«Ніхто!» —
Гэта слова ня ведае страху,
Прыйшло і сказалася,
З тым і жыву.
Яго прамаўляю, нібыта на плаху
З адчайнай пакорай кладу галаву.
«Ніхто!» —
Гэтым словам я час затрымаю,
Які можа стукнуць зьнянацку ў
акно
I вестку прынесьці, што доля
зямная
Зьлілася раптоўна ў імгненьне
адно.
Але і тады, як мяне ўжо ня стане,
Калі дождж са сьнегам
спаткаюцца, то
Табе на зьмярканьні або на
сьвітаньні
Успомніцца ўпэўнены голас:
«Ніхто!»