Прыгожай,статнай бярозцы
Болей далей не расці,
Садзілі яе пры дарозе
У цёплую восень тады.
Даглядалі з пяшчотай,паілі,
Апоры зрабілі каб ёй
У ветры і буры не згінуць
I штурм не сагнуу яе крон.
Расла усё сабе паціхеньку
Пускаючы корні у зямлю,
Набірала моц памаленьку
Кожную нову вясну.
I цешыла вочы людскія,
Сваёй маладосцю яна,
Ды нават кагосці туліла
Ад сонца,пад лісце яна.
А роуні,з яе прыгажосцю
Побач нікога няма
I нехта,з вялікай зайздросцю
Пад корань бярозку зламау...
Вось так і у жыцці бывае-
Зайздрасць знішчае усё...
Прыгожай,статнай бярозцы
Болей далей не жыццё!