Ледзь увесну ажывае зямля,
ўваскрасае і душа – і жыве! –
ў захапленні ад карункаў галля –
філіграні у нябёс сіняве.
Ад шаптання завушніц-катышкоў
у завітых ветрам косках бяроз,
ад разборак навасёлаў-гракоў
за кватэры ў сакавіцкі мароз.
Ад паветры, што пяе, як крышталь,
пад рулады ручаёў і крыніц,
ад маланак, што асвечваюць даль
пад літаўры і там-там навальніц.
Надзіўлюся на вясны прыгажосць,
расчыню вятрам і сонцу акно –
і адчую мілату: "Шчасце есць!",
і празрэю: " Сапраўды! Вось яно!"
Вось яно – пад першым ліпкім лісцём!
Удыхну яго і зноў затужу:
Божа мілы, ці дазволіць жыццё
мне зірнуць і сркозь асенні ажур?
2.04.2014