Стаміўшыся ад цяжкае хады,
Шукаюць людзі шчасця незямнога.
Не ведаюць яны яго тады,
Бо побач крочыць і не просіць многа.
А шчасце ёсць не толькі ў грашах,
Забыцца пра бяду ці пра трывогі,
Яно нас бачыць, быццам у малышах
І зробіць усё само, без дапамогі.
Яно ў дзіцячым позірку, цішы,
Яно ў каханым, блізкім чалавеку.
Краіне роднай, чысціні душы,
У зялёнай траўцы ад спакону веку.