Пасля дарог асфальтаваных,
дзе хуткасць — найважнейшы бог,
крыху шчымліва, незвычайна
ступіць на сцішаны парог.
Тут, на зацененай верандзе,
якая б ні была пара,
ёсць конаўка, як ардынарац
яго вялікасці — вядра.
У тым вядры — вада з калодзежа,
якой нідзе няма смачней.
Яна з глыбінь зямных выходзіла,
а колерам за сінь сіней.
Над ёй мігцелі зоры ў квецені,
аблокі лёгкія плылі,
цяжкія хмары сеяў вецер,
завеі лютыя гулі.
Вада з калодзежа старога
паіла ноччу партызан,
змывала смутак і трывогу,
гаіла боль пякучых ран.
Таму глыток узяўшы першы,
я шлю падзяку тым рукам,
што жвір капалі, каб найлепшай
дастаць вадзіцы землякам.
Другі глыток узяўшы, шлю
падзяку тым, што ўратавалі
калодзеж гэты і зямлю,
каб іх ніхто не запаганіў.
А пасля трэцяга глытка —
стаю з дакорным запытаннем:
што я зрабіў, каб ты цякла,
каб ты жыла, вада святая?