Я прытварыўся дылятантам
Нібы прыкрыўся лёсу грантам.
Нібы няведамая сіла
Мяне ціхенька так насіла.
Калі жыцця не чуў я паха
Мне бачылася чарапаха,
Якая нібы наяву
Трымала на сабе зямлю.
Калі дае апошні шанец
Падумаць, можа гэты танец,
Дзе адкрываецца дарога
Не шмат прашу я. І нямнога..
А толькі стацца чалавекам
І ўзнясьцісь над сваім векам
І ведаць, што змывае час
Увесь бруд з вачэй, з дарогі, з з нас...
Я прыгадаю зараз зоркі
Што рассыпаюцца, бы зёлкі
І кожны пераменаў прагне
А чарапаха зямлю цягне ...