(12.05.1800—12.05.1842)
Парыж, як лёд, халодны і чужы.
Ты ўцёк сюды, каб тут памерці з суму,
Каб на тваім, нібыта меч, крыжы
Сядзелі птушкі, як аб волі думы,
Як думы аб Айчыне, дзе вясна
І без цябе ўжо ў лета перальецца…
Зноў прад табой мальберт, нібы сцяна,
Ды за яго схавацца не ўдаецца
Ні ад сябе, ні ад паноў-сяброў,
Якім не ты патрэбен, а партрэты.
І ты малюеш іх ізноў, ізноў
І верыш, што ўсё так-- ад Бога гэта…
Вясна ў Парыжы, пад нагамі лёд
І ты ідзеш няспешна па Парыжы
І п’еш святло вакон, як шчасця мёд,
І поўня ў небе, як анёлак рыжы,
Па-над табой, па-над тваім жыццём,
Якое скончыцца ў твой дзень народзін
І свет ахопіцца тваім агнём,
І адлюструецца, нібыта ў лёдзе,
У залатых вачах былых сяброў…
І толькі над табой паэт заплача,
Бо ён, што бачыў ты, таксама бача…
3.10.2007