У парыве вечнага імкнення,
Блукаў па краю пустаты,
Шукаў я там душы свячэнне,
Крыніцу светлай чысціні
Я верыў, марыў, спадзяваўся,
І раптам убачыў: “Вось яна”,
Як збожжа чысціцца ад пустазелля,
Ачысцілась мая душа
Ад цемры смутку, цяжкіх крокаў,
І тлена ўсіх дурных надзей,
Уратавала ад злых зрокаў,
Святлом душы сваёй агней
Агонь ў вачах свяціў пяшчотна,
Як быццам у іх уся дабрата,
І загарэцца непазбежна,
Імкнулася мая душа
Усё то, што дорыцца табою,
Знішчае ў сэрцы пустату,
Бо разам ты ўжо са мною:
“Кахаю вечна і люблю!”