|
|
Апошнія вершы
Дрыжаў ліхтар. Валіўся ціха снег.
Ён накрываў, хаваў мае сумненні.
Плылі між зорак вечаровым ценем
Аблокі, не прыстаўшы на начлег.
Пад палатном бурштынавага дня
Граў вецер соснам на габрэйскай скрыпцы.
Іскрыўся месяц меднай завушніцай,
А я адчай адчайна праганяў.
Накцюрн зімы – падман і супакой.
У прыцемках адлегласць зорак тае.
Страката снег на вецці расквітае,
***
Ты чуеш, сціхлі першыя грымоты?
Ты бачыш, выспы сонечных вачэй
На шыбах, дзе абрысы самалётаў
Губляюцца на просцінах начэй?
Іх гасне след, як і каханне ў словах
Цьмянее, абрываецца ў радках,
А надвячоркам гулка і вяснова
Сінеча з сэрцам б’ецца не ў ладах.
Зноў сніцца ветлы салаўіны шчогат
У хвосткіх прыдняпроўскіх лазняках
І водар разварушанага стога,
Край спраўляе наш дажынкі
Каб ад працы адпачываць.
Пасвяткуйце ка жанчынкі
Тут мужчынкі Вам падстаць.
Прыпеў:
Дажыначкі, дажыначкі
Сабралі ўсе збажыначкі.
Спяклі румяны каравай
Не будзе есць яго гультай.
Працавалі безадмоўна
Важкім стаў наш ўраджай.
Гэты горад-каралеўна
Еш духмяны каравай.
Прыпеў:
Дажыначкі, дажыначкі
Сабралі ўсе збажыначкі.
Спяклі румяны каравай
Паравоз на п’едэстале
26 верасня 2008 года ў Лідзе, з дапамогай спецыяльнага пад’ёмнага крана, быў устаноўлены першы ў Беларусі памятны знак воінам-чыгуначнікам.
Пастамент на скрыжаванні
Энгельса і Чарацянай.
Паравоз доўгачаканы,
цеплавоз, сюды прыцягвай!
Падганяюць цеплавозам
паравоз чырвона-чорны.
Кранам – як рукою – возьмем
помнік дзевяностатонны.
Ён – са станцыі сялецкай,
Арлінае племя
Памяці воінаў-чыгуначнікаў, удзельнікаў Вялікай Айчыннай вайны, у гонар якіх у Лідзе восенню 2008 года быў устаноўлены памятны знак-паравоз
На фронт з завода і раллі
пайшлі, “Бывай!” прамовіўшы.
Чыгуначнікі перайшлі
ў ваеннае становішча.
Чыгуначнік у Армію
Чырвоную залічаны –
яму заданні ўдарныя
да баявых набліжаны.
Фашыст, драпежны, бы шчупак,
ім не навее боязь –
У небе жаўрук з пазаранку лятаў,
Нібы поле сваё гаспадар аглядаў.
Я ціхенька над ім жартаваў…
І ветразь жыцця свайго маляваў.
Ён раптам паклікаў з сабой ў вышыню…
Мне былО, што казаць жаўруку:
Мой мілы, глядзі, вось крылы маі
Караннямі ў землю даўно прараслі.
Я чую, кахаю, чакаю, жадаю,…
У сэрцы край гэты пяшчотны маю.
Думкай яго, як і ты, аблятаю,
Мая паэзія жывая -
У ёй водгук сэрцаў, галасоў,
Верш мой ніколі не ўмірае -
Вядзе па зорках ён дамоў
Мая паэзія кранае -
І радасць у ёй, самота ў ёй,
Верш мой заўжды ідзе па краю -
Між смерці подыхам, жыццём
Беларуская дзяўчына наша гордасць і краса
Калі ўбачыш яе ў працы, запяе твая душа.
Яна скарбаў мае многа на таланты і прыгажосць
Ёй шаноўны, паважаны у Беларусі кожны госць.
Прыпеў: Эх, беларусачка,беларусачка, беларуская краса
Вочы сініе, косы доўгіе і шырокая душа.
Беларусачка,беларусачка, беларуская краса
“Крочыў” танк жалезнаю хадою
Па зямлі прывабнай і чужой.
Застагнала дрэўца маладое,
Як святар, забіты прад імшой.
Больш не стане ўжо духмяным хлебам
Залаты, як злітак, каласок.
Больш у вочы не ўсміхнецца небам
Знішчаны пачварай васілёк.
Пройдуць тракі па ўсяму, што свята,
Перамелюць радасныя сны.
“Крочыў” танк паходкаю вар’ята,
“Крочыў” танк паходкаю Вайны.
Гарэў наш дух...
Наш вольны і свабодны...
Калі Краіна першаю была...
- У Эўропе.
З'ядналіся мы з Польшай,
Каб канстытуцыя
-Жыла.
Наш Статут першы ў Свеце...
Хто быў, і кім, чыя пад ім
Зямля.
Калі ў вачах гарэлі
- Свечы,
Калі надзея, вольным быць
- Была!
Фашысцкі бункер
У гады фашысцкай акупацыі ў многіх акупаваных вёсках Беларусі меліся нямецкія бункеры, якія нагадвалі аб “новым парадку” акупантаў і наводзілі страх на мясцовае насельніцтва. Быў такі бункер і ў вёсцы Агароднікі Лідскага раёна.
Стаў з позіркам халодненькім
фашызм на поўны рост…
У вёсцы Агароднікі
нямецкі бункер ёсць.
Узгоркам узвышаецца
пакрыты дзёрнам дах.
Ёсць у Віцебскай вобласці горад
Больш пяцьсот ён гадоў там стаіць.
З набярэжнай, ўздоўж возера, ўперад
Там касцёл узвышаецца ўвысь.
Там над возерам Божая маці
Падняла над сваёй галавой
Нараджонае Божае дзіцяці
Хараство дорыць ён супакой.
Там жывуць вельмі добрыя людзі
Белый лебедзь на гербе у іх.
Хто прыедзе туды – не забудзе
Прыгажосць тых Міёрскіх зарніц.
Люблю бясконца край, мой родный!
З руін падняўшыйся, свабодный.
Мой край бярозак і буслоў,
Мой край зуброў і жураўлёў.
Люблю жытнёвыя паляны,
Сунічныя люблю бары.
Люблю глядзець праз акуляры
Як граюць капелькі расы.
Люблю за шчырасць беларусаў
За хлебасольнасць, прастату,
За непакорнасць і не трусасць
І за адпор, даюць што злу.
Люблю цябе мой край бясконца !
“Мы не рабы, рабы нямы”,–
Чыталі фразу ў буквары.
З тае пары гадоў пад сто
Сплыло ў вір, у нябыт сышло.
А раб як жыў, так і жыве,
Змаганне зноў з сабой вядзе.
Ён раб сваіх заган і страху,
І сам лажыцца ён на плаху.
Ён раб чужых ідэй і думак
І нават песень, калыханак.
Пад дудку нечыю ўсё скача,
Хоць ноччу можа нават плача.
А вольным быць зусім няпроста,
Пахаваныя хаты прараслі муравою,
Жоўтым рапсам вясною дружна ўзышлі,
А бывае што часам і крапівою,
Дзе дарожкі-сцяжынкі калісьці ішлі.
Узляцелі да лета ўвысь дзьмухаўцамі,
Паляцелі нашчадкаў па свеце шукаць –
Між зямлёю і небам яны пасланцамі,
Каб сляды тых нашчадкаў знайсці, адшукаць.
Пахаваныя хаты паплылі туманамі
Па-над краем у сэрцы сыноў і дачок,
Есць адно папярэджанне (чур, не прымаць за "ку-ку"!).
Гэта тычыцца жарсцi да глупай гульнi ў вершаплецтва.
Асцярожней, паэцейкi, з вершамi: ў кожным радку,
немаведама як, нараджаюцца словы прароцтваў.
Хто нам iх дасылае i скуль, адказаць не магу,
але факт застаецца, як кажуць даследчыкi, фактам:
ува сне i наяве, у ступары i на бягу,
Хатынь, Чарнобыль і Няміга -
Адчай і слёзы херувіма,
Пакуты й боль людзей, народу,
Да смерці ў вечнасць шлях-дарога
Хатынь, Чарнобыль і Няміга -
Чаканне маці свайго сына,
Труна на тысячы галоваў,
Жалоба сэрцаў, уздым да Бога
Хатынь, Чарнобыль і Няміга -
Пякельны подых, твар агіды,
За грэшны час нам пакаранне,
Дарунак смерці - ратаванне
Хатынь, Чарнобыль і Няміга -
Усё ты вынесла, Радзіма,
У агародзе, у бабулі
Цуда вырасла цыбуля.
Цыбулька маленька
І завуць яе сямейка.
***
Спіць каток зімой на лаўцы
Лапкі пад жывот схаваўшы.
Лапкі змёрзлі на снягу
Халодна басаногаму.
***
Каля лесу на прыгорку
Назбіраў суніц Ягорка.
Смачна будзе за сталом
Есць суніцы з малаком.
***
Распусціліся на ўзлеску
Кветкі першыя-пралескі.
Яны свецяць сінявой
Захавайма ў чысціні
Нашы пушчы і палі,
І аблокі ў вышыні
Захавайма ў чысціні.
Захавайма ў чысціні
Нашы рэкі, ручаі,
І азёры ў цішыні
Захавайма ў чысціні.
Захавайма ад пакут,
Прамысловых ран-атрут,
Цела роднае зямлі
Захавайма ў чысціні.
Мудрасць з розумам няхай
Лечаць, цешаць родны край.
Ў наша заўтра зазірні:
Ці яно ж у чысціні?
Быў апошні дзень снежня, кружыла завея,
Дзень вісеў нерухома, неўпрыкмет, як жыццё,
І глядзела зіма праз карункавы веер,
Асуджаючы час найвысокім суддзём.
А я слухаў яе дысанантныя ноты,
Храматычныя гамы без гармона ў крыві
І складаў свае думкі ў частоты цэйтнота,
Каб нанова пісаць унікальны клавір.
Узнялі тыя ноты, на крылах панеслі,
Тут я вочы заплюшчыў і адкрыўся душой,
Жыццё віруе,
З намі жартуе,
То радасць, то сум наганяе;
Шчасце дае,
Песню пяе,
Каханне для нас пасылае.
Чаму так бывае?
Хто гора спазнае
Той і бяды не баіцца,
Сціпла шагае,
Людзям жадае
Верыць у Бога, шчыра маліцца.
Можна смяяцца,
Кудысці спяшацца,
Долю, як коніка, асядлаць.
Толькі без Бога
Ні да парога
Нельга далёкія далі спазнаць.
Мы ў вёсцы гасцявалі,
Рана прачыналіся.
Калі нас на працу звалі-
Памагчы стараліся.
Мы не проста гасцявалі,
Кветкі добра палівалі.
Мы палолі агарод,
Клалі ягадкі Ў рот.
Дзве салодкія сунічкі-
Падарунак для сястрычкі:
Яна яшчэ маленечкая,
У таты на каленечках.
Гладжу беленкае вушка ў ката я.
Ён як мяккая падушка,ды жывая.
Ён зусім такі маленькі,мой каток,
Але стаў ужо старэнькі на гадок.
Да сябе яго ціхенька прыгарну я,
Хай пагрэе маё сэрца,зачаруе.
Памуркоча песеньку ласкава.
А пра што ён думае,цікава?
Плаваюць за тоўстым шклом
Рыбкі каляровыя.
Рыбка з сіненькім хвастом
І яшчэ тры новыя:
З жоўтай спінкай і рудая
Шпаркая і вострая.
А яшчэ ёсць залатая
Самая дзівосная.
Яе вочкі мільгацяць
І загадкава глядзяць.
Не,-я ведаю напэўна,-
Гэта рыбка каралеўна!
Мой сябрук крылаценькі
Вочкі быццам пацеркі.
Ў блакітных пёрышках,
Жоўценькае горлышка.
Добры талент мае,-
Словы паўтарае.
Я кажу:"Чарлунчык
Добры мой пявунчык."
Ну а ён траскоча:
"Чалрлік есці хоча."
Паклюе зярняткі
І пачне спачатку.
Віхры кляновых дрэў
Лагодзяць небасхіл.
Адчынена акно
І хораша ўглядацца,
Як пад вясёлы спеў
І лёккі промельг крыл
Стрыж ведае адно:
Палётам забаўляцца.
Вось каб і я змагла
Сарваўшыся з зямлі
З чародкай узляцець
І закружыць пад небам.
Дык дайце ж два крыла,
Каб мне дапамаглі
Ад волі захмялець
І наталіцца спевам!
Віхры кляновых дрэў
Лагодзяць небасхіл.
Адчынена акно
І хораша ўглядацца,
Як пад вясёлы спеў
І лёккі промельг крыл
Стрыж ведае адно:
Палётам забаўляцца.
Вось каб і я змагла
Сарваўшыся з зямлі
З чародкай узляцець
І закружыць пад небам.
Дык дайце ж два крыла,
Каб мне дапамаглі
Ад волі захмялець
І наталіцца спевам!
ЗАПАВЕТ
прысак раздзьмухай адчуй
боль не боль роспач не роспач
калі німб паўстане ўваччу
калі поўня узыдзе тройчы
калі ўквеціцца твар не твой
сумна-прывідным прыпамінам
калі ўскоўдраны ймглой сувой
ахіне цябе і абдыме
напярэймы табе скрозь сон
вымнке якскарка разумення
поўня поўная галасоў
на каменне ставай каленьмі
на нябёсы глядзі і ведай
ведай тое што нельга ведаць
* * *
Прыцемак хавае цені.
Адвечны вораг мой — я сам
гуляе ў словы. Палёгка
хутка будзе тут.
І святло разліецца.
І морак адступіць у ноч.
Бурштынавыя зоры паснуць,
узрасце прадчуванне.
Множыцца расліннасць.
Кусціцца бачанне ў трох станах —
уздойму,
нямога трымцення
і скону.
* * *
Прысненне дзіўнае і лёгкае:
у сціхлай завадзі рачной
шчупак самотны гучна плёхкае
і цені зыбяцца чаўноў.
А дальш, у чаратох прыстоеных,
дзе звыкла жамяра гудзе,
а гукі дыхаюць сутоннямі,
ступае нехта па вадзе.
Аброслы раскаю і згорблены,
пасрэбраны увесь луской,
спавіты воднай прахалодаю,
павольна ён ідзе ракой.
К яму хінуцца вербы ніцыя
і цішу поўніць дзіўны звон.
ЗМЯРКАННЕ
Прысмерак вечаровы сціхотна кладзецца
на спавітыя задуменнем абшары.
Сонца — маці майго адзінокага сэрца —
на захадзе спеліць пажары.
Мары людскія знаходзяцца дзесьці
там, дзе гуртуюцца шчыльна
бялёсыя, пульхныя неба дзеці —
ссамотнелыя аблачыны.
Гарлачыкам развінецца здзіўленне,
калі з самай высокай званіцы,
асляпіўшы абсяг на імгненне,
нібы вогненны боль навальніцы,
ТАПЕЛЕЦ
Кінуся з галовою ў вір —
рэчка засціць вочы вадой мне,
а халодны і мяккі жвір
мяне прыме ў свае абдоймы.
У дрыготкай, плыўкай смузе
голас рога прачнецца трубны.
Знікнуць рыбы і гады ўсе,
распадуцца русалак гурбы.
Да мяне сам Цар падплыве
і ласкава асвенціць глеем
валасы на маёй галаве.
Мне ж падасца —
ялеем...
ПЕСНЯ
Марыне
Няма на зямлі ні святла, ні радасці,
ні тугі, ні адчаю...
Пойдзем, закаханая-закалыханая,
да крыніц.
Абмыю твар твой,
рукі твае і валасы твае,
шэптам суцішу цябе,
вымалю ў неба, ў вады, у зямлі
твой супакой —
пойдзем, каханая,
пойдзем
да крыніц.
Там спачнем ад трывог,
там гаючых траў прахалода
нас абдыме і мы акрыяем.
Каханая,
да крыніц
пойдзем?
Песню спяваю табе —
ты спіш,
СТАРЫ МЛЫН
Каля рачулкі безназоўнай
у светлай вотчыне маёй
ёсць млын стары, ад вока схоўна
спавіты даўніной нямой.
Ён тут спрадвеку. Невядома,
хто збудаваў яго і як.
Не раз, паўдзённай гнаны стомай,
спачыць сюды прыходзіў я.
Рабілася світальна, добра
і цёпла неяк на душы
у гэтых сценах прахалодных,
у гэтай нерушнай цішы.
Калісь было: прыспаў змярканне
і прахапіўся сярод зор,
* * *
Я шукаў сябе ў тых далёкіх днях,
калі дом ссамотнелы спавівалі замеці,
калі памяць гублялася ў снах,
калі сны губляліся ў памяці.
Мне шапталі шаты высокіх дрэў:
«Ачуняй, нічога яшчэ не страчана,
ты не знік, у вогнішчы не згарэў,
шмат сустрэнеш дзівос нябачаных…»
Я шукаў паўсюль прыкметы вясны,
не знаходзіў, і разам з памяццю
адляталі мае залатыя сны
ўвышыню, і знікалі ў замеці.
***
Калі доўга не хочуць ваш талент прызнаць
І не бачаць натхнёнай работы,
Не спяшыце ў зямельку яго зарываць,
Можа быць, вакол вас ідыёты.
***
Праляцелі эпохі імгненнем адным,
Пакаленні даўно за тым светам,
Як жа добра адчуць сябе з ранку жывым
І камусьці засведчыць аб гэтым.
***
Перапрыгваю па кіламетру,
За сабой разуменне цягну,
Гарыць зары касцёр –
І мне ў вачах світае:
Міхалішскі касцёл
Здалёк мяне вітае.
І я рад павітаць
Стагоддзяў сувязнога,
Пачціва шапку зняць, –
Пачуццяў добрых многа.
Бацькі тут бралі шлюб
І тут мяне хрысцілі,
І я за іх – малю,
Што так мяне расцілі.
За восем вёрстаў я
Хадзіў сюды маленькі
З дарослымі, - стаяў
Цярпліва на каленях.
А Бог на свеце ёсць, –
Не мог таго не бачыць
І іскраю сваёй
Ў двары і ў дзядзінцы,
Ў кватэры і ў хаты,
У сэрцы і ў душы
Нахлынула свята!
Святкуем Вялікдзень
Як Дзень Вызвалення
Сумлення.
О, слодыч
Свабоды сумлення!
Смуткуем Вялікдзень –
Дзень Памяці Светлай
Аб тых, хто трывожна
Глядзіць з тога свету:
Каб зноў атэізму
Нячыстая сіла,
Кіруючай стаўшы,
Людзей не касіла
Ў святле асляпляльным
Вялікіх рашэнняў!..
Святкуем Вялікдзень
Любві Ўваскрашэння!
Ты роднае зямлі
Паклонішся калі?
І продкам, што ў зямлі,
Паклонішся калі?
Іх душы, як з вакон,
З нябёс глядзяць спакон:
Калі ж ты аддасі
Айчыне свой паклон?
З яе крыніц – набраць
Паклонішся калі?
Сцяг годнасці падняць
Паклонішся калі?
Ці толькі ўжо тады,
Як дасць жыццё пад дых,
Паклонішся і ты
У родны кут святы?..
Тая вёсачка за лесам
Ледзь знаёмай мне была.
Папрасіў вады.
Бабуся
Малака мне наліла.
Зкуль я, чый я – запытала
І ўздыхнула:
– Вось бяда:
Ўжо зусім нямоглай стала,
А кароўку грэх прадаць.
Сенаваць не едуць дзеці.
Ды на край зямлі зусім
Іх занёс аднойчы вецер,
Што дабрацца цяжка ім.
А адзін – памёр. Вось гора.
Той бы, пэўна, памагаў…
Падкаціў камяк пад горла, –
Малаком я ледзь прагнаў.
Спадар дырэктар, Полацку ўраджэнец,
Культуры беларускай адраджэнец
У Латвіі. Паходню нёс асветы,
Што Беларусь жыве, даказваў свету,
Што нам дагэтуль светла. І сягоння
Мне бачыцца зара вось той паходняй.
Латвійская зямля хай будзе пухам,
Цярпліва нёс свой крыж асілак духу:
Працэсу ў 25-ым вынес скруху
І ў 45-ым ссылкі завіруху.
І там сваім лячыўся медазборам –
Сабраным у Латгаліі фальклорам…
Газета-штык
Да 75-годдзя “Лідскай газеты”
У 1943-1944 гг., да самага вызвалення Ліды ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў, газета “Уперад” (папярэдніца “Лідскай газеты”) выдавалася падпольна. Друкаванае слова таксама сыграла сваю ролю ў барацьбе з ворагам.
Нас прапагандай, фрыцы, не паганьце!
Фрыц, не мялі падобна ветраку!
Насуперак фашысцкай прапагандзе,
“Уперад” робяць Коган і Драгун.
Партызанская газета
Да 80-годдзя “Лідскай газеты”
У 1943-1944 гг., да самага вызвалення Ліды ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў, газета “Уперад” (папярэдніца “Лідскай газеты”) выдавалася падпольна. Друкаванае слова таксама сыграла сваю ролю ў барацьбе з ворагам і набліжэнні Перамогі.
Там, дзе кормяцца-жыруюць
вепручыхі з вепрукамі,
Коган і Драгун шчыруюць
у пушчанскай у друкарні.
Зьбег часоў, назіраю, няўмольны,
Намаганьнеў і мроя-надзей,
Зьбег жыцьця, што ўвыш цягне гольле,
А ўніз каранямі расьце.
Гэтак ж дрэва тваё - зеляное…
Наканована век яму быць…
Век квітнець кожны год па-зямному
І ў зямлі, каля корнеў спачыць.
-07.06.19.
Будзь мяккай ёй, зямля,
Будзь неба ёй ласкавым,
З матуляй размаўляў
Я, помню, так яскрава:
– Ну як там Гарбачоў?
– З Фаросу ўжо вярнуўся!
– Малітвы Бог пачуў –
Ад нас не адвярнуўся!
– Пасланы Богам, ён
Нам вызваліў сумленне,
Што некалі ў палон
Узяў антыхрыст Ленін!
– Як цяжка перажыць
Было, калі Саветы
Зусім хацелі зжыць
Усіх святых са свету!
– А колькі знёс абраз –
Мой бацька! –
Нямала “будучыні светлай
Будаўнікоў” навербаваў,
Ды рэчаіснасць беспрасветнай
Была – шмат душ абрабаваў!
Ў палон ці змог бы ўзяць Феміду
Партыйны жрэц, прараб рабы
Узняць такую піраміду –
Без нас, нікчэмныя рабы?!
...Пачуўшы плач нябеснай скрыпкі –
Сцяну глухую час прабіў –
Хоць і са скрыгатам і скрыпам,
Рабы, распростваем гарбы!
Аковы ржавых догм рвучы,
Пачуўшы плач свайго сумлення,
Як з матулінага лета –
Гэта сонечная ніць.
Я магу па ёй з край свету
Ў край дзяцінства пазваніць.
І ў журбе асенняй ночы
Светла мне пагаманіць
З тою вёскай,
Дзе аднойчы
Мама прала гэту ніць,
Што вядзе мяне праз годы
І, бывае, аж струніць –
Цягне ў добры бок заўсёды
Гэта праведная ніць.
Як бы мог я ў людзі выйсці
І ў жыцці сябе знайсці
Без радзімай гэтай ніці
Да чаго б я мог дайсці?!
Па ўсёй Беларусі бяздомныя печы,
Стаялі ад гора ўчарнелыя печы,
Што больш ім малеча
Не ўзлезе на плечы,
Што болей не грэць ім
І костак старэчых.
Здавалася – слалі нямыя праклёны,
Што больш гаспадыням не біць ім паклоны, –
Не будуць ад ранку ля іх завіхацца,
Як быццам у нейкім абрадавым танцы.
А будуць вялікія святы надходзіць, –
Не стануць для іх мел, ці вапну разводзіць,
За коску дружна ўсе цягалі
Гарэзы ў школе хлапчукі,
Чым ёй расці дапамагалі,
Што зараз вынік вось такі:
З паднятай горда галавою
Ідзеш – адцягвае каса.
Багаты ёю залатою
Казаў: “Не трэба мне й пасаг.”
“І хоць ад нашага вяселля
Адтанцавала шмат гадоў,
Я ад касы тваёй касею,
Нібы ад хмелю, быццам дождж.”
“Я разлюблю цябе адразу,
Калі намер ты здзейсніш свой.
Вось паспрабуй касу абрэзаць –
Чую стогны, жальбу і праклёны,
Што за мною з даўніны ідуць:
Хто яны, з тых мільёнаў мільёны,
Людзі, волі якія імкнуць?
Хто яны? Не рабы і не вязьні,
А на шляху, з крыві і сьлязы,
Пры жыцьці, Макленбурга канямі,
Тягнучы тяжкай волі вазы.
Паглынае час іх радаводы,
Дзеі іхняе славы, ганьбы…
Дзе татары? Дзе Сінія воды?
Попел дзе Маскавіцкай бяды*?
Забываюцца словы і дзеі,
|