Проста занурыся ў цішыню,
Вобмацкам знайдзі ў душу дарогу.
І адчуй, як чоўнамі плывуць
Па рацэ жывой стагодзьдзі к Богу.
Родную пачуй бацькоў зямлю,
Што шукалі долю ды кахалі.
Зьведалі гароту, жах, суму,
Хоць сьвятла й прагнулі нямала.
Шмат было і думак, і надзей,
Роспачы й радасьці багата.
Нішчыў вораг, зводзіў ліхадзей,
Але сонца зноў зіхцела ў шатах.
Мова расьцякалась, як ручай,
Птушкай сьпеўнай лашчыла й грэла.
Ў вусны ты яе вазьмі, зайграй,
Каб душа бяз мовы не зьнямела.
Стому надвячоркам змыўшы з рук,
Прыкладзі да сэрца напамінам.
Зразумееш — Бацькаўшчына тут
І яе жывая ты цагліна.
Ты яе шануй, ня пагарджай,
Ад калыскі і да дамавіны.
І зьбірай тут праўды ураджай,
Свой народ вядзі ў Хрыста краіну.
Дбай пра родных, дбай пра сваякоў,
Бога запавет ня забывайся.
Нас бацькоў зямлі злучыла кроў,
Каб у неба разам нам узьняцца.