Малюся за сяброў,
Што ёсць і будуць,
За лёс краіны
І задароўе, за
Цябе; калі я раптам
Знікну, проста
Абдымі і зноўку
Будзь са мной...
Лецішча, вячэра і агонь,
што ў сваім дымяна крэўным танцы
працягне з намі піць да раніцы святло,
выцягваючы з часу па імгненню,
каб нам падараваць на сто адно,
і, выцегшы рукі цяпло,
пяшчотна нам да сэрца дакрануцца
і, ззяючы над ім не для сябе,
згарэць драпежніцкай крывёю былых дрэваў,
якімі песцілі яго,
абраўшы шэсць гадзін вякам дашчэнту.