Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Уладзіслаў Віхроў

Сярэдняя: 3.1 (12 галасоў)

Апошні світанак у небе згарае,
Ляжыць з пуляй ў сэрцы юнак.
Яго жыццё ўжо дагарае
І каб Бог даў яму толькі знак,

Што прыйдзе до роднае вёскавай хаты,
У хату ён зойдзе, як зноў.
А там са слязьмі чакаць будзе маці
І скажыць:"Вярнуўся, сыночак, герой!"

Але яго зорка ўжо дагарае
І яго чакае цемры турма
Толькі памяць аб ім будзе жывая,
Але ўзор засцілае цьма.

Нарадзіўся тый хлопчык на Днепры, як я,
Уся вёска была сябры
І прыйшло васямнаццаць — настала вайна,
Разышліся сябры хто куды.

Толькі хлопец на фронт не хацеў трапаваць —
У партызаны зрашыў ён пайсці,
Каб фашыстам жыццё у страхе трымаць,
Ды прызванне сваё знайсці.

Годы ішлі, тый хлапчына з вражынай змагаўся,
Толькі не сілай, а розумам сільным сваім.
Час ад часу вражына штосьці злаваўся
І адпомсціць яму рашыў...

Над дняпроўскаю вёскай світанак згарае,
Чутна ў лесе шмат стрэлаў і ўзрыў
Амаль птушка ў лесе ў тым не спявае—
Быў застрэлен юнак ў лесе тым.

Апошні світанак у небе згарае,
Ляжыць з пуляй ў сэрцы юнак
І яго жыццё ўжо дагарае
І каб Бог даў яму толькі знак...

І ўзглянуў раз апошні на неба
І... даў яму Бог гэты знак —
Там журавы ляцяць стаей ў неба
І рашыў не здавацца юнак.

І пад кроплямі поту, без знакаў спазнання
Ён вінтоўку ў руку ўзяў,
І к вёсцы радной ён пайшоў з асазнаннем,
Што яго канчатак настаў.

Ён ідзе па сцяжынцы і бачыць,
Што вёсцы на свеце няма,
Знікла продкаў вечная памяць...
Знікне і ён, і дом, і сям'я.

Ён дайшоў да ўзгорку, дзе вёска стаяла,
Дзе мноства ўсяго ад жыцця ён забраў,
А цяпер гэтай вёсцы на свеце не стала
І юнак, захоплены горам,
Упаў...

І паўсталі чаргой у яго прад вачамі
Тая маці, бабуля, дзядок,
Там любая сэрцам родная хата
І тый ракавы лясок

Як на рэчцы блакітнай рыбалоўству злаўчаўся,
Як у школу, у клас першы пайшоў,
Як з дзяўчынай размову весці пытаўся,
Як прызванне сваё знайшоў.

Ён не прыйдзе да роднае вёскавай хаты,
Ён у хату не зойдзе, як зноў,
І чакаць ужо там не будзе маці
І не скажыць:"Вярнуўся... сыночак... герой"

А там толькі цемра вакол
І няма ад яе нікому пабегу—
Над Дняпроўскаю вёскай, як учора прайшоў
Апошні світанак... апошняга свету.