Нас вывела сьцяжынка лугавая
На той абрыў, адкрыты ўсім
вятрам,
Дзе беражанкі-ластаўкі
ўсплываюць
З нор земляных
у неба сіні храм.
Салодка ім лунаць над вечным
сьветам
У пругкай недасяжнай вышыні,
Глядзець на дол,
дзе радасна, прыветна
Міргаюць кветак сонечных агні.
За імі ты імкнешся ў захапленьні,
I разьвінаеш рукі — два крылы...
I адчуваю я ў нямым зьдзіўленьні,
Што для цябе зямны абсяг малы.
I боязна становіцца, дзяўчынка,
Аж сэрца халаднее пакрысе —
А што,
калі цябе,
як аблачынку,
Залётны вецер раптам панясе?