Птушыныя гнёзды пад снегам заснулі,
Дрымотную пражу завеі прадуць.
А хочаш – зімой закукуюць зязюлі,
Мядовыя росы на дол упадуць.
Я сам пажадаў сёння гэткага раю.
На беразе казкі зімовай стаю;
Прыгожае імя тваё паўтараю,
Насустрач любоў выклікаю тваю.
Дыханнем качу тваё імя па снезе,
Качу, нібы сонца, па белых лясах;
І падымаюць галовы мядзведзі,
Што спалі ў мядова-малінавых снах.
Дыхніце, мядзведзі, на просінь, што свеціцца, –
Замёрзлае неба ужо адтае;
Ступае Вялікая наша Мядзведзіца
У светлы маліннік на сцежкі свае.
Чаго не стае нам? Звычайнай зязюлі.
Звычайнай зязюлі? Наш свет не збяднеў:
Я выпушчу зараз яе з-пад кашулі –
Гукай, мая птушка, ў сутоенасць дрэў.