(9.11.1908—17.02.1938)
…Ты прыпомніў дарогі Айчыны
І не ўспомніў дарогі другой,
Ля якой бы бярозы й рабіны
Так цвілі невыказнай журбой.
Можа зналі яны, што дадому
Ты ніколі не вернешся ўжо
І не скажаш “кахаю” нікому
І “абрыдла” для жніўных дажджоў
Ты не скажаш, бо тут у Сібіры
Беларускасць тваю і цябе
Сцерагуць, як агонь, канваіры
І смяюцца тут з тых хто ў журбе
Па дарогах далёкай Айчыны,
Для якой ты сябе аддаваў,
Каб шумелі бярозы й рабіны
Весялей, каб не лезла трава
На забытыя людствам магілы
І каб роднае слова жыло,
І бусловы бялюткія крылы
Нам прыносілі ў весну цяпло…
У снягах патанае чужына,
Разрываецца сэрца ў грудзях,
І крывёю на снезе рабіна
Чырванее, знікае ў снягах.
Ды не знікне ніколі Айчына
Ні ў сібірскіх снягах, ні ў вяках…
21.09.2008