Прамаўляю слова «поўх» –
і з’яўляецца адразу
луг, папляжаны капцамі
з долу выпхнутай зямлі…
Поўша! Хто ты ёсць? Які ты?
Ці ў мадэлі твайго свету
насамрэч няма мне месца
з сакавітаю травой
і пяшчотаю шматквецця?
Што, сляпко, хацеў сказаць ты
гэтым следам сваім цёмным?
Што супольнага нічога
і няма ў нас, і не будзе?
Ох, баюся, недалёка
адышла я ад цябе:
з невідушчасцю ў вакольным,
з прагай выйсця ў іншасвет
я сама хіба нічога
не касую неабачна –
мерывам уласным цемры,
сваім мерывам святла?
Поўша, з нораў непрасветных
калі рыў дарогу ўгору –
гэта стаць хацеў ты птушкай?