Пашчасьціла мне ці не?
Гаворка якраз не пра гэта.
Жыву я ў той старане, .
Якая нічым не сагрэта.
Яе неспазнаны лёс
Няясныя мае абрысы:
Тут мора хлусьні і сьлёз,
Тут тлее над воляю прысак.
Хто толькі рук ні прыклаў,
Каб стала чужою Айчына.
I, можа б, долю пракляў,
Кал і б не яна —
Не жанчына.
Дасюль ратуюць мяне
Ад подлага рабства заўсёды
Яе каханьне і гнеў
Размахам жаданай свабоды.
А я за мілосьць і гром,
За вочы,
Што скінула неба,
Расплачваюся жыцьцём...
I рэшты —
Ня трэба!