(2.10.1819—21.03.1849)
Мары пра каханне, славу і свабоду
Для цябе, як лекі, хвораму ў турме.
І ты верыш: свечку нехта ў Храме ўпотай
За цябе паставіць, вецер не задзьме,
Як не знішчыць мары, мары аб свабодзе,
У людзей, што сёння, нібы на крыжы.
Сонца ў хмарах, як твой край у снезе й
лёдзе.
Да вясны далёка і не ўсім дажыць.
Ты адзін у камеры, з табой адзіным
Гаварыць тут нельга, бо крамольшчык ты.
Страшная крамола—любіш ты Айчыну,
Хочаш, каб Айчыну як і крыж святы
Не трымалі ў брудзе, а ў душы—як Храме,
У якім і слёзы, у якім і спеў.
І не трэба нам чужынцаў, бо мы самі
Разбяромся дома, дзе ў нас дом, дзе хлеў…
Мары пра каханне, славу і свабоду,
І твая душа ўжо болей не ў турме.
Плача свечка. Нехта смела, а не ўпотай
За цябе паставіў. Вецер не задзьме…
24.05.2009