|
|
Апошнія вершы
Каб жыць шчасліва ў гэтым месцы,
Калі верыць словам прапушкінскага ката’ вусатага,
Гісторыю дастаткова ведаць у кароткім змесце -
Ад Рэвалюцыі 17-га да ЭВАлюцыі 20-га.
Каб праслыць чалавекам адукаваным,
Калі пачытаць словы Брэдбераўскіх пажарных,
Дастаткова верыць па’блічным разумным цытатам,
Іх посціць і здабываць гледачоў адданых.
Гулі.
З яблыкам юначым,
З маладосьці ружай,
Гулі загулялі,
Загулялі гульма!
Адгулялі гулі,
Гулі адгулялі,
З намі адсьпявалі,
Адскакалі гулі!
Гулевы дзядулі,
Гулевы бабулі,
Сьлёзаў не шкадуя,
Успамінаюць гулі…
-14.10.20.
Ён светач быў зямлі Латвійскай
Паэт, палітык і кумір.
А для дыяспары Беларускай
Ў сэйме быў іх правадыр.
Ён нёс культуру і асфету
Гімназій, школ шмат адкрываў.
Дапамагаў майму народу
Удзел ў рэформах прынімаў.
Ён падтрымаў ў нашым Дзвінску
Суполкі “Бацькаўшчыны” адкрыць.
І пад сваёй дзяржаў апёкай
Што дапамог у жыцці стварыць.
Таксама сябрам быў каштоўным
п. маці.
Непадсяваніца.
Непадсяваніцу гасподню
Людзям за вушы прыцягнуць
З багны сьмярдзючага балота
І шкрэбць хвалою пад прымус,
І шкрэбць хвалою пад прымус…
Падфарбаваць, падмаляваць,
Пачвары справіць назалоту
І сьвятам гэты дзень аддаць:
Скачы народ і ладкай лёпай!
Скачы народ і ладкай лёпай!...
Вось гэтак нашыя шаўмэны
Вярзуць бязглуддзе на людзей,
Быццам народ зусім нягеглы,
Ля курганоў продкаў маіх.
Я гэтаксама йду за імі
І гэтаксама сыйду ў сон,
За ўсімі продкамі маімі
Ля тых маўклівых курганоў.
Вякоў няўмольнае радзеньне
Ад нас хавае не іх тло,
Не дзірвань іх з пяску, каменьня,
А помнік дзе жыцьцё было.
Там мая малая часьцінка,
Што ў прочкі бегла па жыцьці,
Продкаў нічым не ўстрывожыць,
Нічым жывучых не збядніць.
Усё адбудзецца звычайна,
Аб шчасьці.
А наша шчасьце ня ўтрымаць,
Ні з паднябесься, ні з жыцьця,
Бо дзесяць пальцаў змушан маць
На неабсяжный ім абсяг,
Бо дзесяць пальцаў і руку,
Каб не зрушаць наканаваньня,
На бездань гэту не цягну,
Жыву сабе са шчасьцем малым.
-11.10.20.
Каля чырвонага яечка.
І гэта іншыя ўжо сьвяты,
І люд ля іх нячутна йдзе,
І адракаецца Калядаў,
І зор купальных на вадзе,
І сэрца гэтак ужо не б’ецца,
Як у вялікадныя дні -
Каля чырвонага яечка,
Каля надзейных людзей тых…
-11.10.20.
Срамное.
Не ім лаза нам сьвішча з поля,
Не ім вітае нас цягнік,
Не ім лістоту восень гоніць
І гнецца гольле дрэў не ім.
І не пакліча гэта слова
Ніякім чынам да каханьня,
Бо слова гэтае срамное,
Срамнік зрыгне - яе выгнаньнік.
Такое было выхаваньне:
Іголка выкаліць язык!
А не чапай слова срамнога,
Бо як зла дзей ты ўжо - страмнік!
Таму й з бацьковай установы
Словам злодзейнічаць не звык,
Адважны Бацькаўшчыны сын
Памяці Героя Савецкага Саюза Сяргея Балгарына
Званне Героя Савецкага Саюза яфрэйтару 86-га кавалерыйскага палка Сяргею Балгарыну было прысвоена за бой ля ракі Дзітвы, які адбыўся ў ліпені 1944 года ў раёне вёскі Белагруда на Лідчыне. У тым баі Сяргей Балгарын доўгі час адзін супрацьстаяў мноству фашыстаў, якія хацелі падарваць чыгуначны мост праз Дзітву.
Аб сьвіным і чалавечым.
Не крыўдай малпавым макакам,
Да чалавека здаўніны,
Усьлед за кошкай і сабакай,
Прыляпіўся род сьвіны.
Не крыўдай малпавым макакам,
Яго прызналі да людзей
Падобным норавам і тварам,
Вось толькі ногі карацей.
І гэтых ног ажно чатыры,
А чалавеку ўсяго дзьве,
Няроўна гэтак сь надзялілі!
Мабыць, каб пасьвілась ямчэй.
Але ж даволі. Кпін даволі.
Кожнаму жыцьцё сваё;
Далей як жылі, будзем жыць.
Ва ўсім здараецца што з намі,
Ва тлуме гэткім і нудзе,
Знайдзі вугельчык першы малый,
Які зачын паклаў бядзе.
Давер’е кволае людское,
Прад імі ўкленчанае ніц,
Як сена з вільгацьцю сырое
На сьпёкі сонца раструсі
І хай ўздымаюць ім навалы
Іх сквапы хітрыя, карысьць,
Мы ж са сваім, што сёньня маем,
Далей як жылі, будзем жыць.
-09.10.20.
Бо ж там дЯбл
Якый у нас пак гарный батько!
Вы чулы, слышалі, шо кажэ:
Він дав, о бач но, некый кралі
Аж 20 тысяч лампый!
Ну-да. Бо ж нада как-та справіць
Ціп наваселіе у латтав.
І вот, глядзі, мы в штабе малпы
Ніякіх правакацый ж.
Ну, проста цуда, а не масла.
Хоць уж на хлеб с цыбулькай маж, вась.
Ніхто ж і не бярэ у хару
Кагохсці дбайнай палкай.
Свінне, што дзеля кныра адцягваецца часам ад паядання дзярма,
кажу: "Не вымаўляй Імя Госпада Бога свайго (ці бо кныра) дарма!"
2020
Кныр - не годзен на кілбасы,
Так вядзецца ўжо спакон:
Стаць не хочаш салам, мясам -
Заставайся жыць кнуром.
Долі гэткая дылема
Выпадае ж ня ўсім:
Застаецца ў кнурах, пэўна,
На паўсотню мо адзін,
А яму ж, жыцьцё не цукар,
Калі юр не задаволен -
Вось таму і ,,хрук,, тэй чуцен,
Ад хлявоў тых, аб тэй долі.
-07.10.20.
А для анала б макакам - балана ялда.
Карыстаюся простай чалавечай логікай:
Той ляпне, а мне сорамна ад выказанай фабулы.
Белы чалавек, заліваюся чырвонаю фарбаю,
Сам становячыся незарэгістраванай сімволікай.
Ніяк не зжывуся з душэўнымі забабонамі:
Абаронца, апрануты ў зялёнае, але ў чорным абліччы
Не можа найперш з сабой пагадзіцца,
Што вершнік у сэрцы чамусьці даўно забаронены.
Слухаючы музыку з чорных спісаў,
(Напісана пад уражаннем ад жнівеньскіх падзей 2020 года ў Беларусі)
Неба ўвечары нібы кумач,
А у небе галодны крумкач,
Для якога найлепшы з дароў –
Беларускага сонейка кроў.
А пад ім – пажаўцелы мурог,
Вырас ля скрыжавання дарог,
Што вядуць на чатыры бакі,
Дзе баяцца хадзіць і ваўкі.
Вось дарога да багны вядзе,
Не павернеш назад – быць бядзе!
Там смярдзіць ненажэрная твань
Уздыхае восень, цяжка-цяжка
Над ніц пажоўклаю травой,
Губляе лісьця шакаладкай
У абалонцы залатой.
Маўчаць дубы, вякоў тых сьведкі,
Як захлыналіся крывёй,
Як ад вайны і недаеду
Народ карміўся жалудом.
Маўчаць лясы, балот чароты
Вакол мясьцін, сёл, гарадоў,
Каб гэт народ не знаў чагосьці,
Што заўтра зрушыць ураз спакой.
Уздыхае восень, цяжка-цяжка
І лес, у раздуме векавой,
Півоні
Півоні садзіла маці,
Півоні люблю і я,
Як напамінак аб хаце,
Дзяцінства дзе я правяла.
І ранкам ціхім, спрасоння,
Запахнуць той даўняй тугой,
Успаміны абудзяць півоні,
Аздобіўшы светлай красой.
Навошта ж туга? Здаецца,
Мінулі тыя часы…
Каб радасна білася сэрца,
Ўзгадаю адтуль галасы.
…У белай красе півоні,
У кроплях празрыстай расы,
Іх бель мне лягла на скроні,
Пасыпала свет у душы.
Ва што верыць трэба,
За што трымацца нам
У паўсюдных думах хлебных,
Сярод нязьлічных спраў?:
У шматлікім не згубіцца
І крэўнае знайсьці,
Зь якім адзіным зьліцца
Да дней канца сваіх.
-02.10.20.
Размова.
Стаць краіне ці ўдалося
Дзяржавай незалежнаю,
Стаць самою, а не гоем,
Не чыёсьці пешкаю?
Стаць краінай ці ўдалося,
Прыгажуняй гонарнай,
З ежай ад сваіх калосьсяў,
Аляксандр Рыгоравіч?
Са сваёй палітыкай
Ад Нёмна да Сожа,
Стаць сабою ці ўдалося,
Аляксандр Рыгоравіч?
Ці ўдалось сяброў знайсьці
Ля Пуціна, ля Чавеса
Без прыпынку на раздых,
Надзеямі хістаючысь?
Дуб і каліна
Збіралася замуж
Юная каліна,
У вянкі сплятала
Кветачкі рупліва.
Нектар залівала
Ў красу бясконца,
З пчолкамі шапталась,
Цалавалась з сонцам.
– Паглядзіце, пчолкі,
Побач мой дружочак,
Ён са мной фліртуе,
Стройненькі дубочак.
Пчолкі ёй казалі:
– Мілая каліна,
Флірты без кахання –
Так, для ўспамінаў…
Твой дубок – задзіра,
Й цягне нос угоруІ
З жаніхом пагардным
Будзеш меці гора.
Прыцягвае нязведанае,
І маніць неразгаданае,
Кахаю я заведама,
І не дружу з пагардаю…
Сцяжынкай ненатоптанай
Іду у часы няўмольныя,
Дарогі – пяскі сопкія,
У рытвінах, выбоінах.
Саломкай не засцелены
Грудочкі без пад’ёмнікаў.
Жаль ветрыкам навеяны…
І Сад мой – без садоўніка.
А скроні ўжо пабелены,
І побач роспач топчыцца,
Ды што жыццём пасеяна
Любіць усё болей хочацца!
Copyrіght: А. Якубоўская
Куда ляціш, ты Беларусь,
Птаха шызакрылая,
Да мясьцін, да гнёзд сваіх
Ці вярнешся з вырая?
Бо ўжо красаюць трут
Каля стрэх за хатамі,
Бо ўжо вядуць ланцуг
На вайну міжбратняю
І патураць ім вятры
Хмарай гайдамачаю,
Як суцішыць, спыніць іх? –
Бо сьлязьмі аплачамся…
-02.10.20.
Апошні вераснёўскі дзень,
Сонца схавалася ў цень,
Сады амаль што апусцелі,
Птушкі ў вырай адляцелі.
Затым кастрычнік, лістапад,
Прахладна стала і маркотна,
Лета не вернецца назад
Развітваецца неахвотна.
І неяк сумна на душы
Бо к нам спяшаецца зіма.
Яна краса, як не кажы,
Усё ж цяпла у Яе няма!
Не ламайце, не ламайце
Што нажылі не вякі,
А набылі бацька з маці,
Сыны, дочкі і дзядзькі!
Не сядзіце! Адчыняйцесь!
Не ляжыце на пячы!
Беларусь ратуйце нашу
Ад навалы саранчы!
Я ня ведаю, што посьле…
Сёньня ж, бачу ўсё вачмі:
І над чым сава галосіць,
І ваўкі паўзуць за чым.
-29.09.20.
Не ламайце, не ламайце
Што нажылі не вякі,
А набылі бацька з маці,
Сыны, дочкі і дзядзькі!
Не сядзіце! Адчыняйцесь!
Не ляжыце на пячы!
Беларусь ратуйце нашу
Ад навалы саранчы!
Я ня ведаю, што посьле…
Сёньня ж, бачу ўсё вачмі:
І над чым сава галосіць,
І ваўкі паўзуць за чым.
-29.09.20.
Не пакіну Радзіму, не з’еду!
Вельмі лёгка любіць з-за мяжы.
Найцяжэй несці крыж яе, беды
Разам з её праз цемру імжы.
Разам з роднай старонкай трымацца
За далоні, як сёстры, браты…
І народам яе называцца,
Які стаў больш, чым родны, святы!
Дыхаць разам адным з ёй паветрам,
Мокнуць разам у восеньскі дождж,
Праз гады з ёй прайсці кіламетры
Шлях жыцця свой упоперак, удоўж…
Над Радзімай не спакойна.
У полі блукаюць буслы...
Госці з захаду, са стольнай
Вучаць жыць народ «часны».
Думак многа не бывае.
Кожны марыць аб сваім.
Я таксама мару маю -
Каб шумеў не люд, гаі.
Каб размова, а не бойка
Вырашала спрэчак сверб,
Каб крычала лепей сойка,
А не сын, жанчына, дзед…
Каб глухі пачуў сляпога,
Каб багаты меру знаў,
Каб паверыў кожны ў Бога,
Не змардаваць маразмам мары,
Хоць кроўю пакрытыя мірныя твары,
Ззяюць па целе чорныя плямы,
Дротам калючым здушаны раны,
Вусны цэнзураю сціснуты скотчам,
У масках ў судах ананімкі рагочуць,
Нямыя спяваюць свабоду голасам,
Бязрукія пляскаюць “актору” Коласу,
Нявочыя славяць “мастака” Купалу,
Сярпом і молатам – каму яшчэ мала,
Пашпарт – пых, як грамадзянін не за тых,
Час паставіць кропку.
Сказаць усім, усім,
Не аб людскім заробку,
А чым душа баліць,
Бо заўтра запаздаем,
Бо заўтра йдзе да нас
Пад бразгат аўтаматаў… -
Бо заўтра - кроў і гразь.
Крычаць занадта проста:
,,Лука! Сыходзь! Спаўзай!”,
Цягнуць ланцуг вяроўкай
І сьцяг Бэ-Ч-Бэ ўзьняць,
Ламаць занадта проста
І іншых у гэта дбаць,
Каўтун душы й каросту
Свабоды прагай зваць.
Час паставіць кропку
Злыбяда.
Злыбяда адна не ходзіць
І свавольна там жыве,
Дзе гвалтоўню, стогны, сьлёзы
Ліюць гэтай злыбядзе.
Злыбяда - такая пошасьць,
Як тых сьлёзаў перап’е,
Зачынае людзям бойку
І вайну да іх вядзе.
Злыбяда вайной шалее,
Апіваецца крывёй,
Пад сьмяротную жалейку
Завіваецца зьмяёй…
Я жыву надзеяй млоснай,
Што часы тыя прыйдуць,
Чалавек без стогна, сьлёзаў,
Зжывець гэту злыбяду.
-28.09.20.
Маналог апасьля інагурацыі.
,,Тэрміны - мінаюць,
Валадарства - не,
Людзі ж, замінаюць,
Жадаюць струпянець,
Да гэтай пасады
На караках поўз,
Біўся кулакамі,
Падстаўляў свой нос,
Народ зачакаўся,
Ім бы абы хто,
Каб не я быў бацькам,
Хоць з-за меж гайно…
Людзі! Дачакайцесь
Вытрымкі сваёй,
Колька, сынок файный,
Спадкаемцам ёсьць!!”...
Ды не варухнецца
Цішыня ўначы…
Бомка сэрца б’ецца -
Нельга жыць у краіне прыгоннай,
Несьць прыгнёт, як нарок і прысуд,
Нельга коўдрай накрыць мільёны
І народ пасадзіць на ланцуг,
Над ёй нельга стаяць гайдамакам,
Непадуладным за дзеі і чын,
Забаўляючысь уладай, як лялькай,
Ад ранку і да начы…
Шмат чаго не дазволена ўладцу
Ў краіне маленькай і сьветлай,
Дзе без спрэчак, за клопатам, працай,
Жыве народ ціхі і ветлый.
-28.09.20.
Заўжды ёсць выбар у тваім жыцці:
Быць вольным, ці быць вінцікам сістэмы.
Сам выбіраеш, па якім шляху ісці,
Навошта нам патрэбны перамены?
У школе думаць рана. Інстытут
Бярэ ўдзел у выхаваўчай сферы.
Не тое ляпнуў, рэктар тут як тут:
“Навошта вам здаліся перамены?”
Свабода слова? Гэта не пра нас -
Напішаш верш, і могуць быць праблемы.
Схавай, пакуль не прыйдзе лепшы час,
Папрокі сьціхнуць… звон хвалебный… -
Сьвет супакоіцца ўсім -
І зганьбаваным, і ганебцам,
І ганьбой зьнявечным, і ў ёй сьляпым:
Сьвет захлынецца сваймі крыўдмі,
Сваёй крывёй і помстаю -
І зрухне птахаю бяскрылаю -
Яго часы ўжо недалёкія.
-22.02.20.
О, чалавек! Табе як мулка на Зямлі!
Не наракай падман падманам
Сярод жыцьцёвай мітусьні,
Бо праўда, й гэтак жа адвага,
Зыходзіць да людзей не ўсіх,
Бо чалавек, істота вадка:
Вільготна жоўць, вантроб мяшок,
Сабе падобных есьці здатна
І дзеля іх ійсьці на бой,
Бо чалавек, лісток дрыжачы,
На дрэве восеньскім трымціць,
Тым мроіць часам немаўлячым,
Што абяцаў бясконца жыць…
Моцны арэшак
Адбыўшыяся выбары выразна паказалі:
Тут вынікі гавораць самі за сябе,
Што мяне людзі безумоўна падтрымалі,
А гэта сілы дадае у жыцці і барацьбе.
Рэакцыя маіх праціўнікаў была чаканай:
Рэальнасць захад, відавочна, не прызнае.
Узброены хлуснёй і тэхналогіяй падмана,
Нам санкцыямі традыцыйна пагражае.
Палякі і літоўцы правакацыі рыхтуюць
Пакуль “быкуе”
Да выбараў у пасланні штогадовым
Лука зноў стос хлусні нагарадзіў.
Агідным сіплым голасам знаёмым
Зласліва абражаў, палохаў і хаміў.
Здавалася, што у яго хвароба спее,
Бо надта цяжка дыхаў ён, пацеў.
Няўжо і сапраўды Акела саслабее?
Было бы лепш, каб ён апруцянеў.
Трымаецца за уладу пасінелымі рукамі
І кажа, што у мёртвага яе не адбяруць,
Таму учапіўся нібы ваўкалак зубамі,
О, сьвет таямнічы!
Лес пярсьцёнкам зялёным наўкольле абвяжа,
Наўкольле сівымі туманамі ляжа,
А ў ім пасярэдку - выганы, хаты -
Аздобнае вёскі няхітрае ўбраньне.
О, сьвет таямнічы! Вялікі і малы!
Жыцьцё чалавечае! У ім ці, ты, удалась?
На гэтай зямлі колькі нас не трымаеш,
Цябе нестае, тваіх год не хапае.
О, сьвет таямнічы! Далёкі і блізкі!
У тваіх скрыжаваньнях туга па Радзіме,
Свабодныя людзі, свабодныя духам
у вопратцы белай з усіх краін свету
да праўды і волі ідзем адным рухам.
І слава, і веліч у позірках светлых!
Мы нацыя ўпартых,
узнёслых і смелых!
Наш сцяг з паласою
чырвонай на белым!
Мы мір захавалі,
і гонар, і годнасць.
Так, мы салідарныя,
неверагодныя!
Магутная сіла адзінства – мы разам!
Нам продкамі дадзены сімвал «Пагоня»!
Ніколі ў нас такога не было,
І вось наноў
Пытанне задаюць: “А ты не разумееш?
Глянь, выцекла лайно
Пад бляскам ліхтароў.
А табе нельга думаць, ты шчэ не ўмееш”.
Ну вы жа разумееце?
Ёсць планы,
Якія будуць зверху пільна правярацца.
Там чэсна ўсё, паверце,
Напісана,
І на газету ТРЭБА падпісацца.
Каб сорамна не стала вам
Перад людзьмі,
То трэба выканаць свяшчэнны абавязак.
Сітуацыйная “латынь”
Не актуальны сёння тост “бібамус”,
Мо лепей падыходзіць – пачакамус,
А для кагосці нават і схавамус
З варыянтам - у замежжа выязжамус.
А тут па вуліцам хадзіць і азірамус.
Смелым жа - ад АМАПА адбівамус,
На запалохванні і страхі – наплявамус,
Шматтысячныя мітынгі збірамус,
І рух пратэстны не сканчамус,
А пратэстоўцы не здавамус,
Каб Лукаша прымусіць уцякамус.
Сваю любоў, сваю любоў
Мы захаваць навек з табой хацелі.
А па палях, а па палях
Мятуць завеі ўжо, мятуць завеі. 2 р.
І не знайсці, і не знайсці
Дарог да шчасця таму незямному.
Святла няма, шчасця няма -
Аддадзена была і ты іншаму. 2р.
Мяце завея, мяце завіруха.
І будуць зноў з табой ў нас сустрэчы .
Растае боль былая страта.
Яшчэ ня вечар у нас. Яшчэ ня вечар! 2 р.
Туга па радзіме.
Што можа быць лепей
Роднага кутка,
Дзе весела сьпявае ў гаю салавей,
Што можа быць цяплей
сяброўскага гуртка,
Вакол бярозавых цяней!
Сьмеяцца ў ланцугу дружбакоу
Ў яркага вогнішча
Дзе з ўсіх бакоў, прыемны пах
Да болі роднага цябе ўрочышча!
Прайсцісь павольна па знаёмым краявідам, дзе ты рос ўспёку і ў мароз
На хвіліну забыцца ў сваём мінулам
Што даў мне мой лёс
Залатая Сотня
Цішыня перад бурай
За мурамі НКУС.
Рыхтуе зброю чырвоны центурый
Бо днесь на Галгофе Паэт Беларус!
Жоўтыя лямпачка
Як месяц ў начы
Апошняе ночанька ў жыцці
Вось вось забрэнчаць ключы
І зойдзе смерць ў фуражцы
І скажыць нам трэба ісці. . .
Па сутарэннях каземата
Шоў жывы ланцуг
На кожным чалавеку прыкмета
На ілбе зялёны круг.
І куляй ілжывай Феміды
Свет розуму Нацыі
"Забыта ўсе"
Забыта ўсе.Як кроў лілася
На нашай змучанай зямлі
Цяпер смяемся ,з тых,хто кажа:
"Каб толькі не было вайны.."
Нас вучаць продкі былых катаў
Жывых людзей паліўшых у хатах
А мы смяемся ў нашы дні
Пачуўшы-не было б вайны!
І сутыкнуўшы нас ілбамі
Глядзіш,заявяцца і самі
І скажуць,што прыйшлі яны
Каб толькі не было вайны..
п. О.
Жаданьне.
Не мае слоў, не мае цяму,
Ды й без’языкае яно,
Гэта кіпучае жаданьне
Рукі крануцеся тваёй
І прытуліцца моцна-моцна
Да стану гнуткага твайго,
І захлынуцца хваляй стогна,
Як вепр паранены - крывёй.
Яно без слоў, яно няўцямна,
Без’абаронна, нібы воск:
Жаданьне гэтага каханьня
З душы няўрымсьлівай маёй.
-03.09.20.
Я прыйшла за шчасцем, вось мае далонькі ...
Божачка, злітуйся, падзяліся трошкі ...
Людзям вельмі важна з думкай прачынацца,
Што жыва надзея, што нельга здавацца ...
Ў чарзе за шчасцем люд у цябе таўпіцца,
Але нашмат большы тых, хто пабаіцца
Да чаргі да гэтай можна далучыцца ...
Ім таксама шчасце тожа спатрабіцца ...
Я раздам мінакам шчасце па крупінках ...
Маёй краіне шмат гадоў баліць,
Аб чым прамовы красамоўцаў сведчаць.
Тут слова «бруд» у слоўніках стаіць
Як тоесны сінонім слову «вечнасць».
Мы хутка ўсе забыліся наўздзіў:
Амерыканка, Рудня, Курапаты!..
Па крузе нас сляпы прарок вадзіў
Ды зноў прывёў да зруйнаванай хаты.
Але ў сяродку музыка жыве
I пакрысе мінулае цярушыць.
Як туркаўка ў факіра ў рукаве
Вярнуцца гукі, што загаюць душы.
|