(16.04.1832—24.01.1897)
Хаваецца сонца ў снапах залатых,
І жнейкі спяваюць аб днях маладых,
Аб юным паўстанцы, што ў бітве загінуў,
Пакінуўшы плакаць красуню-дзяўчыну...
Ты слухаеш песню і бачыш праз далеч
Сябе маладога ля вогнішч паўстанцаў,
Астрожныя сцены, што сонца схавалі,
Пасля ты ў Парыжы, але не для танцаў
Прыехаў туды, а каб там узмужняцца,
Свой край маляваць і штодня сумаваць
Па родных прасторах, дзе песні гучаць
На мове тутэйшай, якая жывая,
Якая штодня не жыве, выжывае
У казках, легендах пра гэту зямліцу,
Якую ўсё дзеляць, сваёй жа дзяліцца
Не хочуць расейцы, не хочуць палякі...
Ля соннага возера брэшуць сабакі—
Вяртаецца пан да сябе з палявання,
І ён да цябе на гадзіну загляне,
Каб выпіць гарбаты, пабачыць карціны
Пра волю, пра долю, чужыя мясціны,
Пра кроў маладую, што рэкамі льецца,
Пра край наш, які Беларуссю завецца...
Схаваецца сонца ў снапах залатых,
Ды цёмна не зробіцца ў сэрцах жывых,
Калі там жыве Беларусь і спявае,
І поясам слуцкім сябе абвівае...
22.06.2010