|
|
Апошнія вершы
Ішоў Настрой бадзёра
вулкай звычнаю
майскім шчодрым небам
аблакічаны,
рабаціннем сонечным
абвеснены
жаўручыным пошчакам
апеснены.
У заплечніку ён нёс падзяк
абвешчанасць,
усіх напояў хмельных
перамешанасць,
шпаркіх дум вар’яцкую
арэлістасць
і надзей раптоўную
асмеленасць.
Вісіць абраз у маёй хаце
Пад белай вэлью рушніка.
Яго мне падарыла маці,
Каб абразу малілася дачка.
На абразу там Матка Боска
Ахоўвае маленькага Хрыста .
Яе прасіла маці мая слёзна :
“Ты беражы і маё дзіця”.
Маліла маці на каленях
Аб лепшай долі для дачкі.
Стаіць цяпер у маіх успамінах
Абраз у маці са слязьмі.
І вось нямала год прайшло
Я абразок бяру бярэжна ў рукі.
Вось беларускі наш кірмаш, сабраў ўсіх сяброў
Прыехаць кожны сюды рад, з замежных вугалкоў.
Усе, хто помняць Беларусь і славяць ў вяках
Яны з’яджаюцца раз у год, на гэты вось размах.
Спяваюць гулка песні тут і ў пляскі тут пускаюцца
Калі спявае Беларусь, мурашкай пакрываюцца .
І шмат цудоўных тут падзелак, купляюць усе дамоў
Мастачкі зробілі рукамі, ўдыхнулі ў іх любоў .
"Ціха веска памірае.."
Час бязлітасна сцірае
І падзеі і сляды
Ціха веска памірае
Нібы дрэва без кары
Дзе дарогі,дзе ўхабы
Знікла рэчка ля сяла
Добры дзень сказаць бы рады
А каму сказаць няма
Пакасіўся крыж драўляны
Дожджык мые абразок
Вецер трэпле палатняны
З арнаментам рушнічок
Цераз хату пуста,гола
Пустазельле ў двары
Ні каменьчыка ад школы
І калодзеж без вады
На вайне я ніколі не быў,
не насіў на плячы аўтамат,
пад бранёй
не гарэў
і пад кулямі ў бой не хадзіў,
не страляў з мінамётаў
і зенітных гармат.
Я не быў партызанам,
не закладваў пад рэйкі траціл,
як мой бацька, малым
ад разрываў снарадаў не глух,
у шпіталях ад гною мне раны
без наркозу
не чысціў хірург.
У дзяцінстве, як маці,
тыфам я не хварэў,
ад варожых салдат
На сцяжы, на сцяжы , што сняжком запарушана
Мы з табой, мы з табой развіталісь даўно
Што ж ты хо. што ж ты ходзіш за мною, харошы мой,
Што ж ты зноў заглядзеўся ў акно?
Што ж ты хо. што ж ты ходзіш за мною, харошы мой,
Што ж ты зноў заглядзеўся ў акно?
Бо не я, бо не я пазабыла ды кінула,
Сам рашыў, сам рашыўся на выбар такі
І не я, і не я цябе, мілы, прымусіла
Прырода круціць калаўрот
Жыццё ляціць як ніць уперад
Закруціць як вадаварот
Яго той ніткай не памерыць.
Жыццё ідзе клубок матая
І рвецца нітка ад нацягу
Вакол нічога не азірая
Нам некалі звяртаць увагу.
Звязалі крэпка вузялком
Надрыў свайго жыцця.
І ўперад цягнем напралом
Як неразумнае дзіця.
А потым лёс мы свой клянём
Што ён цяжкім дастаўся нам .
І што крутый у нас пад’ём
Я жыць хачу, каб верыць і смяяцца,
Камусьці несці каб маленькае святло.
Я жыць хачу... Каб толькі не баяцца,
Што надта рана прыйдзецца здавацца...
Што кнот мой раптам можа адарвацца,
А не згарэць ад полымя свайго.
Пісаць хачу, каб думкамі дзяліцца:
Чароўным шчасцем ці мо зраненай душой,
Пачуццям каб у чытачоў з'явіцца,
Нібы адкрытая зноў таямніца,
У сталасці каб тым радкам дзівіцца,
Алеся
Даўно гэта песня пяецца,
Што некалі тут, на Палессі,
Дзе гэта гаворка вядзецца,
Жыла прыгажуня Алеся.
Каханне прыйшло нечакана.
І кветкай лясной красавала,
Чакала яго на ўзлессі
Дзяўчына красуня — Алеся.
Якія лагодныя росы,
Не холадна ножанькам босым
Прайсціся з каханым па лесе
Прыгожай дзяўчыне Алесі.
Гарэла, як свечка, ў той вечар,
Не будзе ў іх болей сустрэчы.
Рашыла сама: ён — не пара,
Беларусь мая - казка дзіўная
Там, дзе сосны гамоняць з аблокамі,
Дзе ў палях рамонкі цвітуць,
А ў пушчах зубры, нібы волаты,
У гаях салаўі пяюць.
Беларусь мая - казка дзіўная,
Сінявокая старана.
Беларусь мая ты адзіная,
Нібы маці ў сына – адна!
Выйду ў поле за ваколіцу,
Дзе хвалюецца збажына.
Песняй сэрца маё напоўніцца,
Тут спявае аб шчасці зямля.
Тая песня ляціць над прасторамі
"Сонца хіліцца да долу"
Сонца хіліцца да долу
Як агністы,яркі шар
Пасылае промні ўгору
На кудзельку рэдкіх хмар
І здаецца за пагоркам
дагарае як пажар
А ўжо на небе зорка
Паказала жоўты твар
Сарамліва запылае
Нібы свечка ў вышыні
Глянеш,месяц выплывае
Бацька зорачнай сямьі
Кіне погляд свой на травы
Што заснулі на лугах
Памяці малалетніх вязняў
Азарыцкага канцлагера
Калыша ў балоце крывая сасна
На голлі сваім бяду і дрымоту.
Ля мёртвай матулі прыснула дзіця...
Люляе, люляе сасна адзіноту.
І ходзіць навокал самотны “бай-бай”,
Здувае сняжок і змятае пушынкі.
Падаўся пад цёплы бачок цераз гай
Маленькі ваўчок да другое дзяўчынкі.
А дрэва калыша. А вецер пяе,
Выводзіць нямую, без слоў калыханку,
Дзевяць юаняў
Колькі каштуе жыццё?
Куляй жаўнер яго раніў.
Колькі каштуе жыццё?
Ці можа дзевяць юаняў?
Колькі каштуе жыццё?
Чырванню медзь адал'ецца...
Колькі каштуе жыццё?
Так ціха калышуцца вецця...
Колькі каштуе жыццё?
І снег ад крыві растайваў...
Што ж каштавала яно?
Дзевяць нікчэмных юаняў...
9 юаняў - у Кітаі цана адной кулі.
О ! Беларусь –мая краіна !
Краіна зубраў , жураўлёў
Дзе чырванеюць журавіны ,
Дзе родны кут , белых буслоў.
Там чабаровыя паляны ,
Там верас пахне ў бары
Нібы пірог спяклі румяны
Цвіце сланечнік малады .
У беластвольнай там бярозкі
Вісяць галінкі над ракой.
Туман накрыўшы луг ля вёскі
Стаіць там ціш і супакой.
Твае блакітныя азёры
З крынічнай чысцінёй вады.
Ізноў вайна, ізноў дэсант
Сняжынак кружыць у час палету.
Знікаюць птушкі-самалеты.
Стаіць сумет – падбіты танк.
Здаецца, зараз затрашчаць
Салдат-марозаў аўтаматы,
Пачнуць вятры шпуляць гранаты,
Як міны, будзе лёд ляжаць.
Дарма, Зіма, вясновым днем
Франтам вы рушыць загадалі.
Параза хутка вас чакае,
А вашу армію – разгром!
Крыжаванка са страчаных фраз:
У палоне – здранцвелыя гукі.
Ёсць пытанне – не знойдзеш адказ,
Замест песень – усхліпы і грукі.
Рэчаіснасць ілюзій сышла,
Нібы свечы ў ваду летняй ноччу…
Не шукай, бо не знойдзеш цяпла,
Не сагрэюць бяздонныя вочы.
Ты з шыпшыны звіваеш вянок.
Па асоту блукаю разуты.
Не ад гэтага сэрца замок
Я адкрыў, бо ізноў не пачуты.
За тонкай, задзёрнутай шторай –
Спякотнае, жоўтае лета
Малюе загадкава ўзоры
Святлом азіяцкага свету.
Ці пэндзлік дадуць, ці аловак
Пакінуць кароткі аўтограф,
Змяніўшы славянскае слова
На чорны, крывы іерогліф.
На пальцах блішчаць кроплі тушы,
Як знакі сусветных энергій.
Паміж камянёў нашы душы
Стаяць за нязвыкласцю ў чэргах.
І я не шукаю спакою
Ў сучасным абрынутым свеце –
Навокал грукае,лятае,
Гудзе,бяжыць,перамагае.
А я імунітэт не маю
Ад шквала гэтага.І ціск
Вышэй свой градус падымае.
І здзіўлена я адчуваю,
Як хваля моцная гайдае
Наш карабель пад назвай Мінск!
Прыдзірліваму воку ўсё не так.
Адказнай галаве клапот немала.
Шчаслівы той,хто па душы прастак.
Ў добрай песне шчыры запевала.
Не прыкмечае ён пахмурных дзён.
Рады дажджу,як сябруку старому.
Адкрыўшы свой віхлявы парасон,
Ён шэрым раннем выбегае з дома.
І раптам,азірнуўшыся здалёк
Шле пацалунак-птушачку ад сэрца.
Які ляціць нібыта матылёк
Да той,якая ля акна смяецца.
Нібы далоні ад вушэй
Вясна адняла.
Я чую гукі ужо мацней,
А мне ўсё мала.
Акно ў пакоі адчыню
Старонкай кніжнай
І свежы вецер удыхну
Глыбей,увішна.
Душа захоча адарваць
Сябе ад цела.
І прыйдзецца яе стрымаць
Каб не ўляцела.
"Люблю свой край"
Люблю свой край,сваю старонку
І лес і поле і лугі
І рэчку ціхую,дзе звонка
Спяваюць у лозах салаўі
Дзе хвалі мірна ліжуць бераг
Звініць крынічка пад вярбой
Дзе човен штурхае наперад
Рака ласкаваю рукой
Тут разліваюцца туманы
Па росных травах след бяжыць
Тут з павуцін дыван сатканы
На кусьцік кінуты ляжыць
Стракочуць конікі і скачуць
Как бес павуз жыць
Что такое ботулізм?
Гы! Так еjця ж jім сыры!
Трэба ж jіх оно пыкті.
Круто так, шоб згынь.
Так! Ага! Понев мырців.
А тыпэр загадка в7.
Шо мышее довго жіть?
Ну, понятно: жыр!
Вот і Яковлях Алён
Гонды во у в студь з глазёj:
Ну, шуруе бутулінк
Прамо в пырынісьсь.
Оj! Да как ідэ всэ еj!
Гот дывы: морщын ныдэ!
Да j такыj святыj нас3j,
Шо всі розыjдысь.
Ні я, ні ты не вернемся ужо
У тую зіму, весну, восень, лета...
Ўсё засталося дзесьці за мяжой,
У садзе маладосці нашых кветак.
Дзе не губляюць звонкасць ручаі,
А ўзімку аж па самы дах сумёты...
Усё засталося ў райскім тым краІ,
Дзе кожны крок - пяшчотнай ласкі дотык.
Ўсё засталося там, ў дзівосным сне,
Што, як прывід, развеяўся на ранку,
У шыкоўнай маладосці і вясне,
"Вясна"
Усе ідзе адвечным шляхам
Зіма закончыла свой бег
Прыгрэла сонца,адным махам
З палеў сагнала шэры снег
Паміж праталін,на ўзлеску
Там,дзе цяплей,сярод травы
На свет прабілася пралеска
Нібы пасланніца вясны
Зямля страсае сон і гоніць
Сок пад бярозавай карой
Пакрэпіць дожджык і прагоніць
Ліст клейкі з завязі тугой
Калыханка
Спі дзіцятка разам з ночкай –
Спі салодкім сном,
Няхай месік табе дбае
За начным вакном.
Няхай песню складзе вецер,
І станцуе грач.
Спі дзіцятка, наш букецік,
Родненькі, не плач…
Каб няведаў ты нястачаў
У жыцці зусім,
Каб лавіў заўжды ўдачу,
І любімым быў!
Спі малеча, спі раднуля,
Ты ў сне расцеш,
Спі-засні, мая сынуля,
Сілы набярэш…
Аблачынкай белай коўдра,
Побач спіць даўно,
Такое роднае і перапеўнае…
Па матывах беларускіх паэтаў
“Мой родны кут, як ты мне мілы”–
Зямляк наш, Колас напісаў,
І выраз гэты лёгкакрылы
Навекі сэрца пранізаў.
Паэт-правідзец. Шчыра вельмі
Любіў стаўбцоўскую зямлю
І слова роднае навекі
Закінуў зернем у раллю.
З таго зярнятка шмат усходаў--
Сявенька добрая была.
Святая любасць да прыроды
У сэрцах, душах прарасла.
Жыццё круціла калаўрот,
На калаўроце ніткі пралі.
дні чарадой за годам год,
Нібы па нітачцы зцякалі.
На кроснах ткалі кужалёк,
каб зрэбную пашыць кашулю.
А хтосьці выткаў ручнічок,
Камусьці паясок пасуе.
Абрусам тканым на стале
Урачыста госця сустралі,
Чагосьці мо і не стае,
Што мелі, то і даставалі.
Кавалак сала, агурок
і бульба сопкая пад маслам --
усё расціў свой агарод,
Я не ведаю, кім быў ты ў мінулым жыцці,
І чыя тут душа прылягла ля гасцінца?
Можа, прадзед мой слаўна калісьці пачыў,
Бо зямлю бараніў ад чужынца.
Адзін бок у раллі, другі ў неба глядзіць,
Дні за днямі пакладзены ў скрутак эпохаў…
Сколькі мудрасці ты ў сабе накапіў,
Што яшчэ прыхаваў ты пад мохам?
Многа дзіўных легенд помню я з малых год,
Занатоўвалі іх нават нашыя продкі .
Адзін другога пераконваў:
«Паэзія – гэта пошук дна бяздоннага маўчання».
Але другі яму паважна запярэчыў:
«Не! Гэта адчуванне бязмежнага болю ў нетрах
спрадвечнай мілосці».
А трэці паспрабаваў іх прымірыць:
«Паэзія – гэта спасціжэнне спрадвечнага маўчання мілосці на дне неабсяжнага болю».
…І падалося ў дзень той,
што нябёсы
абрынуліся раптам на зямлю,
і быццам люты цмок
з нябёс спусціўся,
каб здзейсніць
справу чорную сваю.
…І падалося ў дзень той,
што бярозы
імгненна пачарнелі,
а вада
у рэчцы чыстай
стала брудна-шэрай,
бо ў дзень той змрочны,
у той дзень жахлівы
людскія лёсы
пакалечыла вайна.
Гэй, вясна, хутчэй прыйдзі,
і свайго ты сябра – сонца –
за сабою прывядзі!
Вы абодва -- гэта радасць
для людзей і для зямлі.
Стань, вясна, уладаром
над прыродай і над намі,
сагрэй душы нам цяплом!
Ты – наш госць доўгачаканы:
“Ой, чалом табе, чалом!”
Гэй, вясна, ну дзе ж ты, дзе ты?!
За-ча-ка-лі-ся цябе!
Ляці з хуткасцю каметы,
ўсё-ўсё кепскае змяці
Мова родная,мова мая,
што раз-пораз зрываецца
з вуснаў,
быццам чысты струмень
ручая,
наталі смагу па Беларусі.
Аднаві мой народ,аднаві
з-пад зьнявагі,злачынстваў
і болю,
каб на гэтай пакутнай зямлі
паспыталі сапраўднае волі.
Ад цябе адракалісь бацькі
ды тапталі абразамі каты.
І няўжо гэта лёс твой такі
быць заўсёды зь нябыту ўзьнятай?
Мова родная,мова мая,
бліскані быццам сонца
праменьнем!
Вольнаю хваляй
мора
я ад цябе адхлыну.
Болей ня маю гора,
клопату,каб адну
толькі мяне галубіў,
песьціў ды мілаваў.
Я адступлюся скора,
каб ты мяне шукаў
у часе і ў прасторы,
наяве і ў ва снах.
Вольная хваля мора
я
і нібыта птах.
Водарам цішыні,
мяне не шкадуй,-
вазьмі
зноўку ў свой
палон.
Хай адыходзіць
сон.
Птушка душы
пяе,
у змораку растае
вобразаў вабных
плынь.
Блізіцца далячынь
мараў,
дзе мы ўдваіх
зліемся ў адзіны
ўздых.
А ў нашым у двары
Было заўсёды проста:
Збіраліся сябры,
Вялі размовы вострыя.
Дзіцячы смех і гвалт.
І пад гітару спеў.
Суседа чуцен жарт,
Што з працы падаспеў.
Вы,мінскіе двары!
Старэнькія хрушчоўкі.
Ад ночы да зары
Ўсё позіркі,гаворкі.
І хмельны той пагляд
Спазнёлага гулякі
Абходзіўся наўрад
Без вашае адзнакі.
Стук-грук перастук
Даміно ляціць з-пад рук.
Дзедзюкі дваровыя
Капялюш па-бровы.
Адкуль жа нам ведаць пра ўсё што жадаем?
Мы раніцай каву сабе наліваем.
У душы паліўшыся хутка вадою
Бяжым апранацца ў бодрым настроі.
Муркочым фальшыва мелодыі вака,
У люстэрке мы робім з сабе чалавека.
І вусны,і вочы падведзіўшы так,-
Што шэптам гаворым:"Я лепшы мастак!"
Ліловенькі блайзэр,у руцэ парасончык.
Прыкід неблагі,сымпатычны фасончык.
Бягі па прыступках,спяшай на сустрэчу.
Верш для дзетак.
Плачуць коўзанкі, сумёты
Горкімі слязамі:
- Дзесьці дзеці пазнікалі
Разам з маразамі.
Не на санках, не на лыжах
Не відаць нікога.
Верабейчык толькі пыжам
Ціўкае ля стога.
Дзе вы, Саша і Сярожа,
Лена, Насця, Каця?
Захварэлі, дзеткі, можа?
Не пускае маці?
Лёд растаў, зіма слабее,
Бо вясна ў парозе.
Нават сонца болей грэе,
Ручайкі у лозе.
О, дзяцінства маё, ты само, як нядзеля,
Як пірог на пахучым кляновым лісце.
Гаварыла матуля: “Не стукайце, дзеці,
Бо ад стуку у печы пірог не расце”.
Толькі выраслі мы з пірагамі у печы
І ўцяклі калабкамі за родны парог.
І матулі нясмачным здаецца адвечна,
Што спячэ не для нас перад святам пірог.
Можа ён ў матулі ніяк не ўдаецца
(Бо ў гэтым вялікая наша віна)
Ад груку яе найвялікшага сэрца,
…уж – змеи муж.
М. Цвятаева
І прысніцца ж:
Змяя.
І факір нібы – я,
Што сіл-моцы стае
Заклінаю яе:
– Ныць-шыпець перастань,
Добра, кобра, адстань!
Бач, хоць магам ёй стань,
А пуцёўку дастань!..
Ды змяецца змяя:
– Зараз воля мая!
Гэты ж год мой цяпер! –
Годзе мне ўсё цярпець!
Больш пад дудку тваю
Танцаваць не хачу!
Як японцы маю
Цэняць мудрасць, – ці чуў?
Там з далёкай пары
Каб жанчыне сваёй
Мне трэба жыць за ўсіх,
Каго няма тут, родных,
За міласэрных іх,
За іх высакародных.
Мне трэба жыць з усіх
Апошніх сіл часамі
І за дзядоў сваіх,
І за бацькоў з братамі.
Мне трэба многа ўмець
І мець, каб жыць як трэба,
Каб не было глядзець
Мне сорамна у неба.
Днём кожным даражыць,
Хоць час падчас няроўны,
За ўсіх мне трэба жыць,
Каго няма тут, родных.
Высокі беларускасці касцёр,
Раздзьмуты адраджэння ветрам свежым,
Касцёр да неба рукі распасцёр,
Нібы касцёл свае ўздымае вежы.
Цяпло ад беларускасці кастра
Нам не скалець, людзьмы быць памагае.
Заранка, быццам родная сястра
Таго кастра, шугае па-над гаем.
Купальскі беларускасці касцёр
Асветнікі распальвалі рупліва
І Вайвадзіш усё сваё жыццё
Яго ахоўваў, зберагаў цярпліва,
Радкамі паэтычнымі
Я падняўся на гэты Курган –
Над будзённасцю шэрай прыўзняўся,
Са святочнасцю болей спазнаўся
І да Бога прыблізіўся там.
І далёка мне стала відно.
І я ўбачыў праз вёрсты з гадамі
Як дарог беларускіх радно
Ў свет вялікі выводзіць Адама.
Вось ідзе ён складаючы верш,
Лёс якога выдатна складзецца.
Пакідаючы вотчыну, перш
Трэба ў Свіцязь яму паглядзецца.
З гаю птушак даносіцца гам.
І радасць і смутак
У маці ў паглядзе,
Што вырасла мірта
Раскошная ў садзе,
З якой доня хутка
На покуці сядзе, –
І радасць і смутак
У маці ў паглядзе.
Матуля шаптала
Замоўныя слоўцы,
Каб доня прыпала
Да сэрца й свякроўцы,
Каб мірта не стала
Калючым ядлоўцам, –
Матуля шаптала
Замоўныя слоўцы.
Няхай табе, доня,
Ўсміхаецца доля.
Лагоднаю будзе –
Ніколі не ўколіць.
І некалі ў садзе
Добры жарт – не пажар,
Каб слязою тушыць!
А па праўдзе сказаць
Мне мой зяць – па душы.
Каб зяцёк не уцёк,
Каб вятрыска не здзьмуў
Да другой дарагой –
Даглядаю яго!
Ў аграномы пайдзе, –
І навуку грызе,
Як гуркі.
Гаваркі,
Ды і ўмелы такі!
Добры жарт – не пажар,
Каб слязою тушыць!
А па праўдзе сказаць
Мне мой зяць
Па душы.
Каб хто іншы
таго
Хоць палову умеў,
Не ўсміхнуў бы яго –
– Купі мне завушніцы залатыя.
Яны для зроку лепш, чым зёлкі тыя,
Каб век я акуляраў не насіла, –
Мяне аднойчы мама папрасіла.
І маме ў падарунак я прывёз іх.
І мама выцірала шчасця слёзы:
–Я ж столькі пераплакала, сыночак,
Ад бедаў – як не выплакала вочы...
...І зараз недзе добра з тога свету
Матуля бачыць нас на свеце гэтым,
Дзяцей сваіх, – за кожным сочыць крокам, –
1.
Сплывае сум-туга з вачэй,
Дзяцінства бачыцца ярчэй,
Як гляну: з мілай Беларусі
Рака праз Даўгаўпілс цячэ.
Мяне хвалюючы, праз годы
І праз стагоддзі коціць воды,
Ў якія родны лес глядзіцца
І Віцебск з Полацкам заўсёды…
2.
Знайсці прычал свой
лёс Бог даў мне, –
Якая ў тым мая віна? –
У той краіне, дзе – Даўгава,
Не ў той краіне, дзе Дзвіна.
Бягуць мае сыночкі жвава
Год нямала з блізкага далля,
Быццам з-пад рукі, з-пад аблачыны
Матухна латвійская зямля
Ў гэты бок глядзіць азёр вачыма,
Дзе да сэрца блізка прыняла,
Як прымае родных сваіх, гэтак
Маці беларуская зямля
Дарту – маці генія-паэта
Яніса, што ўзяў яшчэ змаля
Дар ад маці шчырасці, сумлення…
Будзь ёй, беларуская зямля,
Мяккай,
чым латвійская не меней.
Гэты край і не быў мне чужынай.
Ды з гадамі ён стаў мне мілей,
Чырваней мне тут сталі рабіны
І бярозы як быццам бялей.
Як прыйшлі тут на свет мае дзеці, –
Іх вачмі я наўкол паглядзеў.
Іх радзіма таксама мне свеціць
І ў асенні нахмураны дзень.
Чырваней мне тут сталі каліны
І аблокі як быццам бялей.
Гэты край і не быў мне чужынай.
Ды з гадамі ён стаў мне мілей.
Мне шосты год няспешна йшоў,
Калі бяда ўзялася скуль тут:
Я ў скрынцы бацькавай знайшоў
Сярод цвічкоў і гаек
кульку.
Малыя ўсе такі народ,
На смак усё ім зведаць трэба.
І кульку я паклаў у рот.
І тут куды глядзела неба?!
Я раптам кульку праглынуў.
Аднак было ўсё значна горай:
Сам не адчуў я – ну і ну! –
Што кулька – ў дыхальнае горла.
І вось прастыў я, захварэў,
Дарыў я маме кветкі рэдка,
Ды ёй прыносіў зёлак кветкі
З палёў валошак, дзівасілу,
Калі, хварэючы, прасіла.
І ў агародчыку ля хаты
Нагодкі ёй вырошчваў, мяту.
З акна ўсміхалася мне мама.
І ўсмешкай я квітнеў таксама.
І часам чуў:
– Мая ты дзетка.
Дарыў я маме кветкі рэдка.
Нячаста й зараз, Божа мілы, –
Прыношу кветкі на магілу.
|