|
|
Яўгенія Габец
На далонях тваіх сляды ад алейнай фарбы,
Побач з імі сонечныя прамені.
Ты ніколі не адыходзіш ад мары,
Ты заўсёды трымаешся лепшай веры.
У вачах тваіх шэрых поўніцца мора,
У якім ціхім жалем стогнуць буйныя хвалі.
Твае вочы зведалі слова "гора",
Ды й пачуццё гэта ад іх не схавалі.
Да душы тваёй кветкі бэзу
Робяць сцежку колера радасці.
Ты душы сваёй сцежку не крэмзай,
Не дай іншым усмешкі красці.
I калі ў паветры ты ўбачыш,
Як мары паволі лунаюць.
Ты адчуеш, што гэта шчасце:
Разумець, аб чым зоры спяваюць
I тады ў вачах сур'ёзных
Заблішчаць сонца прамені.
Абяцаю, ты знойдзеш словы,
Што вяртаюць людзям надзею.
Размаўляй са мной на сваёй роднай мове,
Абдымай мяне шчырымі словамі.
Выпусці думкі на волю,
Злейся душою з далёкімі зорамі.
Хай словы злятаюць у вырай,
Хай мара ў паветры лунае.
Хай словы спевам жураўліным
Адгукаюцца рэхам між гаю.
Размаўляй са мной на мове,
Сей любоў ты да родных слоў,
Кідай зерне абапал дарогі,
Па якой ты да мовы прыйшоў.
Каб знайшоўся не "друг", а "сябар",
Каб дзяўчыне шапталі "кахаю" замест "люблю".
І каб хлеба быў не "кусок", а "кавалак"...
Кідай зерне слоў на сцежку сваю.
І калі-небудзь нехта пройдзе
Гэты шлях, што і ты прайшоў.
І ў сабе беларуса знойдзе,
Возьме роднае слова ў далонь.
І з блакітных і чыстых нябёс
Да цябе дакранецца простае шчырае Слова.
Кожны варты знайсці на старонках жыцця свой лёс
На знаёмай і роднай Мове.
Па дарогах роднай зямлі мы ішлі і шукалі мэту,
Мы рабілі крокі насустрач незнаёмаму вольнаму ветру,
Што на моцных крылах сваіх ад веку да веку
Нясе шчырае слова ў душу чалавека.
Па забытах сцежках зямлі беларускай
Мы крочым наперад і цягнем стужку,
У ёй усё наша жыццё на роднай мове,
Якая і зараз нібы знаходзіцца ў палоне.
Ганарлівасць і сорам неразумных людзей
Нішчаць нашу прыгожую мову кожны дзень.
Яна вяне на нашых вачах нібы кветка,
Яна гіне як птушка загнаная ў клетку.
Мы жадаем шчасця, шукаем праўды,
Мы бяжым да свабоды, нясем пытанні.
Але мы абіваем не тыя парогі,
Бо адказы трэба шукаць у роднай мове.
У шчырым і простым матчыным слове,
У спевах дзявочых у жытнёвым полі.
У вясёлай усмешцы прыгожых вачэй,
У звонкім смеху малютак-дзяцей…
Столькі шчасця навокал, трэба толькі зрабіць адзін крок,
Каб знайсці сваю празду на адной з старажытных дарог,
Дзе будуць гучаць пры любой умове
Знаёмыя словы на беларуская мове.
Як ты там, за далёкімі шляхамі-дарогамі?
Як ты там, у горадзе, дзе пануюць вятры?
Я іду да цябе невялічкімі крокамі,
Скрозь пакрытыя золатам восені сады.
Як ты там, пад адным са мной хмарным небам?
Як ты там, сярод мне незнаёмых людзей?
Зноў пішу я лісты адтуль, дзе ніколі ты не быў.
Зноў пішу ў цішыні, дзе пачуцці адчуць лягчэй.
Як ты там? Усё чакаю тваіх адказаў,
Усё чакаю, калі ўрэшце ўбачу цябе.
І да сэрца зноў далятаюць адразу
Тыя думкі, што рояцца ў галаве.
Я даўно ўжо па табе сумую.
Не ратуюць мяне ні гарбата, ні вершы пра май.
А калі я сама сябе сваёй слабасці не дарую,
То сустрэнуць мяне туга і нямы адчай.
Спадзяюся, што ты не сумуеш і не хварэеш,
Што душу тваю лашчыць яскравае сонца.
Ты любіў маякі? Зараз, ведаеш…
Ты – мой маяк сярод цёмнага мора, які ззяе моцна.
Спадзяюся, што ты так жа часта марыш,
І ад мар і высокіх надзей не адыходзіш.
Я ўпэўнена, што ніколі не страціш
Пачуццё, з якім так старанна робіш
Усё жыццё маё ў цудоўную сказку…
Як ты там? Я адказу чакаю.
Не развітваемся, але кропку на коску змяняць не стану…
І ў апошні раз: “Як ты там? Я нястрымана моцна цябе кахаю”.
|