Полацк поўны саборным звонам.
Душы поўніць нябесным страхам.
Ад Сафійкі плывуць іконы,
люд на неба глядзіць у жаху.
Хтось спяшаўся грахі замольваць,
хтось зграшыць напаслед крыху...
А ўгары на вачах паволі
сонца тухне на паўшляху.
Цэлы горад схіліў калені,
калі голас пачуўся Твой...
Ты з'явіўся ў пару зацьмення,
каб народ асвяціць сабой.