Кахання міраж
пагуляў і са мною:
з’явіўся як сонейка лік –
ды, ўвёўшы у раж,
абнядоліў маною:
завёў у пустыню і знік.
І кінуў мяне –
недалюбу-зняверу –
у пекле зямным назаўжды –
нібыта ў труне –
без надзеі і веры,
без хлеба і кроплі вады,
без мілых вачэй –
невычэрпных, як нетры,
І ўсмешкі – світальнай зары...
Усё гарачэй
і пясок, і паветра,
і сэрца асклепкі ўнутры…
Канаць ад пакут?
Ці не лепей на плаху,
чым гэткая жорсткая смерць?
Навошта я тут –
недабітая птаха?
Без крылаў ці можна ўзляцець?
Схілю галаву.
Задыхнуся адчаем.
І раптам выснову звяжу:
ды я й не жыву –
я дагэтуль чакаю…
вяртання
свайго
міражу...
4.03.2014