Іду туды, дзе роўнядзь поля белага,
як палатна адбелены сувой,–
там цяжар сунімае набалелага
нікім яшчэ не крануты спакой.
Іду туды, дзе ціхі гай падковаю,
дзе цішыня асмужаных лагчын,–
там думкі мітуслівыя ўладкоўвае
барвовасць урачыстая рабін.
Іду туды, яліны дзе самотныя,
дзе сонца з-за галін, як з-пад рукі,–
там словы самі, шчырыя, пяшчотныя,
кладуцца ў вершаваныя радкі.