Пасвяч. незнаёмцы.
Ізноў сустрэўся з табою нечакана,
Ізноўку сэрца апаліла мне цяпло:
Ці роспачы, ці то зпаздалага кахання...-
Гэтага , ужо, зразумець ня мог.
І снег праталы, ідучы, мясіў паволі,
У задуме, са схілёнай галавой...,
А нарадзіўшае, пяшчотаю і боллю -
Дагаралі на душы агнём...
І калі зусім, там стала ціха,
Так ціха, што і думаць нечым,
Адно падумалась: жыць - хораша і ліха,
Калі такія, есць, сустрэчы!
4.03.1978