Як жа хутка жыцццё пралятае
Год за годам сталеем усе мы
I паціху марщыны злятаюць,
I на твар,і на рукі маі.
Застаюцца адны успаміны,
Аб дзяцінстве,пражытых усіх дней,
Усё змянілася у роднай мясціне,
Люду меней стала цяпер.
Я у вёсачку родную еду
Між закіданых хатау рады,
Зараслі сады і палеткі,
Дзе калісці бегалі мы.
I той мосцік,дзе мы так любілі
Кожны вечар збірацца гурбой,
Усей асыпаны і паржавелы,
У адзіноце стаіць ужо дауно.
Не збіраюцца болей суседзі,
Каля хат,на лавы сваі...
Аутакрама,адно,як прыедзе,
Пазбірае сяльчан ужо тады.
I як гляну-сэрца зацісне,
Iх на пальцах пералічу...
Гіне вёсачка родная,гіне...
Год мінулых ужо не вярнуць.