Над зямлёю зімовы вечар,
Нібы птушкі вялізны цень,
І я крочу падняўшы плечы,
Вельмі стомленая за дзень.
Не чакае ніхто мяне дома,
Думкі глушаць падманам мяне,
Ды самота-туга мне знаёма,
Ды прагнаць яе сіл не стае,
На прыпынку аўтобус лагодны,
знойдзе месца ў куточку ён мне,
Я сядаю ля шыбы халоднай,
Што там бачна ў зімовым акне.
На а кне намалёваны кветкі,
Пра сваю нехта кажа любоў,
Гэта мне Ён букет дорыць гэткі,
Сэрца радасцю поўніцца зноў.
Я нібыта ў цудоўнай карэце,
мяне коні імчаць да нябёс,
Шчаслівейшая я на ўсім свеце,
Бо сагрэў маё сэрца Хрыстос.