Пакуль што снег бяліў варону
На самай макаўцы царквы,
Яна, з абліччам фараона,
Сплывала ў тартар векавы.
Як быццам вылеплены з ваты
Паналіваных снегам хмар,
Жаўцеў крываўнік васпаваты
Засохлай кветкай, як янтар.
I ў халепнай зімовай манне,
Не дацягнуўшыся да зор,
Шумеў вячэрняе літанне
Яшчэ невырублены бор.
Галодным крыкам абражалі
Яго вароны дзень за днём,
I стылі снежныя скрыжалі,
Накрэсленыя вараннём.