***
… А што, калі Iсусы, Маісеі
Ды іншая прароцкая гурма
Вялі сябе з людзьмі, як фарысеі,
Бо ведалі, што вечнасці няма?
Што не сустрэць ніколі ўратавання:
Там – пустата і ледзяная твань! –
I хлусілі з вар’яцтвам спачування,
Каб паства не ўвасобілася ў здань?
Таму ў якімсьці насланні змярцвелым,
У хіжасці імглы і скавышу,
Аж сорак дзён над апусцелым целам
Вымотвае і скручвае душу.
Яна, што абяссілены падранак,
Iрвецца марна ў перажыты лёс!
Няўжо настолькі жудасны прыстанак
Наканаваны ёй замест нябёс?