Аляксею Марачкіну Каторы дзень, каторы год Жыве з душой незамутнёнай. Рыпіць пявучы калаўрот, Каб напаіць вадой сцюдзёнай Суседаў род і бацькаў род, I не мялее ад нягод, He наракае на нямогласць. Яна жыве, як мой народ, — У ім дабро не перасохла.