Неспадзявана рыпнуць дзверы
I моўчкі выпусцяць мяне.
Марозны ранак, ранак шэры
Мяне за плечы ахіне.
Раскоціцца абрус-дарога:
Ідзі, ступай у белы свет.
Хай паласне цябе трывога,
Астудзіць галаву як след.
А болем зойдзешся пасля —
Назад захочаш азірнуцца.
Такая круглая зямля —
З самім сабой не размінуцца.