Жанчына і лета
Пасталела лета
Між бяроз адчай
У гадах кабета
З нову не пачаць
Памяняла фарбы
Шчырасцю узяло
А кабеце хоць бы
Пара добрых слоў
Дорыць садавіну
Церпкае віно
Журыцца жанчына
У галаве адно
Лета цераз зіму
Зноуку немауля
Сэрца яе шчыміць
Забярэ зямля