Твайго палону прагну я —
He адпускай мяне, работа.
Хай дыхае у твар спякотай
Ралля суровая твая.
Адно на ёй, адно на ёй
Каласаваць таму спакою,
Што непастойнасцю сваёй
Знявечаную памяць гоіць.
Ён, як бясцэнны дар, нясе
У плыні руху забыванне,
Што след наш тут — след па pace,
Што вечны тут адны пытанні.
Але з прасветласцю якой
Сцвярджаць я свету не баюся
Сваёю кожнай баразной:
Жыву!
Люблю!
He наталюся!