіцца.
Калі ноччу чамусьці не спіцца,
То ніхто не адкажа: чаму?
Са стварэння шаноўнага свету
Вось і зіма. Яна
Зліжа цяпло надзей.
Спіцца жанчыне на
Ложку штогод цвярдзей.
Побач – раман і кот,
Попельніцы крышталь,
Або наадварот,
Або ўсё так – амаль.
Сніцца ёй нехта свой.
Мусіць, што нават сын.
Вось ён ідзе ў прыбой,
Быццам, як не адзін.
Хочацца крыкнуць, ды
Голас губляе гук.
I сумятнёй з вады –
Роіла ног і рук.
Хлопчык, грабі, трывай,
Выплыві з гэтых сноў!
Божа, сваіх хавай
Снег вар’яваўся да зары,
Да дахаў, брам і раздарожжаў,
Паўсюль развесіўшы махры,
Якіх ніхто не растрывожыў.
Ён не спыняўся аніяк,
Падобны да смугі бяскроўнай,
I горад – белы, як мярцвяк –
Адпачываў пад ватнай коўдрай.
Снег падкрадаўся з глыбіні,
З надхмар’я, з паднябеснай продні;
У белым бліскалі агні,
На дзень і ноч дзяліўшы содні.
Снег засыпаў і засыпаў –
З напорам згубцы, ліхадзея...
***
Вось і зіма. Яна
Зліжа цяпло надзей.
Спіцца жанчыне на
Ложку штогод цвярдзей.
Побач – раман і кот,
Попельніцы крышталь,
Або наадварот,
Або ўсё так – амаль.
Сніцца ёй нехта свой.
Мусіць, што нават сын.
Вось ён ідзе ў прыбой,
Быццам, як не адзін.
Хочацца крыкнуць, ды
Голас губляе гук.
I сумятнёй з вады –
Роіла ног і рук.
Хлопчык, грабі, трывай,
Выплыві з гэтых сноў!
Божа, сваіх хавай
Сэрца плача, баліць душа,
Ведая, што за кратамі,
Нашыя дзеці...
Чуешь, краіна?! Нашыя дзеці!
Збітыя, скалечаныя, згвалтаваныя!
Бацька?!
Мой бацька загінуў у сорак другім,
Не дзеля таго, каб рыдала дачка.
Чуешь, краіна?! Каб рыдала дачка!
Бездапамоная, бяспраўная, застрашаная!
З Радзімы маёй канлагер зрабіў,
Вырадкаў племя шалее,
Чорная хунта сядзіць пры стале,
Сэрца плача, баліць душа,
Ведая, што за кратамі,
Нашыя дзеці...
Чуешь, краіна?! Нашыя дзеці!
Збітыя, скалечаныя, згвалтаваныя!
Бацька?!
Мой бацька загінуў у сорак другім,
Не дзеля таго, каб рыдала дачка.
Чуешь, краіна?! Каб рыдала дачка!
Бездапамоная, бяспраўная, застрашаная!
З Радзімы маёй канлагер зрабіў,
Вырадкаў племя шалее,
Чорная хунта сядзіць пры стале,
Ражство святло
Нясе людзям!
Ражства цяпло
Патрэбна нам!
І там, дзе цемры
Быў змрочны след,
Асвецяць свечы
Шлях у добры свет!
Дзяліце радасць,
Што Бог паслаў,
Шануйце вартасць
Сапраўдных спраў!
Ужо даўно згубіліся дарогі,
Якія ў маладосці ішлі да нас.
Пацерліся аб быт трывогі.
Каханне знёс імклівы, жорсткі час.
Сапраўдныя пачуцці засталіся,
Бясспрэчна, ціха ў сэрца заляглі.
Дарогі нашы, што ж вы разышліся,
Гармоніі каханню не далі?
Жадаю на імгменне сапраўды сустрэцца,
У вочы любыя таемна зазірнуць,
Пайсці і больш не азірнуцца:
Назад каханне болей не вярнуць.
Пакуль смуга, пакуль маркота,
Ты мне ззясі чы хоць сырочка.
Бо і тады, як я в балоце,
Шчэ лазюць жабышча в чаботках .
Вось мы тут гневна так паволі
Ідзем сабе па Забалоцці ж.
А НЕ Радзіме роднай гора
Пакуль суцішваем як можам.
І, затаів дыханне, Конь, я
Вступаю горача на тое
Якоесь скрытае падворЕ,
Дзе свішчуць кулі кашалотав.
Яві ж ля нам, о дружа, соднік
Пісаць-казаць супроць засранцав?
Мы вам мазгі мал-мал паткруцім,
Раз вы тут раптам нам шэ супраць!
І вось ва в Жлобіні магутным
Звальняюць тых, хто надта з людам.
Бо как эта – кап нейк чыновнік
Шэ мав сваю ідэялогію.
Ій пан начальнік раус знатны
Паслав ув рік рікаміньдакцыйк.
А мы ж таксама пішым вам во,
Шо з некім трутнем несагласен.
І што тада? О, у сабакі
Ізноў патрыёта муштруюць за сцяг,
Пра які яшчэ толькі Скурко, а не Танк,
Прыгадваў узнёсла ды з гонарам так:
“Глядзіце ў будучыню смела!
Настаў доўгачаканы час,
Пад сцягам бел-чырвона-белым
Чакае перамога нас.”
Паэта радкам без дэкады стагоддзе.
А голас праз дрот усё крычыць: “Хопіць, годзе!”,
Бо чалавечая годнасць не ў згодзе,
Што дух пераможны пакуль не ў свабодзе.
ПРА АРЛОЎ ДЫ ГУСЕЙ
Пад сьнегам гор дзесь лётаюць арлы,
Шчыпаюць дзесь траву на лузе гусі...
Вялікі гэты сьвет, альбо малы,
А ў ім хапае месца Беларусі.
Але-ж, сябры, спытаю я, якой?
І верш напоўню прозаю крытычнай,
Бо сэрца мне праніжа неспакой,
Як сам і ўдакладню: "Геаграфічнай...".
А іншую даўно ў нас хтось забраў.
Яе заўважыць можна вельмі рэдка.
Прычыны, кажуць, гэткіх дзіўных спраў,
Калі влад хоць памоліцца
Мне і в 70 зім несорамна
Гаварыць: Маці родненька!
Беларусь! Як жа можыш ты
Жыць пад катамі й сволачмі?
А ці ты вуж зу7 не здольная
Кавбасу впхнуць тым псам, шо гоняць нас?
Ібо каждый як взьмецца за долатца,
Можа выбіць хоць шыбку вовчыка.
В Мікашэвічах шэ бо родзяца
Тыя, хто дасьць па лобыру
Адмысловым святым паводырам
І не кіне краіну злодзеям.
А мада-
м Ада -
Адама
дама.
13.12.2020
Паміж туманных літар Торы,
Чые птушыныя сляды
Сувоя друзлага прасторы
Параскладалі на рады,
Схавана даўняе павер’е,
Якое некалі знайшоў
Стары пісец, вастрыўшы пер’е,
Калі сыходзіў у Шэол.
Аб церні ігласкурых знакаў
Раздзершы на шматкі таліт,
Ён не юродстваваў, не плакаў –
Той масарэт-касмапаліт,
Бо ведаў, што па волі Ягвэ
Стокроць прызначана яму
Ў жыццё ізноў прыходзіць прагна,
Цяпер амаль па праве жабрака,
Што сочыць за мінулым спадцішка,
Я аб жыцці мяркую непрыкметна,
Бы ў моры раствараецца рака,
Гусцеючы ад солі... Так рука
Кранаецца да цемры апраметнай.
З нязграбнасцю чароўнай і дурной
Было юнацтва, і яно смугой
Вілося ўвысь абсягам на паўсвету.
Але раптоўна трэсне пад нагой
Галлё сухое, і тады з тугой
Ты зразумееш, што набрыў на мэту.
Як сонца распачне збірацца
За гарызонт кулём спадаць,
Няўзмогу тварам да вар’яцтва
Штоночы ў люстру заглядаць,
Расчуўшы шоргат масянжовых
Нябесных мял і зорных круп,
I хруст хвілін у сонных жорнах
Дрыжачых анямелых губ.
Нібы па волі чарадзея
Ты паглыбляешся ў трысцё,
Дзе донар прышласці – надзея –
Па кроплі ўсмоктвае жыццё.
Так акіян з рачнога вусця
Драпежна п’е, і праз уздых
Снег вар’яваўся да зары,
Да дахаў, брам і раздарожжаў,
Паўсюль развесіўшы махры,
Якіх ніхто не растрывожыў.
Ён не спыняўся аніяк,
Падобны да смугі бяскроўнай,
I горад – белы, як мярцвяк –
Адпачываў пад ватнай коўдрай.
Снег падкрадаўся з глыбіні,
З надхмар’я, з паднябеснай продні;
У белым бліскалі агні,
На дзень і ноч дзяліўшы содні.
Снег засыпаў і засыпаў –
З напорам згубцы, ліхадзея...
Хмары чорныя насіла
Над ракою Палатой,
Каня зранку галасіла
Пад вярбою залатой.
Наляцеў віхор гаротны,
Пыл рассыпаў па шляху,
Выйшла дзеўка мыць палотны
На Палоту, на раку.
Ой, авой!
Мы сустрэнемся з табой,
Каб навечна развітацца
З адзінотаю-журбой.
– Гэй, ты, рэчка, не журыся,
Супакойся ў цішыні,
Бо па полі едзе рыссю
Гарны хлопец на кані.
– Навальніца, хопіць, хопіць,
Дарога раскісла ад ліўня,
Паўзком слізганулася ў яр,
Цухмоліць па небе надрыўней
Iмжой звар’яцелы маляр.
Уносіцца волкае лісце
Накшталт развітальных лістоў.
Няўжо яму мала карысці
Пакутаваць, быццам Iоў?
Цікаўным жняцом-крыхаборам
Зазімак, дратуючы прэль,
Абводзіць лядком танкакорым
Рабіну і марны бружмель.
Ля хмызаў ад холаду шчуплых
Цяпло выкалупвае з-пад
Лаўжа, калупаецца ў дуплах
Б’е гадзіннік на моцным каміне,
А каміна няма і ў паміне –
Ён прысніўся. А я і не спаў.
I засну, відавочна, не скора:
Штосьці б’ецца на даху сабора –
Ён ад дома ўсяго праз квартал.
А гадзіннік на сценцы пакоя
Мне на вуха прабухаў такое:
– Тры гадзіны бяссонню твайму!
Час павольна і нудна бруіцца.
Калі ноччу чамусьці не спіцца,
То ніхто не адкажа: чаму?
Са стварэння шаноўнага свету
Душа мая не сатанела
Ў жыццёвай цемры аніяк,
I мне святло ў канцы тунэля
Было, нібы бяссмерця знак.
Аб смерці думаў я нячаста
I траціў сэрца, як мантач.
А непазбежныя няшчасці
Былі адбіткамі няўдач.
Я знаў, што некалі з наскоку
Парвецца вышытая гладзь,
Душа памкнецца да вытоку
I не пакіне існаваць.
Так зліцца з ім душа хацела
Па-над прасторамі быцця!
Нашто мне збродлівае цела?
Алесь Борскі 11 декабря 2020 года в 19:34
http www. pogost. germanі. lebus. html, ці Цёзка
Пераклад верша Аляксея Бінкевіча
Усяго 4000-4500,
вядомых 1699
рад. Бяроза Міхась Міхайлавіч 1900 - 17.04.45
мл. с-т Бубновіч Андрэй Максімавіч 18.04.45
рад. Бурштын Мікалай Цімафеевіч 1908 - 08.05.45
ст.с-т Бондар Сяргей Антонавіч 1896 - 18.04.45
рад. Бінкевіч Аляксей Адамовіч 1909 - 16.02.45
За акном ляцяць лісты--
Восень дае лататы.
Птушкі ў выраі даўно.
Хмары. Сонца не відно.
Мокры снег цярушыць з неба.
Холад. Апранацца трэба,
Каб пайсці гуляць на вуліцу.
Сумна. У каўняры ўсе туляцца.
Каб мне выйсці пагуляць
Трэба шалік адшукаць,
Боты цёплыя абуць,
Рукавіцы нацягнуць.
Як знайсці тут весялосці?
Мо, прасіць цябе ў госці
Кавы, чаю паспытаць,
Сырнікамі частаваць.
За акном ляцяць лісты--
Восень дае лататы.
Птушкі ў выраі даўно.
Хмары. Сонца не відно.
Мокры снег цярушыць з неба.
Холад. Апранацца трэба,
Каб пайсці гуляць на вуліцу.
Сумна. У каўняры ўсе туляцца.
Каб мне выйсці пагуляць
Трэба шалік адшукаць,
Боты цёплыя абуць,
Рукавіцы нацягнуць.
Як знайсці тут весялосці?
Мо, прасіць цябе ў госці
Кавы, чаю паспытаць,
Сырнікамі частаваць.
Кахаюць не тыя,
Дык я ж не таго.
Пакуты пустыя
Нам для чаго?
Над сэрцам шаптала,
Дарэмна ўсё.
Кахаюць не тыя,
Так што же з таго.
Птушкі яго радасна вітаюць,
Ён заўжды ў птушыным царстве свой.
І зязюля, грэшніца святая,
Для яго не можа быць скупой.
І калі каханую аднойчы,
Быццам птушку, ён акальцаваў,
Бусел і дачушку, і сыночка
Ў хуткім часе ім падараваў.
Сцюжнаю парою не пустуе
У яго кармушка пад акном.
Добрым Айбалітам пашкадуе,
У бядзе не кіне птушку ён.
І, як арнітолаг, хто ж так шчыра,
Нібы ўдаль праводзіць сваякоў,
М. Казлоўскаму
1.
Ў бібліяфіла у руках –
Удача!
Вельмі рад ён кніжцы,
Якую ў сябра адшукаў
Ў музеі хатнім – на гарышчы.
Яго сюды сам Бог паслаў.
Устаць ён рана пастараўся.
За горад ехаў, а пасля
Ў завею пешшу дабіраўся.
І вось галубіць кніжку ён. –
Старонкі зжоўклыя гартае.
Дыхнула ветрам даўніх дзён, –
Цяплом і сцюжай, – кніжка тая.
Бясцэннай бачыцца яна,
Як старадаўняя ікона.
Няма безыменных герояў,
Якія ў баях паляглі.
Яны і пад мірнай зарою
Запляміць імя не маглі
І неслі імя сваё годна,
Сумленна жылі кожны дзень,
Выносілі стойка нягоды,
Адпрэчвалі слабасць і лень…
Вайна ўжо за дальняй гарою,
А ўспомніцца – жаль апячэ:
Няма безыменных герояў,
Ды шмат невядомых яшчэ.
Шчыруйма, як сонца, нястомна,
Каб таяў няведання снег,
Пакуль толькі Богу вядомы
Я зноўку часінай самотнаю, ціхай
Бяру цябе ў рукі, гарну да грудзей,
Баян мой, найлепшы мой сябар з дзяцінства,
Не здраджваў ты мне аніколі нідзе.
Вялікую сілу чароўную маеш.
У горане быццам агонь залаты,
Святыя пачуцці ў душы раздзімаеш
Сваімі мяхамі кавальскімі ты.
Узрушваеш музыкай часта касмічнай, –
Як зорачкі, кнопкі твае, мой баян.
Бывае журчыш, як у лузе крынічка,
РАБІНАВАЯ ЭЛЕГІЯ
Я шчакой да дрэва прытуліўся.
Прыгажуня – не адвесці воч.
Збыўся сон прарочы, што калісьці
Сніўся мне ў рабінавую ноч.
Вырасла, пасаджаная намі,
Стройная рабіна пад акном.
Веткамі злых духаў адганяе,
Каб не ведаў бед, жагнае дом.
Каб і ўночы бачылі вясёлку,
Каб не заблудзіліся нідзе,
Нас з табою вера ў сваю зорку
Посахам рабінавым вядзе.
Чутна як крычаць нам птушкі “Горка!”
Хутка прыдзе Новы год.
Дзе вадзіць нам карагод,
Вірус, хваробы абысці,
Болей радасці знайсці.
Дзе сустрэць той Новы год
Без cavіda і турбот?
Пойдзем у лес ды на палянцы
Зробім царскія мы танцы.
Ёлку будзем там шукаць,
Цацкамі ёй дагаджаць,
Грушы, ліхтары павесім,
Свечкамі яе асвецім.
Будзем у лесе святкаваць--
Тут хваробы не відаць,
Шмат азону, кіслароду.
Любім мы сваю прыроду.
*** 15
«Карона» і дэпрэсія.
Цвіль на брудных сценах.
Шмат каму гукнулася
патрэба у пераменах.
У клетцы мала злодзеяў.
Турбуюць толькі блошкi
Iх дзевяць чалавек
на чатыры ложкі.
Усе адукаваныя,
а без шнуркоў абутак.
За сем хвілін даказана -
чакаць пятнаццаць сутак.
|