Я з пэўнай увагай глядзела,
Як хваля йшла праз усё цела,
Ажурны квет у вены склаўся,
Такі нідзе не сустракаўся.
У табе цяклі фарбы з крывёю.
Я бачыла цені настрою.
І вочы твае залівалі
Пяшчоту ў зрэнкі.
Намовіў ты мне – гэта шчасце –
Быць разам у свет і нянасце.
Я толькі табе хачу верыць,
Дазволь за табой крокі мерыць!
Дазволь ісці разам з табою
На роўных … крыху за спіною.