|
|
Апошнія вершы
Я прагну дакрануцца думкаю
Да светлых сонцаў душы,
Ля дзвярэй стаю і стукаю.
Хутка пачатак Імшы.
Ты мое сонца туманаў.
Ты мая радасць дня
У часе, дзе няма падману,
Скончана Богам вайна.
Сум адзіноты трывае,
Сум журботны маўчыць.
Ты бачыш зноў брамы раю,
Сэрца маё крычыць.
Дзе ты, самота дыхання?
Дзе ты, канец у начы.
Прагнае думкі чаканне,
Няісны душы спачын.
Я прагну шукаць істотна.
Вось смутак зменіцца на радасць.
На душы Вашыя сыйдзе супакой.
Я веру, што жыццё не марнасць.
Я веру, перамогшы боль..
Вось цішыня і вось гаворка.
Вось дабрыня тваёй рукі.
Мне стала соладка і горка.
Яас пераменлівы такі.
Я веру хутка стане неба,
І зоры ціха замігцяць.
Чырвонай стане з сонца глеба.
Мне думкі чырванню баляць.
Вось смутак зменіцца на радасць.
Вось Ты прыйдзеш да сэрца зноў.
І зараз мы створым вам матэрыял.
Бо вельмі уладна саўпалі
І гэты Вацкыль, і Брытфа сама.
І далей, і дальш пак.
А сайт калі бэндзе вы зашчышчаць?
Ці й замочка ні трэ вжэ?
Ну, дай божа, кап ані цыган
Сюды не уварваўся.
* * *
Палёт у далячынь.
Смага адвечных вышынь.
Дзе Ты, самота лета?
Я сонцам і Богам сагрэта.
Мне холадна быць чалавекам.
Мне млосна быць толькі сабой.
Я прымаю ад нерваў лекі,
Але разумею чужы боль.
Вялікія сумныя вочы.
Гэта ты ў малітве сярод ночы.
Маё сэрца быць з Табою хоча.
Ты дзіўны часу лоўчы.
Мне соладка быць блюзнеркай.
Мне страшна быць без Цябе.
Твой пацалунак з мятнай цукеркай
Гефсіманія – сад аліўны.
Кроплі пота крывавыя.
Мы з Табою быць разам павінны.
Твая кветка жыцця не марная.
Ты паэт у абдоймах сусвету.
Я Твой ціхі журботны анёл.
Тваё Сэрца Галгофай сагрэта.
Твае вочы – зораў лён.
О, каханне маё і нястача.
Я прыношу Табе супакой.
Маё сэрца ад радасці плача.
Зоры ззяюць расою наўкол.
На пялёстках маіх рубіны –
Гэта Кроў Тваіх светлых дум.
Ах, сайт не защищён!
Ах, то да сё в кацов!
А мы вот всэ ж впичом
Шэ кой-кому млынцёв.
** *
Крыж – гэта радасць кахання.
Крыж – гэта шчасце душы.
Крыж – святасць першага сэрца кранання.
Крыж – гэта шчасце святой Імшы.
Крыж – гэта ты ў сутоннях спавітага сонца.
Крыж – гэта я ў нябес сіняве.
Ты вялікі Хрыстос, Божа моцны.
У Табе мая прага вышынь ажыве.
Дзе ты есць? Я шукаю нядолі.
Дзе ты есць? Я шукаю журбу.
Мае сэрца прагу нябесаў спатоліць.
Я шукаю Цябе менавіта таму.
Я шукаю цябе ў мроях жыцця.
Я цябе знайду на поле бою.
Я не жонка табе. Я дзіця.
Мае сэрца бачыць агонь болю.
Самотна плачу ў тваіх абдымках,
О каханне дзевы і маці.
Я жадала мець падтрымку.
Выбач мне, любы браце.
Я шукаю цябе ў малітвах ружанца.
Я шукаю душу і бітву сумлення.
Я трываю і маю шанец
Духоўнага прагнення.
25-годдзю незалежнасці
Беларусі прысвячаецца
У летнім небе зіхацела
Высока зорка-чараўніца.
Ды вестачка да люду ляцела –
Вітайце незалежную сталіцу!
Вітала зорачку дзяўчынка,
Збіраючы рамонкі ў полі.
А звалі яе Купалінка –
Шчаслівую шукала долю.
Ясную зорачку і я вітаю,
Ніколі каб наш род не згінуў,
Квітней, краіна дарагая,
Зямліца беларусаў-ліцвінаў.
Твайго жыцця хай радаводы
Не ляціце гады, што адмераны,
Я сваю не спазнаў сенажаць.
А жыццёвае страты каменнямі
Мо не год яшчэ буду збіраць.
А бывае і шчасце запозніцца,
Ды штурхае надалей мой лёс.
І збіраюся жыць, мо як водзіцца,
Ад зямлі і да самых нябёс.
Хай навобмацак мацаю берагі,
Ды й лунаю між ноччу і днём.
Паляцелі гады, што адмераны,
Не спыніўся мой вознік з канём.
Наша сустрэча была недарэчнай.
Цемра імгліста ахутала плечы.
Светам вачэй наталяліся душы,
Стукалі ў такт сэрцы так непарушна.
Ты мне казала, што зноў пакахала,
Толькі кахання для нас будзе мала.
«Водар злачынстваў у вашых пачуццях», –
Нам гаварылі і строгія людзі…
Свет ліхтароў па-над цемрай дарогі
Вёў нас далей у жыццё без трывогі.
Ноччу гарэла на вуснах каханне.
Як птушка, радасць маладосці
Ўжо адлятае ў чарадзе.
Што ж, да душы самотнай у госці
Іду насуперак нудзе.
Ёсць у мяне адно жаданне:
Душы самотнай расказаць,
Як гэта – прачынацца раннем,
І засынаць пад зарапад.
Пашчасціць можа з ёй калісьці
На восеньскі ступіць сувой
І патануць у медным лісці,
Засыпаўшыся з галавой.
Мне падарункаў лепш не трэба
Ад той душы, што сніцца ў снах,
Ты святло майго жыцця,
Ты аснова майго палёту.
Нябёсы і радасць адкрыцця.
Выбач мне прыгнет плётак.
Ты прага маіх думак.
Ты адзіны надзея ў пакутах.
Трыванне майго суму.
Гэта словаў смута.
Ты агонь маіх блуканняў,
Прагненне маіх словаў.
Нябесы і святла чаканне.
Ты Духу святога мова.
Ты шчырасць маёй душы.
Ты чуванне анёльскага спеву.
Слёзы думак асушы.
Ты Крыжа майго вера.
22.06.2025
Чаго хацелася ў дзяцінстве?
Дарослым стаць жадаў бясконца,
Жыць дабрадзейна і ў адзінстве
З сябрамі ды ў сваёй старонцы.
Юнацтвам марыў аб каханні.
Праводзіў добры час вясновы
Пад старым клёнам у чаканні,
Дзе палкія ёй мовіў словы.
Жывуць прызнанні на паперцы,
Настаў час слаўнай маладосці.
Я марыў працу мець да сэрца,
І хату поўнілі каб госці.
А зараз марыцца аб лепшым,
Колькі год я сноўдаўся ценем,
Каб патрапіць на Вулку Радасці
Вулкай Мудрасці і Сумлення,
Вулкай Гневу і Барыкады.
У. Караткевіч. Вуліцы
Чырвоны адгрымеў Кастрычнік,
Правадыры сыйшлі ў нябыт.
Глядзіць цяпер на нас з таблічак
Камуністычны каларыт.
Прайдуся зноў па Піянерскай,
На Ленінскую завярну.
Больш назвы не хвалююць сэрца,
Душэўную яго струну.
Сусед сягоння растлумачыў,
Свет наш сёння ды не як учора –
Зноў нагрэтая патэльня часу.
І калі быць у жыцці не гору,
Знаць, асечка, мой таварыш маўзэр.
Як бабуля, што за цяжкай працай
Ды багаццяў у жыцці не мела,
Спіну гну, ды і каб не згінацца, –
Ды сваю каб не згубіць і веру.
А яна дзяцей сваіх някемных
Гартавацца да людзей аддала,
Мужа з-за пакут гадоў ваенных
Бач, хвароба хутка і забрала.
Як у прыродзе зацвітанне чаромхі прадвяшчае слоту або травеньскі мароз, так і з’яўленне на небе зоркі паэта прадвяшчае грамадству вялікія перамены.
Чаромха цвіце прыдарожна...
Па кім б’юць у набат?! Па кім?..
Зноў сэрцы пульсуюць трывожна –
Смерць творцы у сэрцы людскім.
У думках яшчэ, да сканання,
Тваё вершаванне гучыць,
Дзе гукі жалобна літанне
Даносяць да вечнай душы.
25.08.2024Нядзеля Ксяндзу Арыю Малыска
Самота. Боль. Спатканне.
Ціхая мова Душы.
Я прагну, мой Езу, трывання.
Я прагну больш не грашыць.
Самота. Дыханне. Малітва…
Ружанец жывы і святы,
З д’яблам жорсткая бітва,
І сум адзіноты – Ты…
Чаканне, трыванне і смутак,
Халодны, няўрымслівы плён.
Мой Езус – жыццё і падмурак.
Малітва зрушае праклён.
Дыханне, святое натхненне,
Самота Кахання і Крыж.
25.08.2024 Нядзеля
Пане, я ў лучнасці з Табою.
Пане, я кахаю Цябе.
Сэрца пранізана самотай і болем.
Я знітаваная ў дзён барацьбе.
Сумны ружанец, адвечны і цудны.
Сумная повязь журлівых часоў.
Вымый мяне ад гвалтоўнага бруду.
Каменнем змерай жоўты пясок.
Светлая радасць дыхання з Табою.
Светлае шчасце самоты й тугі.
Ты, Пане, святасць з пяшчотай і болем.
Ты адплаціў за самоту й даўгі.
Цнатлівасць – жаданне душы,
Светлы воблік любові.
Я прашу, дай мне не грашыць.
Я шукаю Цябе у Святым Слове.
Ціхая радасць сумлення
І жарсць маіх грахоў.
Я прагну духоўнага сталення.
Я жадаю бачыць крыж свой ізноў.
Ціхі водгук малітвы і пошук святла.
Дыханне вобліку сусвету.
Ты маім крыжам жыла.
О святасць Новага Запавету.
Бацька і Маці – мой пачатак.
Мае кветкі любові і веры.
Гэта зерня пачатак.
Сэрца адкрытае людзям…
Рука, што вядзе ў нябёсы.
Сонца і радасць будзе.
Твой позірк, Хрысце, узнёслы.
Светлае сэрца пытае
Задумаў маіх душою.
Ці будзе з грахом растанне?
Малітва святою Імшою.
Радасць, і боль,і жаданне
У вечнасці быць з Табою.
Д’яблу не падданне,
Малітва становіцца боем.
Светлае шчасце пачуцця.
Каханне, Хрысце, Тваё.
Аддацца душою пакуце.
Каханне жывое маё…
Сэрца адкрытае людзям…
Рука, што вядзе ў нябёсы.
Сонца і радасць будзе.
Твой позірк, Хрысце, узнёслы.
Светлае сэрца пытае
Задумаў маіх душою.
Ці будзе з грахом растанне?
Малітва святою Імшою.
Радасць, і боль,і жаданне
У вечнасці быць з Табою.
Д’яблу не падданне,
Малітва становіцца боем.
Светлае шчасце пачуцця.
Каханне, Хрысце, Тваё.
Аддацца душою пакуце.
Каханне жывое маё…
Сэрца адкрытае людзям…
Рука, што вядзе ў нябёсы.
Сонца і радасць будзе.
Твой позірк, Хрысце, узнёслы.
Светлае сэрца пытае
Задумаў маіх душою.
Ці будзе з грахом растанне?
Малітва святою Імшою.
Радасць, і боль,і жаданне
У вечнасці быць з Табою.
Д’яблу не падданне,
Малітва становіцца боем.
Светлае шчасце пачуцця.
Каханне, Хрысце, Тваё.
Аддацца душою пакуце.
Каханне жывое маё…
* * *
Маей маці
Водар клёну і фіялкі,
Тонкай шыі мяккі згіб –
У дні сягодняшнім ад малку
Быццам вобраз твой адліт.
Твае рукі пахнуць светам,
Вочы срэбнаю расой.
Ты зімой як краска лета,
Песня шчасця нада мной.
Я ж ніколі не паклічу:
Мама! Мама!.. я не лед,
Толькі яркай, стромкай знічкай
Не зламіць мне часу гнёт.
Мама, мама дарагая!..
Клён, фіялка, тонкі згіб…
Я жыцця твойго не знаю,
Вільня. 22 сакавіка. Сёмая гадзіна раніцы. Каліноўскі пасярод каземата, на руках і нагах кайданы. На сцяне вісіць абразок, перададзены спачуваючымі. На цэгле некалькі спісаных аркушаў паперы. Працяглыя хвіліны цішыні парушаюцца хрыплым голасам зняволенага.
I
– Я непахісны многа год
I многа год цяплом сагрэты,
Што выпраменьвае народ.
Я – чалавек! Я – сын планеты!
За краты падае святло
На жоўтых восеньскіх лістах,
Апалых з клёнаў і таполяў,
Што золка на вятру дрыжаць,
Ты напісала мне аповесць.
Былі мне словы ўсе напеты
У паланэзе развітання
Адцвілага рамонкам лета
Мелодыяй твайго кахання.
Лёгка падаюць сняжынкі,
Апускаюцца на дол,
Белай пудраю сцяжынкі
Зацярушаны вакол.
Апранулі срэбра дрэвы,
Дахі снегам замяло,
Подых снежнай каралевы
Размалёўвае акно.
I пад промнямі усходу
Ты зімовы бачыш сад.
Цуды вечныя прыроды,
Як і шмат гадоў назад.
Патухла свечка ў цішыні,
На небе высыпалі зоркі,
Каб срэбным бляскам з вышыні
На нас кідаць свой позірк золкі.
Агонь апошні раптам згас,
Асела цемра ў росным полі.
Куды вядзеш у позні час,
Мая нялёгкая ты доля?
Гарачы воск даўно застыў,
I не казыча пах у носе,
I летні дзень сваё адбыў,
А на дварэ чакае восень.
Не вернеш даўнія гады,
Усё ў жыцці заканамерна.
Не здарыцца у нас бяды –
З дзяцінства мне засталіся ўспаміны,
Як пахне сена, скошанае ў лесе,
І на ўзлесках спелыя маліны…
Дзяцінства край, аб ім складаю песні.
На світанку лепшым часам
Складу песню, хай ліецца,
І грамадскасці ды масам
У сэрцы песня аддаецца.
Хай пяюць яе прасторы,
І дубровы, і чаборы,
Будзе добрая заўсёды
Не бяда – мінайце годы.
У песні будзе пра радзіму,
І пра родны бацькаў дом,
Бо ўспамін яго адзіны
Ў горле зранку камяком.
Словы лепшыя матулі
Ў песні буду гаварыць,
Перш за ўсё – за дом утульны
Мне ўдзячным трэба быць.
Завалакла дубровы векавыя
Часоў былых адвечная смута,
Радзей уроскід, дрэўцы маладыя,
Часцей удоўж – шляхамі забыцця.
Лепшыя пачуцці
Засталіся ў сэрцы
Ад тваіх чароўных
Песняў, слоў-суквеццяў.
Часта адчуваю
Сумную выяву,
Не забыць ніколі
Любых, светлых мараў.
А на сэрцы ззяюць
Ад кахання раны,
Што вясновай песняй
Былі мной спатканы.
Адкажу падзякай
За любоў мінулых,
Не крануўшых думак
Першых, любых...
(вольны пераклад украінскай народнай песні)
Бацька – Каліноўскі, Беларусь нам – маці,
Мы за Беларусь ідзем ваяваці.
У гаёчку, у гаі расце дуб шырокі,
пад тым дубам хлопец ляжыць сінявокі.
Ляжыць, сцяўшы зубы, церпіць цяжкі мукі,
пасекла аскепкамі і ногі, і рукі.
Ягоная маці над ім горка плача,
за слязьмі гаручымі свету не бача.
Ой, сынок мой родны, ужо наваяваўся,
У тых, каму неабыякава,
смутак ад "Брэста" да "Кракава",
ад "Тараса" і "Літвіна"...
Хавае чарговага сына краіна,
Хавае найлепшых сваіх мужчын.
Але не дарэмны ваярскі ваш чын,
і на палях бітваў узыдзе зноў рунь.
Слава Героям! Жыве Беларусь!
Флаг им в руки (В. Пуцін пра контрнаступленне УСУ)
З жоўта-блакітным прапарам у руках
і з прапановай "маск*лі, валіце",
Забыўшыся на стомленасць і страх,
па Ўкраіне крочыць Вызваліцель.
Ад поступу яго дрыжыць зямля,
куды зірне - квітнее там бавоўна.
Хаця шыпяць гадзюкі з-пад Крамля,
ды берцам іх раздушаць усё роўна.
Ужо хутка там, дзе цемра, смерць і боль,
Заззяе сонца ўкраінскае ў блакіце.
Маці ўсіх бомбаў абняла дзяцей:
– Я не аддам вас ніколі
ў рукі нянавісцю хворых людзей!
Годзе ўжо жаху ды болю!
Зноўку пад крылы падвесіць не дам!
Ціха ляжыце ў куточку.
Бо людзі раскідваюць вас тут і там,
б'юць па дамах і садочках.
Надпіс "ЗДЕСЬ ЛЮДИ!!!" не спыніць людзей –
Такія яны душагубы.
Няма ў гэтым свеце пачвары люцей,
якой жыцця радасць не люба.
(пераклад з ангельскай мовы верша Уільяма Эрнэста Хэнлі "Invіctus")
З-пад коўдры чорнае начы,
што ахінула мяне зноў,
Я за няскоранасць душы
слаўлю вядомых мне багоў.
У цісках абставінаў ліхіх
Я не дрыжэў, не галасіў.
Хоць лёс балюча біў пад дых,
ды галаву я не схіліў.
Па-за абшарам гневу й слёз
Мігціць пачварным ценем жах.
Але нават гады пагроз
ў маіх вачах не ўбачаць страх.
Тое, што любім, квітнее без нас —
за шэрым калючым плотам.
Ні слова, ні позірку ў адказ,
а нудная адзінота.
Тое, што любім, жыве між радкоў,
якія ніхто не ўзгадае.
Кволы прамень кожнай раніцай зноў
пабачыцца заглядае.
Тое, што любім, не ведае меж,
час нам не вораг, не мера.
Сеў і маўчыш, нікуды не ідзеш —
абняла за шыю хімера.
Тое, што любім, вяртаецца ўсё ж,
"Помнік ля дарогі"
Даўно мінуў той час жахлівы
Калі грымела тут вайна
І адпраўляла ў магілы
Людзей загубленых штодня
Нам толькі памяць застаецца
І помнік сціплы ля дарогі
Тут душы тых,хто не вярнецца
Свае аставіўшы парогі
Пад ім ніхто не пахаваны
Няма журботных дамавін
І зорка,як на сэрцы рана
Крывавіць сокам журавін
Пайшлі на захад назаўседы
"Помнік ля дарогі"
Даўно мінуў той час жахлівы
Калі грымела тут вайна
І адпраўляла ў магілы
Людзей загубленых штодня
Нам толькі памяць застаецца
І помнік сціплы ля дарогі
Тут душы тых,хто не вярнецца
Свае аставіўшы парогі
Пад ім ніхто не пахаваны
Няма журботных дамавін
І зорка,як на сэрцы рана
Крывавіць сокам журавін
Пайшлі на захад назаўседы
Не ў словах,
не ў залах,
не ў рамах
праўдай становіцца фарба.
Спрабуй паміж крыўдай і ранкам
застацца сапраўдным сябрам.
Не ў каве,
не ў жарце,
не ў мове
няма надзвычайнай шкоды.
Шмат злосці, крыві і зброі.
Так крыху вясёлай свабоды.
Не ў крыках,
не ў стратах,
не ў сцягах
не знойдзеш лагоднай веры.
Людзей падзяляюць межы,
халодныя муры і сцены
Не ў крылах,
не ў кулях,
Ружовыя вусны, бурштынавы локан.
Словы ня кажуць, што вочы.
Што было ўчора за шыбамі вокнаў —
адбудзецца зноў аднойчы.
Ад даху да даху, няўхільна звязаныя,
зоркі ў небе ажылі.
Пахнуць табою бэзы духмяныя,
пытаюцца: Праўда ці выклік?
Яна набліжаецца і дакранаецца,
шчаку да пляча нахіліла.
Не просіць дазволу, не ўсміхаецца —
а прымушае сілай.
https://t.me/idyllic4
"Вершы для маленькіх"
Мядзьведзь спіць зімой у бярлозе
У цяпле,не на марозе
Робяць хатку ля вады
Будуць разам жыць бабры
Не баіцца халадоў
Мышка ў сваей норцы
Зімой цепла ў дупле
Пушыстай ваверцы
У мяне сяброўка есць
Завуць-лялька Маша
Мы ўсе дзелім на дваіх:
Цацкі,гульні,кашу
Я пашыла ей сукенку
І адзену як паненку
ВЕРШЫ ДЛЯ МАЛЕНЬКІХ
-------------------------
Знесла курачка яечка
Кажа-забірайце!
А за гэта калі ласка
Зярнятка давайце
Я ў мамы дапамога
Памагаю вельмі многа
Малако куплю ў краме
Прынясу яго я маме
У пакоі прыбяру
Кашку лялечцы звару
Мама кажа-малайчынка
Працавітая дзяўчынка!
Вось камарык дык камарык
"Новы Год"
-------------------
ДзіЎны дзень,бялюткі снег
Год закончвае свой бег
Мяцель кружыць карагод
Мы чакаем Новы год!
Дзед Мароз ўжо у дарозе
Хутка будзе на парозе
Сустракаць яго пара
Весяліцца дзетвара
Елка стройная стаіць
Зорка на вяршынцы
Разам з цацкамі на ей
Свята на галінцы.
"Новагодняе свята"
--------------------
Снег бялюткі на палях
Снег на дрэвах і дамах
Гурбы снегу,цішыня
І ніводнага агня
Па сцяжынцы крочыць дзед
За плячыма нейкі мех
У руках кіек трымае
Дзед Мароз да нас спяшае
Сення будзе у нас свята
Кажа мама,кажа тата
Падарункі,карагод
Дзед Мароз і Новы год!
"Каляда,калядачкі"
Сення ў нас Калядачкі
Пляскайце ў ладачкі
Завітаем у вашу хату
Павіншуем усіх са святам!
Няхай шчодрым будзе год
Няхай родзіць агарод
Каб каўбаска на стале
І смятанка не на дне
У кладоўцы кубел сала
Каб на год усім хапала
На стол рэшата яечак
Цэлы двор кароў,авечак
Каляда,калядачкі
Пляскайце у ладачкі!
"Есць у нашых душах успаміны"
----------------------------
Есць у нашых душах успаміны
Пра куток маленькі на зямлі
І плывуць,плывуць да той радзімы
Нашы думкі быццам караблі...
Пастарэўшы дом стаіць каля дарогі
Пад страхою ластаўкі гняздо
Тут яны бацькоўскія парогі
І маленства на мяне глядзіць у акно
Залаціцца колас на палетках
"Не спяшай"
Год за годам пралятае
Нібы птушка ў вышыні
Есць на небе хто гартае
І адлічвае нам дні
Есць у бога свае думкі
Ен падводзіць усе рахункі
І ніхто яму не раіць
Каго браць,каго аставіць
У былое не вярнуцца
Можна толькі азірнуцца
Праз туман гадоў і хмары
Бачны казачныя мары
Там ад роднага парога
І ўпэўнены мы штодня
Што ліхтарык кахання не гасне
Што дабро і пяшчота твая
Удвая ў гэтым міры сучасным
Што ў чыстай і светлай душы
Нараджаюцца гукі шчасця
І ніколі ўжо чалавек
Не напоўніць душу сваю жахам.
І ўпэўнены мы штодня
Што сусвет дапаможа свету
І ніколі ўжо вайну
Мы не ўпішам ў летапісь гэту
|