Да празрыстасці яблыка, што праглядаюцца семкі,
Да бяздоннасці неба, з’яднаўшага зоркі і Бога.
Да абсяжнасці чыстай вады, што нясуць нашы рэкі,
Да цяпла нашых душаў, якога не будзе замнога…
Прыхіляю калені і верую: мы ачуняем.
Акрылім нашы сэрдцы і думкі, ратуючы вечнасць.
Зразумеем, што новую эру сабой адчыняем.
І пачуем аднойчы, што кліча нас Божае Веча.