ГАЛЬШАНСКI ЗАМАК….
Стаяць маўклiвыя муры
Каля мястэчка. сумна паглядаюць,
Зайздросцяць новаму жыццю,
Часiны добрыя свае хвiлiнай узгадаюць…..
Калiсцi замкам тут былi вось гэтыя каменнi.
Як волаты магутныя слупы трымалi тут скляпеннi,
Валы , равы i вежы-вартаўнiцы
Аберагалi мужна камянiцу.
Прыгожы iнтэр’ ер , карцiны ў рамах на сцяне…..
Люстэрка возера празрыстага ў вакне….
Мазаiка падлог, цяпло камiнаў—
Усё тут заклiкае да дум i ўспамiнаў.
Жанчын шыкоўнае ўбранне,
Былi iнтрыгi i каханне—
Жыццё бурлiла тут князёў—дзяржавы абарона ,
Iх нават паважала i Польская Карона,
А смага ўлады, славы i баёў
Вяла iх па жыццi наканаваным,
I кожны з iх лiчыў сябе адзiным i абраным,
Iмкнуўся след пакiнуць на зямлi— i гэта ўдалося,
Бо гмах касцёла высiцца ўдалi,
Красуецца , як жоўтае калоссе,
З якога сеецца заўжды дабро , як збожжа
I заклiк да любвi людской і божай…
А ў цёмных сутарэннях у святынi той
Славуты князь Сапега Павел знайшоў сабе пакой,
I воблiк свой ён змог увекавечыць
У камнi надмагiлля i ў дарагiм партрэце.
Нямала ўжо прайшло гадоў,
Нiшто не вернецца iзноў .
Сучаснае жыццё цячэ, струiцца,
Аб новых пакаленнях нам трэба клапацiцца,
Каб родныя Гaльшаны заўсёды iснавалi,
Буслянкi тут не пуставалi.
Стаяць маўклiвыя муры, глядзяць панурым вокам ,
Журчыць празрысты Карабель, а думкi аб сваiм… далёкiм…
( Таццяна Лаўрыновіч 2006г.)