Неба на тваіх далонях пяском пасыпалась пад ногі,
З каменнем зблыталась зямля,
Далёкія, нябачныя дарогі,
Хвастом мялькнулі, як змяя..
У шэра-каляровых буднях мы марым пра свабоду,
Якой не бачым нават ў сне,
Ад ежы мы залежым з роду,
А ад вады ўдвайне.
Мы самі абіраем колер рабства-
Чырвоны, белы ці зялёны?
Абралі пагарду і нахабства,
Каб здавацца моцным, вольным.
Мы лічым меркаванне іншых прымітыўным,
Бо свайго на самай справе мы не маем,
Плачам мы на пазітыве,
Без пазітыва паміраем.
Спяшаемся, імчымся, але стаім на месцы,
Бо гэта проста вяртаецца зямля,
Нам цесна,
Бо ў кожнага на выі,вісіць свая змяя.