|
|
Апошнія вершы
Прыдзе час, калі папросяць,
Нават быў бы ты Фідэль.
Коні ўшчэнт туман разносяць,
Моль з'ядае камізэль.
Скронь у холад, дотык пальцаў.
Або подушкі пад пас.
Усё адно, ты не чапляйся.
Зменаў час не міне нас.
Што ўпадае - прарастае.
Што гніе- жыццё дае.
Напрадвесні жолуд трэсне.
Можа так, а можа не.
Мы з Латвіяй даўно адзіны
Жывём даўно і шмат гадоў
Па дзве цяпер ў нас Радзімы
І для дзяцей ,тут родны дом.
Мы зноў чакаем усе сустрэчы
З табой Радзіма- Беларусь.
Але ж вяртаемся дарэчы
Ў краіну Латвіей, што завуць.
Даўно з’ядналіся з табою
Ты стала роднай -Латвія.
Тут мы жывём з усёй раднёю
Тут заснавалася сям’я.
Я з мыслямі даўно абвыклась
Што нет радней Вас ў жыцці!
Даруй чалавеку,
які "адарыў" злом цябе.
Хай будзе ЯМУ ДАРАВАННЕ
любві падарункам.
Але не забудзь
і пра сціплы дарунак САБЕ:
ЗАБЫЦЬ
перажытага боль —
для свайго паратунку.
19.01.2020
Выйду я ў начы на двор
За той самай справай.
Адбягу хутчэй у цень,
То ж вам не забава.
Што ад месяца паўзуць
Чэрці з грушы дзічкі
Ай і падаюць за плот
Знічкі чараўнічкі.
Ганак сьветлы мой фарпост
Зноў мяне спасаў.
Я і вершык напісаў
І схадзіў па с..аў.
Вось вам тое,
Што рвецца
з пад сэрца.
Што ў дрыгве
Прарастае
Таполяй.
Што праз ноч
І мінулыя вёсны.
Ціха шэпча
Ўжо хопіць.
Дзе ж болей.
Меней сэнсу
Ў штодзённым
Баданні
Меней гучнасці
Ў закліканнях.
Крохкі лёд
Пад маёю
Нагою..
Не дурны я
Чакаю.
Не сёння.
Паміж небам і зямлею
Недзе я.
Паміж летам і вясною
Надзея.
Паміж столяй і падлогай
Танчуць баль.
Паміж крыжам
I труною
Толькі жаль.
Паміж елкай і сасною
Асіна
Паміж Паўлам ды Пятром
Паскудзіна.
Паміж цемрай і святлом
Недзе я
Паміж змрокам
і світанкам
Надзея.
Кім стаць мне?
Палякам ці рускім?
А мо запісацца ў жыды?
Абрэзаць па самыя вушы.
Каб ужо на вякі, назаўжды.
Каб дзеці мае не хісталіся,
Ня чулі пытанняў:"Ты хто?"
Яно ж і ніхто не цікавіцца,
Пляваць у які цвет паліто.
Але ж покі розум трымаецца,
Тутэйшым быць Гонар і то.
І так! Я памру Беларускім.
Андрушэвічам.
Калі што.
Я прайшоў
Праз вясну ды лета.
Я да восені сваёй
Падышоў.
Раскідаў
Ды збіраў каменне.
Губляючы ізноў
Што знайшоў.
Усе хутчэй
Ды грамчэй гадзіннік
Набліжае сумны час
Мае зімы.
Усе прасцей
Ды цяплей адзенне.
Срэбным попелам
На скронях валасы.
Аж няхай
Пачакае снежань.
Адпаўзуць завеі
У цёмныя лясы.
Бо буслы
Клёкатам на ліпе
Абвяшчаюць надыход
Твае вясны.
Ліпеньскія прыпеўкі
У памяць аб падзеях 1944 года
Бравай арміяй-скалою
край наш вызваляецца –
многа акупанцкай зброі
ля ракі валяецца.
***
Акупанты – гразь. Атака –
грозная мачаліца…
Вызваліцелі на танку
ў вёсачку прымчаліся.
***
Да цябе, фашыст-бамбіза,
неба не прыязнае:
часці ворага бамбіла
наша авіяцыя.
***
Павалілі цераз Збляны
фрыцы недабітыя.
Іх патроны расстраляны,
галасы прапітыя.
***
Вясною ластаўкі зляпілі
Гняздо пад крышай для сям’і.
Заўжды тут птушанят вучылі
І супакойна ўсе жылі.
Яны стараліся каб крэпка
Гняздзечка з гліны прыляпіць.
Няслі ў дзюбках гліну цэпка
Яе каб к даху прычапіць.
За ўсім вось гэтым назіралі
Два вараб’і, два гультаі.
І план свой гадкі гатавалі,
Каб захапіць гняздо ў сям’і.
З гнязда іх яйкі павыкідалі
Закрылі сенам ўсё дупло,
Ад дотыку душы —
тваёй —
цымбалы заспявалі…
Баян, адвечны валацуга, —
мой —
цымбалам падбасіў…
І —
нам самім наўздзіў —
мелодыю кахання раскаталі…
Далёка і шырока —
як можа вуха чуць
і бачыць вока…
Ды высілкі абодвух інструментаў
і ні ў табе, і ні ў ва мне
не спарадзілі сантыментаў…
Кантрастамі напоўненага скерца
ў свет музыка пранеслася —
ды міма
Пчала лятала мёд збірала
Без працы не праходзіў дзень.
Яна пылцу і мёд іскала
Ёй працаваць было нялень.
Шукала кветкі мёдам поўных
Іх любавалася красой.
Шмат тут было мясцін цудоўных,
Што падымалі ёй настрой.
Збірала мёд, нясла ў соты
Сабе ў зіму і гаспадару.
Спявала складывая ноты.
Зімой ім радасць падару.
А радам муха пралятала
Жужжа назойліва пад нос.
Мы бачым як лётаюць зоркі…
У небе… высока, высока…
Ды толькі не чуем, як горка
Плачуць па іх дзе-далёка.
Шчэ радасна трохі за тыя,
Што доўга гарэлі, яскрава.
… А як жа балюча малыя
Золатам гаснуць крывавым.
Хай дзеткі жывуць доўга-доўга,
Хай свецяць святлом моцным, новым.
Каб ярка ў апошні раз моргаў
Дух-зорка шчаслівы бацьковы.
Баль грыміць… Выпускны!..
Маладзее ўвесь свет і кружыцца…
Вальс дарослай нашай вясны
Зоркі з намі таксама танцуюць —
На азёры паглянь, на рачулкі
і лужыны…
Вальс!.. Вальс!.. Танчым мы!..
Сэрца бурнаю радасцю поўніцца…
Аднакласніца ж, не маўчы,
Як пралеска вясною ў бары,
Мне зіхотны ўсмех падары —
Аднойчы, шчэ у колішняй хаце,
Дзе зоркі гуляюць у вакне,
Над вечар раз бацька и маці
У госьці прышлі да мяне.
Сядзяць на услоне у хаце,
Яшчэ маладзей за меня.
İ хустка квітнее у маці,
İ бацькаӯ паджак шэра льне.
Сядзяць, не гавораць нічога,
Адкуль яны, што там і як…
İ я пачынаю размову-
Чым вас частаваць, небарак?
-Налі нам патрошку туману,
Што вісьне на дальняй мяжы
народжаныя ў 80-я
мы глыбока траўмаваныя 90-мі
мы нясем гэтую траўму праз лёс
ні ў чым не знаходзячы радасці
мінулае нашае
дзяцінства нашае
стаіць увесь час у нас
перад вачыма
мы грубыя
мы бяздушныя
мы цынічныя
неўратызаваныя
псіхапатычныя
вы
народжаныя напрыканцы 90-х
на пачатку нулявых
мяккія
надта пазітыўныя або
надта аутычныя
фрагментарныя
нас жыццё стаміла ў 30
мне па-свойму цікавыя
розныя кабеткі ў фэйсбуку
стужка каторых на девяноста адсоткаў
заваленая рэцэптамі страў
кіш з брокалі й сырам фета
фетучыні ў сметанковым соўсе
найсмачнейшыя тушаныя кабачкі
а на десяць адсоткаў уяўляе сабой
незадаволенасць несправядлівымі
рашэннямі ўлады, яе
сацыяльнай палітыкай
назіраючы такіх жанчынак
заўжды думаю: сволачы
павялічце кабеце заробак
адзін напышлівы паэт
абурыўся аднойчы
падчас размовы
цімур, чаму вы лічыце, што
навакольныя жывуць няправільна
звярніцеся да псіхааналітыка
па дапамогу
я не даваў яму падставы так думаць, але
тое, што мяне сапраўды выварочвае
ад панылага існавання, якое
вядзе пераважная бальшыня
братоў і сясцёр маіх
бачна няўзброеным вокам
я насамрэч упэўнены
усе чалавечыя беды
праз тое, што людзі
галасаваў за Барыса Ельцына
паважаў Сораса
паважаў Тэтчэр
паважаў Клінтана
чытаў Фрыдмана
чытаў Попера
чытаў Хайека
чытаў Мізеса
хацеў заняцца бізнесам
хацеў стаць рэйдэрам
стаць рэперам
стаць рокерам
стаць байкерам
стаць маклерам
стаць брокерам
стаць хакерам
стаць трэйдарам
стаць трэйсерам
стаць хіпстэрам
стаць віпстэрам
стаць аўтарам
стаць скрыптарам
стаць блогерам
стаць байерам
стаць коўчэрам
гэй, мешчанін, ты чаго гэткі сумны
з’еш ананас, мандарынку схрумай
што ў журбе і жальбе ўвесь сядзіш такі
у халадзільніку вэнджаныя кумпякі калі
калі там рыба траска й іншая трасца
а ты са светам нібы вырашыў развітацца
сядзіш, у задуменні маркотным схіліўшы голаў
і куды толькі жонка глядзіць – прыватны псіхолаг
ты ж бізнэс-трэнер, жыві, трэніруй бізнесоўцаў
Ня каб
апынуцца на відэа,
ня каб трапіць у інстаграмы,
ня каб у Фэйсбуку і Твітэры
апісаным быць графаманамі,
пад крыкі й лямант, і віскат
раструшчыў я сабе чэрап,
густыя крывавыя пырскі
струменячы на рэпартэраў,
на камеры, на аператараў,
наогул на ўсіх разявак,
а каб вы ведалі, дэмакратыю
й рынкавыя каштоўнасці ратаваць неабходна
ЯК.
Імглістасць шэрая… Збавенне
Смугой агортвае душУ,
Як быццам просіць прабачэння,
Пятля, што кажа «задушу».
Сціскае кожны нерв нячутна,
Як дотык слізкае змяі,
Што смерць нясе душой атрутнай
Таму, хто згіне на краі.
Пераляціць пад ногі даху,
Каб прабачэння папрасіць,
За той апошні момант страху,
Калі так хочацца пажыць.
Але не ў гэтай шэрай нудзі,
Сярод сумнення і хлусні,
Дождж пастуквае ў вакно
Хіба ж гэта студзень?
І завеі не відно.
І наўрад ці будзе.
Зеляніць трава і рунь -
Не зіма, ні лета...
Пачарнелі зрубы пунь
Ў позірку сусвета.
Сонца мала - рэдкі госць.
Дрэўцы, як сіроты,
Голле вымакла наскрозь,
Туляцца да плоту.
Вецярок - "туды-сюды"
Вые і скуголіць.
З лужыц мутнае вады
Прэч слязінкі гоніць.
Дзе ж ты зімка і мароз?
Навагодні тост
Як маразы не слабакі,
у футрах мама і дзіцятка.
На першым лёдзе рыбакі
не з баязлівага дзясятка.
Разлічваюць на ўдачны ўлоў.
Над лункамі застылі моўчкі…
Гучыць найлепшае са слоў –
“Бярэцца!” – выбухам лімонкі.
Бяруцца плотачка, акунь,
шчупак – вялізарная ўдача.
“Шанцуе дзядзю рыбаку!” –
шчабеча ціха маме Даша…
Шампанскага бяры бакал!
Тост з-пад пяра майго выходзіць:
Шпурляе вецер ад абрыву
І гоніць прэч малую веру,
Што ўсё адбудзецца на дзіву,
Зрабі ты толькі крок уперад.
Калі ты змушаны зваліцца,
То, мабыць, гэта так і трэба:
Прыйшоў твой час таму адбыцца,
Каб узляцець хутчэй на неба.
І не пра смерць ідзе гаворка,
А пра жыцці метамарфозы:
Бліжэй да шанцу крок за крокам
Ляцець далей ад крыўд, пагрозы.
Вас увважліва ж нашов
Коб медьведь в лесу не здох,
Выють волкі там кругом.
І аж просють, шоб но той
Наламав якых оть дров.
Вые бура – ламнэ й мох ш!
Ібо шо кому до тог,
Чьто жівёт Кобзарь какой-т
Гынды во за свой но мозг.
Гот мы й тута й гондэ во
Ексь жывэм шэ й бызь зюбоф.
І ны ходымо до повсьць
Ув роптаньні на й Танёшк.
Колі ногы волочош,
Знацца, ты Волошк ешо ж.
А Волошын знае й толк
для дзяцей
Цёма мамачцы аднойчы
Паглядзеў нясмела ў вочы
І прамовіў карапуз:
- Я сынок твой, беларус!
Твой галоўны абаронца!
- Ой, сынок, маё ты сонца!
Так парадаваў ты маці,
Пасвятлела нават ў хаце.
З той пары ўжо вырас Цёма.
Гаспар цяпер ён дома.
Грошы сам ён зарабляе
І бацькам дапамагае.
Навучыўся клапаціцца
І аб Сонечцы сястрыцы.
Бо старэйшы ён. Мужчына!
Я хачу напісаць паэму
І атрымаць за яе заробак і прэмію.
Але я ведаю, што нават калі я напішу з дзясятак паэмаў,
Не атрымаю ні заробку, ні прэміі.
Ага, я скеміў: трэба пісаць раманы.
Але каб пісаць раманы,
Не мусяць быць кішэні падраныя,
А ў мяне кішэні падраныя.
Вой, вой, вой. Дзе выйсце з тупіку праблемы?
Нікому не патрэбныя паэмы.
Усім патрэбныя раманы.
“Трамп не паціснуў руку Парашэнку”
newsone.ua
трамп не паціснуў руку парашэнку
парашэнка не паціснуў руку лукашэнку
лукашэнка не паціснуў руку румасу
румас не паціснуў руку шуневічу
шуневіч не паціснуў руку маёру
маёр не паціснуў руку прапаршчыку
прапаршчык не паціснуў руку ўчастковаму
участковы не паціснуў руку паставому
паставы не паціснуў руку мінаку
мінак не паціснуў руку жонцы
дэкабрысты разбудзілі Герцэна
Герцэн разбудзіў Чарнышэўскага
Чарнышэўскі разбудзіў Леніна
Ленін разбудзіў Чэ Гевару
Чэ Гевара разбудзіў Кагарліцкага
Кагарліцкі разбудзіў сайт «Рабкор»
сайт «Рабкор» разбудзіў Іванова Пятрова і Сідарава
Іваноў Пятроў і Сідараў разбудзілі Пісяткіна і Сісяткіна
Пісяткін і Сісяткін разбудзілі Фунціка і Шпунціка
Фунцік і Шпунцік разбудзілі коцікаў
карыстальнік Іваноў
наведае мерапрыемства
прысвечанае важнай
праблеме
важную праблему абмяркуюць
вядомы палітолаг Пятроў
выбітны сацыёлаг Смірноў
буйны даследчык Петухоў
і іншыя ня меней
аўтарытэтныя
эксперты
мадэратар дыскусіі
культуролаг Папоў
карыстальнік Іваноў
атрымае вычарпальныя
адказы на складанейшыя
пытанні
карыстальнік Іваноў
запазычыць шэраг
цікавых думак
карыстальнік Іваноў
дзень быў надзвычай сонечны
а што яшчэ для барацьбы патрэбна
актывістка выйшла лгбт на плошчы
падтрымаць… а яе не грэблі
яна стаяла такая з сябе ідэйная
і куды падзеліся мянты з амапам
ад разгубленнасці і безнадзейнасці
дзеўчына пачала гульню з айпадам
ніводзін з зашораных абывацеляў
у сваё занураных, у запаветнае
не зьвярнуў ніякай увагі, як
правакацыйна была апранутая тая кабета
Чаму я не паэта?
А троху так, пісака.
Не маюць моцы словы.
І рыфмы - небаракі.
Ня тыя што ў іншых,
Нязграбныя, крывыя.
Няма вышы, палёту.
Што цягне качка шыю.
Хістаюцца, трасуцца.
А просяцца на волю
Адно з адным усё б'юцца.
Стрымаць я іх ня здолеў.
Зламалі агароджу.
І вось і зноў сабака!
Чаму я не паэта?
А троху так, пісака.
Год стары сыходзіць у вечнасць,
У зорную ўспамінаў млечнасць.
Забірае ён з сабою
Крыўды, слёзы – усё благое.
А насустрач – годзік новы:
Ветлы, светлы, каляровы,
Мех нясе падзей прыемных,
Віншаванняў узаемных.
Вось сустрэліся гады.
Павіталіся браты.
Барадаты маладому
Даў наказ, як княжыць дома:
“Не скупіцца шчасцем, долей,
За дабро дабра даць болей.
А грахі адбельваць снегам,
Цана здрады
Малую вёсачку,на трыдцать хат,
Сваёю жорсткасцю вайна кранула.
Трыццаць адзін загінуў тут салдат-
Салдат савецкіх куля не мінула.
Іх гітлераўцы ўзялі ў атачэнне,
Кальцом заціснулі ў лесе - ні прарваць.
Галодныя і змораныя да змярцвення,
Прывал зрабілі атачэнцы і палеглі спаць.
Ды між салдатаў тых слабак з’яіўся,
Таемна вырашыў пад покрывам начы,
Як быццам бы адзін ён не змарыўся,
Ілбом прынікла да сцяны.
Мой розум, дотык
ловяць рэха.
Йдзе музыка сюды
на слых
з бетонных пліт
праз дно паверха.
Больш камянёў –
дык прыгажэй!
Ляціць высока,
што ніжэй.
Далёкай прывіднай ігры
лунаюць струнныя віры.
І гукаў лад, прыгожы строй
прымае ўладу нада мной.
Мелодыя жыве паўсюль,
сугучна сэрца б’ецца ў танцы.
Акорды як санар лаўлю
і захапляюся мастацтвам.
Поўня над горадам тлее,
вулкі хаваюцца ў далі,
Менска каменны келіх
Свіслачы поўняць хвалі.
Белыя крылы храма
срэбна рака люструе,
дрэвы дамы і крамы
спяць сярод сонных вуліц.
Лёгка прыбрала
ноч-чараўніца
зорным адзеннем
нашу сталіцу.
Адкрый таямніцу –
што табе сніцца?
Сцішыліся фантаны,
змоўклі машыны, людзі
толькі другім сапрана
вецер прастору будзіць.
Дождж забубніў адчайна,
Варшава – Токіа – Варшава
У памяць аб падзеях 1926 года
У жніўні-верасні 1926 года на самалёце “Брэге-19 В2” быў здзейснены адзін з найграндыёзнейшых пералётаў таго часу Варшава – Токіа – Варшава. Удзельнікамі пералёту былі пілот Баляслаў Арлінскі і механік Леанард Кубяка, якія ў той час служылі ў Лідзе. Абодвух сустракалі на Лідскім аэрадроме з кветкамі і авацыямі.
Бы пчолкі, лётчыкі ў рабоце.
Мне сніўся сон. І так было прыязна
глядзець на бел-чырвона-белы сцяг.
І вершнік больш не быў дзяржаўным вязнем –
заняў вышэйшы геральдычны знак.
Лацінкаю пісаная “Пагоня”,
і талер – нашы грошы, не рублі.
і сэнс вярнуўся, пульсам біўся ў скронях –
“Нарэшце духам мы перамаглі!”
І быў спакой, што больш не страцім голаў,
і будзе як прызначана спакон.
І чулася – ляцяць ужо анёлы,
Ну вось і скончылася восень.
Зіма бярэ сабе прыроду.
Пахмурна. Рэдка блісне просінь,
Схавана сонца ад народу.
Сняжок ціхенька напыляе,
Ляціць, кладзецца на зямлю,
Пачуцці ўпотай затуляе,
Хавае тое,што люблю.
Сабакі быццам звар'яцелі,
Бягуць і брэшуць цэлу ноч.
Мо дзе ваўкі прайсці хацелі?
Ліса з янотам збеглі прэч.
Снягурка, Дзед Мароз гатовы
Хоць заўтра дзетак віншаваць.
Два крыла.
Я б хацела, каб у мяне
За плячамі былі два крыла.
Я б заўсёды ў цяжкай бядзе
Зберагчы сваіх дзетак змагла.
З дапамогаю гэтых вось крыл
Я хутчэй бы да іх далятала.
Ім сказала б, што Божа закрыў
І своечасова бы я паспявала!
Мне бы толькі іх ад бяды
Закрываць магутна крыламі
Каб змаглі яны зноў заўжды
Паспяхова падняца самі.
І каб добра ў іх ўсё было
Не закранеш ты маё сэрца больш ніколі
І не запаліш свет маіх вачэй.
Зязюляй шэрай закуваю ў чыстым полі,
Захутаюся ў адзенне восеньскіх начэй.
Маю душу аднойчы моцна ты параніў,
Падрэзаў,нібыта,птушачцы крыло.
Якой бы азбукай цяпер не барабаніў -
Ужо да цябе , няма таго,што раньш было.
Не стукае ўжо сэрца ў грудзях шалёна,
Не граюць вочы промнямі святла.
Каб вайне не распаліцца…
Лідскім ветэранам-ракетчыкам прысвячаецца
Каб вайне не распаліцца
на прасторы ўсёй планеты,
мы пацелі ды пякліся,
даглядаючы ракеты.
І спякотнаю парою,
і ў мароз, і ў снег, і ў вецер
абслугоўвалі мы зброю,
наймагутнейшую ў свеце.
Рады мы былі старацца.
Зброя грозная даволі:
Р-12, -14,
“Піянеры” і “Таполі”.
У Мінойтах, Навагрудку,
Бердаўцы палкі былі.
Мой сябра з тварам самотнага блазна
прыкідваецца быццам зусім забыўся,
калі дазволіў надзеі загаснуць,
а сам за саломінку схапіўся,
калі ён ачуўся ў бяздонным свеце,
размаўляючы шолахам пра нятленнасць,
там, дзе між двума не ўзнікае трэці,
стаяў у прыцемках на каленях.
Каціліся зоркі слязьмі скупымі –
за чужымі вокнамі паўзмрок бяздонней.
Былі незнаёмцамі мы – сляпымі,
Беларуская песня гучыць над зямлёй
Мы спяваем усе дружна, яе за мяжой.
Кожны помніць із нас, што ён тут беларус
Дзе радзіўся калісь, дзе накрыты абрус.
Ты квітней, расквітней наша Белая Русь!
Ганарыліся мы каб табой ўсе тут.
Каб адкрыла ты дзверы для ўсіх ў сябе
Прытуліўся каб шчыра ўвесь мір да цябе.
Каб абрус быў накрыты, поўны келіх на ім
Ты даўно знамяніта хлебасольствам сваім.
Ой чый та конь стаіць
Сівая грыванька
Мне спадабалася,
Мне спадабалася
Тая дзяўчынанька.
Не так дзяўчынанька
Як тварык беленькі
Падай жа дзяўчына,
Падай прыгожая
На каня ручанькі.
Дзяўчына падайшла
Ручанькі падала
Ой лепей я б была,
Ой лепей я б была
Кахання няведала.
Кахання, кахання
З вечара да рання.
Як сонейка зайдзе
Як сонейка зайдзе
Каханне адыйдзе…
Над дахамі вісяць гаркавыя дымы.
Штодзённік на стале вядзе адлікі датам.
Упершыню адчуў, што не хачу зімы,
Што снежнае святло не прынясе мне свята.
Туляюся паміж бярозавых калон.
Раз’етыя імглой іх кроны пасівелі.
Снягі бяруць мяне ў пакутлівы палон,
Кладуць свінец бяліл па жоўтай акварэлі.
Здагадкай пра бяду чарнее сонны яр
Глыбокай, нібы вір, і незагойнай ранай.
Мы доўга чакалі на змрочным шляху
І песні спявалі пра родну зямлю.
Чакалі ўсе доўга перамен у жыцці
Чакалі таксама іх нашы бацькі.
Яны здабылі перамогу для нас,
Каб сонца зіяла зрання ў добры час.
Каб дзеці і ўнукі ўбачылі свет
Няслі яго ў сэрцы, ўсё помня спрадвек.
Няма ў нас радней за цябе Беларусь
Таму і завуць цябе Белая Русь.
Ты кожнага з нас да сябе пазаві
У Вільні Змагароў хавалі...
Праз сто пяцьдзесят пяць год...
Якія за Свабоду ваявалі...
Чаго ня мае наш Народ...
Тады і сёння мы нямаем,
Той рэшткі годнасці жыцця...
Якую мы ад Бога атрымалі...
Свабоду духа,ды Свабоду развіцця...
Жыцьцё.
Жыцьцё… ці ты страва, спажыва,
Якая ў патэльні скварчыць,
Ці, мабыць, хістаньне душы той,
Без якога нельга пражыць,
Ці тыя юначыя годы,
Каханьне дзе сьвечкай дрыжыць,
Ці сьляза, што сьцежкай вільготнай
Паўзе ўніз па шчоках маіх…
Жыцьцё…
-21.11.19.
|