Часам я ў ночы сны дзіўные бачу:
Роіцца нейкі нязьведаны край,
Повен то шчасьця, то радасьці - плачу,
То зло хмурлівы, то сьветлы, як рай.
Бачу вялікіе дзівы з-пад Нёмна:
Туліць у сьлёзах матуля сынка,
Сьцеліцца пушча глуха і цёмна,
Косьці з магілы тырчаць бедака.
Ночай ля рэчкі раздольна, прывольна
Гуртам русалкі сьмяюцца, пяюць.
Кветкі купальскай шукае бяздольны,
З зельлем шаптухі паціху снуюць.
Хочэцца быць мне ў тым краю каханым,
Хочэцца край той абняць з прастаты
Хочэцца крыкнуць: гэй, краю каханы,
Будзь мне як маці, будзь родным мне ты.
Дай мне зрабіцца крынічкай лясною,
Бераг вадой абмываць, цалаваць,
Дай мне век цэлы дружыці с табою,
Кветкі і зоры ў табе адбіваць.
Дай мне купальскую кветку ў рукі,
Рукі скаваные мне разьвяжы,
Дай ты мне зельле на горэ і мукі,
К шчасьцю гасьцінец мне дай, пакажы.
Ціха, нічога ня чую, ні бачу.