У пустым сонным пакоі ціха, так здараецца. Сцены белы, як паперы, нехта захапляецца. Недзе вылятаюць мары з-пад трохкамерных вакенцаў. І дзіцячых, і юнацкіх. Можна плакаць ці смяяцца… Ім не верыць ды баяцца. І нічога не здараецца, нават раніцай.