«Земную жизнь пройдя до половины,
Я очутился в сумрачном лесу…»
Дантэ
Бялюткіх дрэваў развітальны клін.
Праз рэшата аблокаў гляне сонца –
І здзівіцца.
Растане ў бясконцым
стамлёны дзень,
замглёны ўспамін.
А за спіной ледзь чутна лес шуміць,
І пад нагой ціхутка снег рыпіць,
І крок –
як ключ да дзіўнае скарбонкі...
Але – не перайначыць, не змяніць
Тваіх слядоў нацягнутую ніць –
Праз морак-лёс –
таропкіх,
крохкіх,
звонкіх...
1990-я – 16.04.2011 г.