Знікну. А ўсё застанецца:
белай завеі лісты,
голас касмічнага сэрца,
сум лістабою і ты.
Ты — незнаёмы, нязнаны...
Мара мая ці ўспамін?
Пахам салодкага зману
думкі вярэдзіць язмін.
Знікну. Сказаць не паспею,
як я чакала цябе
ў зімалётныя спевы,
у ліставейнай журбе.
Тахкае ў скроні гадзіннік.
Прывідна ноч растае.
Сцежкі так блізка вадзілі
каля дарогі твае.
Гасну. Надзеяў пялёсткі
б'юцца ў чужое вакно.
...Хвалі трывожнае плёскат
будзіць халоднае дно...