Пранясуцца ў парыве адным
дождж і сьнег,
Каб упасьці на крэўныя гоні
адчайна.
Перад воляй вышэйшай наш
радасны грэх
Стане сьвятасьцю праведнай і
незвычайнай.
Ці раней,
ці пазьней —
нас абдыме зямля,
Адпускаючы душы да неба ў
адведкі.
Плоць у плоць перальецца пасьля
спакваля,
I ад еднасьці гэтай народзяцца
кветкі.
Выйдуць двое сюды,
каб суцішыць свой крок,
Каб адчуць,
як трапеча жыцьцё несьціхана.
Усьміхнецца іх шчасьцю здалёк
васілёк,
Галавою прыветна кіўне
закаханым.