О цуд — мяцеліца мяце!
Няўжо...
ізноўку снегапады?
Усё — у пеннай мілаце:
і сад пабелены, і грады,
і траўка — коскамі чупрын
уздоўж асветленай сцяжынкі,
і зграйка лужын-азярын...
А з грушы ўзнятыя "сняжынкі"
як пёркі, сыплюцца "з нябёс",
"марозяць" сэрца і далоні,
бы матылькі, казычуць нос,
і... прыЗЯМЛЯюцца ва ўлонне.
Здаецца, зноў прыйшла зіма...
Але... Што гэта?
Спеў салоўкі!
Ён ухваляе светлы...
май,
садоў квітнёвыя абноўкі,
адзьмухавечаны мурог,
святлом прасонечные дрэвы
і... водар лісця і дарог,
амытых першаю залевай.
Ен апявае прыгажосць
душой музЫкі і паэта:
"Адчуйце, людзі! Шчасце ёсць!
Яно вось гэта, гэта, гэта..."
13.05.2015