Пакуль смуга, пакуль маркота,
Ты мне ззясі чы хоць сырочка.
Бо і тады, як я в балоце,
Шчэ лазюць жабышча в чаботках .
Вось мы тут гневна так паволі
Ідзем сабе па Забалоцці ж.
А НЕ Радзіме роднай гора
Пакуль суцішваем як можам.
І, затаів дыханне, Конь, я
Вступаю горача на тое
Якоесь скрытае падворЕ,
Дзе свішчуць кулі кашалотав.
Яві ж ля нам, о дружа, соднік
Які хоць тама у Гародні.
А то заблытацца жа можна,
Шо й в сутках арышту нічога ш.