Ты за гэта ужо даруй родненькі наш татка
Палажылі мы тябе, ды не у тую хатку.
Не у тую хатку, дзе шчабечуць дзеткі,
дзе цянек у садзе, пад ваконцам кветки.
А у тую хатку- дзе няма ваконца, дзе нечутна птушак,
Дзе не пахнуць кветкі і не свеціць сонца.
Горка ведаць, што цябе
З намі ужо не будзе,
Што ляжыш ты у зямлі,
Цісне камень грудзі.
і не трэба там табе ні вады, ні хлеба
Толькі памяць на зямлі, ды душу на неба.