І зноў прыходзіць да мяне
у госці поўня з той краіны,
мне сцяг з чырвонай палатніны
на нашай вуліцы в'ецца ў сне.
Там свет абноўлены, імкне
адтуль вятрэц на крылах лёгкіх,
там сем'яў блізкіх і далёкіх
згулі вяселлі без мяне.
Я чую радасць галасоў,
з якой жыццё прыймаюць людзі,
што імі вызвалена ў гудзе
агнём вінтовак і прамоў.
О хмара, злітуйся ў бядзе,
прыймі мяне ў свае вышыні!
Я чую, голас долу стыне званоў,
і дым з дамоў ідзе.
Мой рот сказацьме слова ім.
Мой край, засыпаны снягамі,
пакуль мяне нясе дыханне,
мая душа з табой ва ўсім.
Я ў фарбах апяваў цябе,
ці спадабаў ты песню тую?
Мой голас сам сябе ратуе,
як я, стаміўшыся ў журбе.
Маўчыш ты, ці хочаш, мая краіна,
каб сэрца маё разламілася мабуць?
Каб ва мяне варыўся няспынна
агонь, а табе засталася набыць?
Я апяваў да стому воч
тваіх людзей, лясы, паляны,
твой твар твару як апантаны,
благаслаўляю дзень і ноч...
Ты крыўду маеш, мая краіна?
Як ў бутлі вада, я перад табою
адкрыты, даўно ўжо ты кінула сына
у чуж-чужыну, наталіўшы тугою.
І кроў замроеную табе я пашлю,
дыханне маё слязою сцячэ,
паветра блакіт развее,
ляжаць буду ціха вязнем спакою.
Спаць вечна прыб'юся да роднага схілу,
і попелам ты мне пасыплеш магілу.
пераклад Рыгора Барадуліна