Высокі колас — сэнс высокі,
Вазьмі мяне ў высокі цень,
Яднаючы зямныя сокі
I ціхі сонечны прамень.
He марнай пустальгой-былінкай
Сысці пад пылаву павець —
З табой у полі, хоць хвілінку,
Упоравень пашалясцець.
А лепш, каб цень мой непахілы
Пры залатой тваёй сцяне
Блакітнай песняй небасхілы
Насычвалі, як грунт вясне,
I цень мой з гонкім тваім ценем
Там, дзе бясконцасці мяжа,
Дрыготкім сонечным спляценнем
Пад сэрцам песні задрыжаў —
Той, залатой, як ты, мой колас
Спаконвяковых баразён,
Якога ціхі мудры голас,
Нібы грамы, зямлі чуцён.