Ляда — чорнае свята,
А ля валуна —
На ўсё сціхлае ляда —
Рабінка адна.
Па пяску, па суглінку
З вясны у вясну
Сірацінку-рабінку
Нясу і нясу.
Лёгка нёс бы, хоць колы
Павыбілі шлях, —
Ды валун ледніковы
У яе на нагах.
На апошнім прыпынку
У суровай жальбе
Апушчу я рабінку
На грудзі сабе.